DUNO toont berouw na dramatisch optreden: "Wat een schande"

Je mag hopen dat AD-verslaggever Martin van Zaanen, aanwezig bij Hercules tegen DUNO, nog een paar mooie DUNO-momenten uit het verleden op het netvlies heeft staan. Martin is daar goed in, heroïsche verhalen uit een roemruchte tijd op een mooie manier voor het voetlicht brengen. Als dat niet zo is, mag de hoop zijn dat het AD maandag vooral over Hercules schrijft, want heel veel fraais over wat DUNO vandaag presteerde is - eerlijk is eerlijk - niet op papier te krijgen. Dan maar liever terug naar hoe goed het ook wel is geweest...

Hoegenaamd niks

Want was het slecht. Heel slecht. Op de eerste vijfentwintig minuten na, toen DUNO acceptabel en gretig voetbal vertoonde, bakten de mannen van trainer Patrick Demmers er hoegenaamd niks van. Doelman Jeffrey van Vliet beende na afloop woest richting kleedkamer. "Wat een schande", foeterde hij. Heel DUNO, op een paar momenten en een enkele uitzondering daargelaten na, gaf tegen het laagstaande Hercules niet thuis. Een ploeg waarin de meeste spelers de bal niet willen hebben in plaats van wel - die wint meestal niet. En zo geschiedde deze zaterdag.

De boosheid van Jef, die zelf ook niet de gelukkigste wedstrijd uit zijn loopbaan keepte, was begrijpelijk. DUNO had zojuist verloren van een elftal dat vorig seizoen weliswaar opzienbaarde in de vierde klasse, maar nu veel minder goed presteert. Winst had het gat naar onderen aangenaam groot gemaakt, nu gaat DUNO de winterstop in als degradatiekandidaat. En dat is toch wel zuur. Een schrikbeeld ook. Geen DUNO'er wil meer terug naar de kelder van het amateurvoetbal - pas nu we in de derde klasse terug zijn, blijkt hoe fijn het is er niet meer in te  hoeven spelen. De realiteit is echter een harde: de enige voortgang die we deze zaterdag 15 december boekten was dat we voortstomen naar die zo verfoeide vierde klasse. Weer een stapje dichterbij.

Batterij geblesseerden

Cynisch? Nee, keiharde waarheid. Je mag met elkaar slechts de hoop koesteren dat de batterij aan geblesseerde spelers - trouw toekijkend aan de Dedemsvaartweg - straks grotendeels is opgelost. In spelers die weer kunnen meedoen. Want DUNO kan wel wat nieuwe energie gebruiken, zo bleek. Geen voetballer doet express niet z'n best, geen trainer houdt een bespreking om geen goed resultaat te halen. Toch is het frappant dat het opnieuw zo misgaat. Geen drie, vier keer een bal naar elkaar kunnen passen, het hoofd na de gelijkmakende 1-1 van Hercules (niks aan de hand nog) in de schoot werpen, spelers die stilstaan, spelers die mopperen - niemand stapt met dat uitgangspunt uit 'n bed. Maar het gebeurde allemaal wel.

Terwijl de DUNO-fans - je moet wel heel veel van je club houden om dat nu te zijn - nog zo optimistisch konden beginnen. DUNO leek er zin in te hebben, spelers (Evert zelfs met een neusbeschermend masker op na een blessure vorige week) toonden zich gretig en niks leek een met-een-goed-gevoel-de-winterstop-in-gevoel in de weg te staan. We zagen al voor ons hoe Martin in het AD van maandag het glorierijke verleden kon koppelen aan de generatie-met-toekomst van nu. In de 22ste minuut rondde Maikel van Wijngaarden heel beheerst een afgemeten voorzet van Chico Mulder af, 1-0. Op naar meer. Dacht je.

Plaagstootjes

Maar al dat er meer kwam, was Hercules. Een minder sterke ploeg dan vorig seizoen, maar DUNO hielp de mannen leuk op weg vandaag. Waar Jeffrey eerst nog attent wat plaagstootjes kon pareren, stond het na 30 minuten ineens 1-1: een schot van ver buiten de zestien belandde op de paal, caramboleerde terug richting andere paal waar iedereen behalve een DUNO-speler stond. Hercules kon frank en vrij inschieten. Het bleek, op een knap schot van Wesley Swikker namens DUNO (41ste minuut) na, zo'n beetje het laatste wapenfeit van groen-zwart. Alsof bij eenieder de aan-knop had plaatsgemaakt voor de uit-knop. Niks lukte meer, niks wilde meer, Hercules kreeg het in de schoot geworpen.

Het hielp niet dat DUNO's beste man, Chico Mulder, na de doelwisseling ziek aan de kant moest blijven. De dreiging die er in de eerste helft nog wel was, bleek zomaar verdwenen. Wesley Swikker kreeg bij 3-1 achter nog een dot van een kans, maar  hij miste in een een-op-een-situatie, en verder was de koek op. Via een schot van afstand en een knappe hoekschop (overstap-overstap-schot-goal) stond DUNO ineens op een kansloze achterstand en niks en niemand had het vermogen daar nog een positieve draai aan te geven. Het werd ook een beetje de mannen tegen de jongens: Hercules rook weer eens drie punten en vloog er scherp in. DUNO hield beentjes terug, ging er niet voor en verloor zo op alle fronten.

Vlammen

Resteert de herinnering aan een ijskoude, verdrietige zaterdag aan de Dedemsvaartweg en maken we ons op voor een paar weken rust. Mooie dagen te overdenken hoe nu verder. En tijd om geblesseerden te laten herstellen. Tijd ook om ons te realiseren dat we, nu bijna op de helft van de competitie, straks voor cruciale wedstrijden komen te staan. Het roemrucht verleden leert dat DUNO zich vaak heeft kunnen oprichten en de tweede seizoenshelft dan ging vlammen. Heel recent leverde dat nog een kampioenschap op. De wens uitsprekend dat we het diepste punt van het dal nu achter ons hebben gelaten, moet dat vertrouwen geven voor een stevige start n 2019.

Henk Ruijl

Opstelling DUNO: Jeffrey van Vliet, Michael Toet, Evert Steinvoort, Wesley Swikker, Koen Zonneveld, Nick Heikoop, Brian Veldboom, Chico Mulder (Donny van den Hoogenband), Maikel van Wijngaarden (Erwin van der Harst), Jerry Hogeboom, Gabriël Tillema (Jordy Navarro).