LEES OOK: 'Mister DUNO', Bertus van der Zijden overleden
Verdorie Bertus, nooit meer jouw arm om de schouder
Verdraaid.
Zit ik toch met een brok in de keel. En tranen in de ogen.
Bertus, jij bent niet meer. Onze Bertus. Wat had ik jou, mister DUNO (87), nog graag een keertje gesproken. Die vervelende corona-crisis ook. Wanneer mocht ik je voor het laatst zien en spreken, Bertus? Was het bij onze laatste thuiswedstrijd. Of toen kleinzoon Lars trainde en ik je tegenkwam?
Ik weet het niet meer. We moeten wel hebben gelachen, want dat gebeurde altijd wanneer jij in de buurt was. Een grap, soms flauw, soms geweldig. Altijd lachen en dan die grijns op jouw gezicht. Ik mis je, Bertus.
Bertus, schrijf ik. Maar vrijwel altijd noemde ik je ‘meneer Van der Zijden’. Wat plagend, maar eigenlijk was het een vorm waarin ik mijn twijfel deelde met je. Toen ik nog maar een guppie was bij DUNO was jij al de meneer van de krantjesploeg. “Zeg maar Bertus,” zei je destijds tegen me. Maar dertig jaar verschil en ietsje meer. Frank en vrij ben ik dat Bertus nooit gaan gebruiken.
Jullie waren er. Jij was er
Maar je was er toen ik slaagde, aan de Erasmus. Je stond achter de bar bij het feestje destijds – meer dan een kwarteeuw geleden – en je was er bij trouwen en verjaardagsfeesten die jubilea waren. Achter de bar, samen met je geliefde Adri. Voor wie ik soms best een beetje bang was, want hoe lief ook, zo kon heel streng kijken (als je een flesje niet terugbracht, of te snel vroeg of je broodje al klaar was).
Jullie waren er. Jij was er.
Zoals je er steevast was, altijd voor heel veel andere DUNO’ers.
En o Bertus, ja ik durf het nu beter, wat kon jij enthousiast en vrolijk zijn. Als we wonnen. Of verloren. Of wanneer het kampioenschap lonkte. En wat sprak je troostende woorden wanneer we een overwinning uit handen gaven en tot nederlaag zagen gedegradeerd. “Kom eens hier,” zei je dan. “Volgende week weer een wedstrijd en jullie speelden echt goed. Wil je wat drinken?” Een arm om je heen. Verliezen, een tentamen niet halen, uit elkaar gaan; met jou in de buurt was het allemaal minder erg.
Verdorie. Eerst Adri niet meer. Nu jij.
Jouw overlijden maakt veel los
Nog nooit werd een artikel op de website en app van DUNO zo vaak in zo’n korte tijd gelezen, Bertus. Jouw overlijden maakt veel los. En geloof me: bij jong en oud. Appjes, mailtjes, reacties op Facebook – DUNO’ers zijn erg verdrietig door dit plotselinge nieuws. We schrikken er allemaal van. Dat we in deze verwarrende coronatijden ook nog eens moeizaam met elkaar kunnen verwerken. Maar echt, sinds zondag bekend werd dat jij hier niet meer bent – vloeien er tranen. Niet weinig.
"Ik ga proberen er wat moois van te maken! Erg verdrietig nieuws, schrok er van!", schrijft youngster Ingmar Schilte als hij het droeve nieuws hoort. Het ontwerp en de tekst in de foto helemaal onderaan zijn van hem.
"Henk, de vlag halfstok, wanneer?" , stelt allesdoener - hij lijkt op jou Bertus! - Rob Steensma onmiddellijk als vraag. "Morgenochtend vroeg doen, Henk? Dat verdient Bertus. En de hele week, tot na het weekeinde."
Dat zou Bertus zelf ook vinden.
De vlag. Dankzij Rob Steensma, voor Bertus. Maandagochtend bij het ochtendgloren.
