Twee spelertjes bewegen zich middels een combinatie van kickbox-achtige sprongen, fraaie judobewegingen, dribbels, hoog springend en passant een bal rakend over het veld. Natuurlijk wordt hierbij direct de doelmond opgezocht want wat is er mooier dan zo dicht mogelijk bij “het gevoel van scoren zijn”, zeker wanneer je een heus Barcelona shirt aan hebt en je echt even Messi waant.
Immens ver weg
Vanaf de lengte van zo’n ventje gezien, ongeveer 1.25 m lang, is het dak van het doel natuurlijk immens ver weg en ogenschijnlijk onbereikbaar hoog. Toch is dat voor de twee spelertjes geen beletsel om met een paar ferme sprongen de lat op 2.44 meter proberen aan te tikken. De mislukte pogingen lijkt hen weinig te doen; ‘volgende training weer proberen’ zie ik hen denken.
Opvallende, fraaie in ieder geval fel gekleurde kleding is de laatste 10-15 jaar helemaal ingeburgerd. Toch blijven de spelertjes, zowel jongens als meisjes, vanmiddag veel oog houden voor fel gekleurde en opvallende voetbalschoenen waarbij een trotse bezitter van splinternieuwe kicks zijn best doet om hier zo cool mogelijk onder te blijven. Wat is het toch heerlijk om even die jaloerse en onder de indruk zijnde blikken van je medespelers op je gericht te hebben…..”nog 2 dagen en dan kan ik op de wedstrijddag nog eens de blits maken” moet het ventje gedacht hebben.
Schijnbewegingen
De training zelf valt op die leeftijd nog niet mee. Een serieuze warming – up, bestaande uit in groepsverband langs enkele pionnen lopen, is nog niet zo makkelijk als gedacht. Als vanzelf worden ook nu ongevraagd en spontaan opkomende schijnbewegingen getoond, vreemde, voor mij niet herkenbare sprongen gemaakt en soms is de aandacht voor elkaar groter dan die voor de aanwijzingen van de trainer. (lees onder de foto verder)
Die trainers lopen trouwens opvallend vrolijk en geïnspireerd het veld op, onderwijl grapjes makend met de ouders van hun pupillen. Het is ook een mooie taak waar de hele dag naar uitgekeken is; trainingen verzorgen. Duidelijk waarneembaar is dat de trainers zelf over een ruime voetbalervaring beschikken en een deel van die kennis graag willen overdragen. De aankleding van de trainers oogt verzorgd en professioneel; keurige trainingspakken in de juiste clubkleuren. Dat was vroeger wel eens anders.
Ouders staan langs de kant met enerzijds aandacht voor de prestaties maar waarschijnlijk nog meer voor de sportieve ontwikkelingen van hun kind; je weet het tenslotte maar nooit, he?
Balgevoel van vroeger
Een enkele ouder stapt voor de training het veld op om nog even snel dat balgevoel van vroeger te ervaren. De balbehandeling is echter niet meer wat het in vroeger tijden hopelijk ooit is geweest. Zichtbaar teleurgesteld sjokt de ouder naar de zijlijn in de hoop dat zijn ‘prestaties’ door niet te veel andere ouders zijn opgevallen. Zo een harde confrontatie met de werkelijkheid valt natuurlijk ook niet mee. De stroeve en droge kunstgrasmat zal hier wel de oorzaak van zijn.
Een mooi en zo herkenbaar kwartiertje. Dit is onze club.
Rob Leenheer
(Rob Leenheer is ere-voorzitter van DUNO, webredactie).
