DUNO mist ook tegen Verburch gif om opponent te raken

In de vijftigste minuut, het stond bij DUNO-Verburch toen al 0-3, gebeurde er iets opvallends in dit duel. Niet dat we er nog weken over zullen praten maar toch: om een goed beeld te krijgen hoe DUNO ervoor staat is de gebeurtenis van nut. In die vijftigste minuut kreeg DUNO-aanvaller Wesley Swikker, terug in de basis van onze hoofdmacht na lang te zijn weggeweest, het aan de stok met een Westlandse opponent en deze episode eindigde met een gele kaart voor onze DUNO-spits. Nu was wat Wesley deed niet geheel volgens de spelregels, maar wat hij deed was wel het eerste moment waarvan je dacht: verdraaid, er zit wel gif in deze ploeg. Gif om het een tegenstander lastig te maken, gif om te laten zien: we staan wel laatste maar niet voor lang meer.

DUNO verloor, andermaal, en daar was helemaal niks op af te dingen. Maar dat scheidsrechter Yanover, die tot dan toe met twee vingers in z'n neus deze wedstrijd had kunnen leiden (en dat over de volle negentig minuten trouwens uitstekend deed), zo kort na rust voor het eerst aan de bak moest, was wel veelzeggend. DUNO, we hebben het al eerder geconstateerd, beschikt over een jonge, veelbelovende ploeg maar is wel een elftal vol ideale schoonzonen en een al even ideale schoondochter. Niks mis mee, maar in een degradatiestrijd heb je meer nodig: het mes tussen de tanden - vraag maar eens aan DUNO-oudgedienden Stephan Mulder, Eric Heijdt of Peter Pije, allen toeschouwers op deze zaterdag, wat er dan tussen de lijnen gebeurde. Niet altijd fraai om daarover binnen een bijna honderdjarige club te vertellen, maar je won er wel wedstrijden mee. Tegenstanders kwamen met angst en beven naar de Mgr. Nolenslaan. En een ding: ze gingen zelden, echt zelden, met drie punten naar huis.

Kom op daar zeg! Waar is de groen-zwarte trots?

Je kunt van deze wedstrijd veel zeggen, maar niet dat Verburch er vooraf of achteraf tegenop keek. En da's nou net een situatie die je niet kunt gebruiken als elke punt telt. Komende week gaan we naar Quick Steps, da's nou precies zo'n ploeg die niet de rode loper uitrolt als er een team op bezoek komt. En, begrijp ons goed, dit is geen pleidooi om kaarten te pakken, te schoppen en schoffelen - zeker niet - maar duels fel aangaan, er bovenop zitten, praten met elkaar in het veld, elkaar terechtwijzen, boos worden als iets niet lukt, blij zijn wanneer iets wel lukt: dat zijn fundamentele elementen in een elftal dat wedstrijden wint. Wie DUNO vandaag zag voetballen wist een ding zeker: we winnen niet en of we scoren is allerminst zeker. Kom op daar, zeg: waar is de groen-zwarte trots gebleven?

Het hielp bepaald niet dat DUNO, alweer zouden we zeggen, binnen 120 tellen op 0-1 stond. Gepruts in de defensie, niet bij machte zijn om de slof tegen een bal te zetten en in te grijpen, leidde die openingstreffer in. Verburch, toch al er op uit om snel het verschil te willen maken, moet hebben gedacht in een droom te zijn beland. We zouden die ploeg uit Poeldijk overigens veel te kort doen door hen niet te complimenteren met het vertoonde spel. Want Verburch heeft veel in z'n mars, staat te laag op de ranglijst en is aan een lekkere reeks bezig. Geen schande om van te verliezen, maar je mag het ook zo'n goed draaiend elftal wel veel moeilijker maken dan DUNO vandaag deed. Duels wonnen wij nauwelijks, kansen creeërden we zelden: Swikker was de felste speler vandaag, maar ook degene die zich het eenzaamst moet hebben gevoeld, hij kreeg nauwelijks een bespeelbare bal in de spits.

Kijken, nadenken, overwegen en uithalen

Na een half uur werd het 0-2, Dylan Boere van Verburch kreeg alle ruimte en rondde fraai af. En na 33 minuten stond de 0-3 eindstand op het bord: ditmaal mocht Dave Zwinkels - veel meer Westlands wordt het niet - kijken, nadenken, overwegen en uithalen. DUNO stond erbij en keek ernaar. Secondenlang. Het zijn zure constateringen voor een elftal dat zich doordeweeks de tandjes traint - en zoveel meer verdient. Punt is, dat trainen heeft alleen zin als we ook wat haar op de tanden laten aangroeien. Er moet en zal echt feller inzet worden gepleegd, anders kunnen we tot sint juttemis trainen en wedstrijden spelen en blijft te teller staan zoals die nu is. DUNO had overigens wel de pech dat veelbelovend middenvelder Basten Roffel al na 23 minuten geblesseerd naar de kant moest. Julia Kagie viel in en deed er alles aan om haar teamgenoten mee te slepen naar meer resultaat.

De doelwisseling leidde tot bezinning, maar niet tot inkeer. DUNO poogde wel, maar leverde niet; het bleef braaf en beloftevol, maar daar koop je niks voor. Op wissels voor Ralf Kramer (al voor rust, Tim Zweden) volgden Danny Wigleven (voor Patrick Zandvliet) en Mo Simsek (voor Daniël Ramdjas), maar ook zij konden de bakens niet verzetten, om dat cliche er maar tegenaan te gooien. Noemenswaardig van na rust: twee zekere goals die DUNO-doelman Max Fuld voorkwam en een inzet van Olav Ruijl op de paal bij Verburch. In dat tweede bedrijf raakte ook de gastploeg "het houtwerk": eenmaal de paal en tweemaal de lat; en toch bleef het bij 0-3. Die Olav had trouwens voor rust even voor kamikaze-Olav gespeeld en zo een zeker tegendoelpunt te voorkomen. Hij gooide bij een Verburch-aanval z'n hele hebben en houden in de strijd om die treffer te voorkomen.

Lichtpuntjes van verweer, actie, doeltreffendheid, inzet, mes-tussen-de-tanden enzovoorts waren er dus wel, maar nog te weinig. We wensen spelersgroep en staf veel meer lef, passie, gif en felle duels toe.

Opstelling DUNO: Max Fuld, Youssef Talhaoui, Patrick Zandvliet (Danny Wigleven), Sharad Ramautar, Ralf Kramer (Tim Zweden), Olav Ruijl, Daniël Ramdjas (Talha Simsek), Basten Roffel (Julia Kagie), Wesley Swikker, Siwan Keles, Elyseo van de Graaf.