Het mooie is wel: denken aan jou doet herinneringen herleven. Het zijn er zoveel! Aan avondjes in de sleuf, achterin de oude kantine. Achter ons Daan de Ligt in de verzorgingskamer aan het werk. Jij achter de ponsmachine om de adressen op de omslagen van ons clubblad te slaan, samen met ons van de krantjesploeg. Wekelijks op dinsdagavond, later maandagavond – dan hadden we een dagje extra. Of jij, staand te midden van hossende DUNO-supporters, na een kampioenschap. Je hebt er heel wat meegemaakt. In ’83, maar ook die uit latere jaren. Altijd was je erbij, altijd.
Een kleurrijk mens, die DUNO was
Zo hebben heel veel DUNO’ers gedachten aan jou. Die verhalen komen nu los. Gaan voorbij in app-groepjes of in telefoontjes. Met jouw heengaan, realiseren we ons, is een kleurrijk mens niet meer onder ons. Iemand die altijd goed was voor optimisme en een leuke anekdote. Die DUNO'ers met elkaar verbond. Die DUNO was. Bovenal iemand die de ander verder hielp. En voor vrolijkheid zorgde.
Een greep uit de reacties op Facebook, van leden, oud-leden en DUNO-volgers:
"Famillie en vrienden gecondoleerd
Bertus was een hele lieve fijne man. "Opa" zoals de meesten hem noemden, was voor de dames altijd een trouwe fan. Ook sponsorde hij verschillende keren de wedstrijdbal bij de dames
De tijd dat ik bij DUNO speelde zwaaide ik elke training even naar hem." Ramona Lukassen Zonneveld
"Bizar om wederom een fantastisch mens heen te zien gaan. Na 7 jaar verenigd met zijn Adri. Sterkte Astrid, Jan en Ron." Rene Beuker
"Bertus wat zal je gemist worden op DUNO! Altijd goedlachs en in voor een dolletje." Jeroen van der Zwan
"Bertus was DUNO en DUNO was Bertus.... een lieve man en altijd even hartelijk naar iedereen." Sylvia Mackaay
Gecondoleerd, wat een topvent. Ricardo Piek
Gecondoleerd. DUNO-er in hart en nieren. Wat een mooi mens. Heb lang op DUNO rondgelopen en lid geweest als ik nog wel eens ging kijken was er bij de poort altijd een warm welkom door Bertus alsof je nooit weg ben geweest. Ramon Fehling
Mijn lieve, aardige, stoere, grappige en sociale mister Duno is er niet meer. Wat een groot verlies! Familie en vrienden heel veel sterkte toegewenst. Ronald Boelhouwer
We gaan het nu doen zonder jou.
Maar wel met deze belofte: Nooit gaan we jou vergeten. Daar was het te mooi voor. Te veel lachen. Te veel muntjes op feestavonden. Te veel Adri. Te trots op wat jij hebt gedaan voor de club. Te gaaf om met jou te zijn. Te veel verhalen. Te veel juichen. Te veel klappen. Te veel dansen.
Maandagochtend vroeg, op de radio, klinkt "Laten we dansen", van Diggy Dex en Paul de Munnik. Het is precies wanneer Rob de vlag hijst. Dan kan geen toeval zijn.
Ik ben hier als je me nodig hebt
Hier als je me zoekt
Pak m’n hand vast, nog een keer
Nog één keer op verzoek
Laten we dansen tot je voeten niet meer kunnen
Dansen tot het licht wordt
En dan opnieuw beginnen
Dans om te beseffen
Dansen om te vergeten
Dans om los te laten
Dat je even hier wil leven
Dansen zonder reden
Dansen om te bewegen
(laten we dansen)
Dansen om te hopen
Hopen, hoop doet leven
(laten we dansen)
Dans met mij vanavond
Dans tot alles stil staat
En mocht het licht ooit uit gaan
Dan zal ik aan jou kant staan
Laten, laten we dansen
Laten we dansen
Laten we dansen
Dansen
Bedankt Bertus. We drogen, straks, de tranen en koesteren de herinneringen. Maar geef ons even, ook al horen we je nu van bovenaf zeggen: jongens, doe niet zo gek. Gewoon doorgaan, hoor! Dansen!
Je zou een arm om onze schouders slaan.
Dankjewel, Bertus. Herinneringen voor eeuwig.
Henk Ruijl, vice-voorzitter
