Krachtpatsers Mark en Joël mogen zich bekocht voelen na sterk optreden

De kleedkamer van DUNO na de 1-2 tegen GDA biedt zaterdag 8 oktober wat je je erbij kunt voorstellen. Balende spelers, teleurgestelde stafleden en dat alles met op gehoorafstand de feestende spelers van GDA. Het zijn van die zure momenten die je als voetballer uit je slaap kunnen halen - terugkijkend op negentig minuten voetbal waarna je had moeten vastellen: puntje, best verdiend, mooi meegenomen, op naar volgende week.

Maar GDA-DUNO, gespeeld op Haagsche Dynamiek vanwege feest bij GDA voor het 100-jarig bestaan, eindigde dus in een teleurstelling - waar dat volstrekt niet nodig was geweest. Even de laatste bal uit de laatste aanval eruit halen, een zetje meer geven, een duwtje; enfin verzin het maar. In elk geval niet: GDA over links alle vrijheid gunnen, nota bene een ploeg in die fase spelend met tien man, en vervolgens matchwinner Michael van Zwam tussen twee verdedigers in raak laten koppen.

Bloemen, en drie punten

Dan ben je teleurgesteld, waar een puntje op zak zat. Bijna dus. Nu gingen vooraf de bloemen naar de jubilaris, aangereikt door DUNO-bestuurslid Stephan Mulder, en achteraf nog eens de drie punten mee naar Madestein. Na een wedstrijd waarin vooral DUNO-sterkhouders Mark Jacobs en Joël van Oeveren zich bekocht mochten voelen. Mark keept al weken zeer solide en stopte ditmaal onder meer na twintig minuten, op katachtige wijze, een strafschop ingeschoten door Arnout Ooievaar.

Mark onderscheidde zich niet alleen op dat ogenblik. Hij was de gehele wedstrijd heer en meester, moest zich alleen gewonnen geven na 58 minuten bij de 1-0 door Jordy Taal (bal door het midden na een aanval over links) en dus die pijnlijke kopbal toen de officiële speeltijd al was verstreken. Hij kon er beide keren helemaal niets aan doen en was voor alles de sluitpost die liet zien hoeveel kwaliteit hij dit seizoen aan DUNO toevoegt.

Andere krachtpatser

Joël van Oeveren was de andere krachtpatser van deze middag. De rechtsback stond meer dan zijn mannetje, zat overal tussen en had die punt nog meer dan anderen verdiend. Fijn trouwens dat hij terug is na een zware blessure, met jongens als Joël in je elftal voel je je als team op voorhand sterker. Zowel verdedigend als aanvallend stond hij er als vanouds - zeer veel bijdragend aan de groei die de DUNO-defensie heeft doorgemaakt ten opzichte van vorig seizoen. DUNO stond toch wel sterk opgesteld, met een stevig blok en daarin onder anderen Jimmy Kip, die als "breker" veel bijdroeg.

GDA-DUNO werd pas na rust echt een wedstrijd. Op de strafschop na, gegeven wegens vermeend vloeren van een GDA'er, kreeg het talrijke publiek het in de eerste 45 minuten eigenlijk alleen maar warm van de zon, niet van het spel - zoals Bert Knoester, die groen-zwart bloed heeft vermengd met rood-wit, als toeschouwer snedig opmerkte. GDA mikte nog een keer de bal uit een kopbal naast, DUNO miste op slag van rust zodanig de bal dat een riante kans verloren ging. Ook Joël was er nog een keer dichtbij, maar hij mikte net mis. DUNO deed het tot dan toe redelijk, zelfs nu we Bas Oomens - niet de minste - moesten missen.

Scheids aan de bak

Leuk werd het pas in het tweede bedrijf, toen scheidsrechter Kooi echt aan de bak moest. Hij deed dat trouwens vol verve, toonde enkele gele kaarten (in de slotfase een tweede gele kaart voor eenzelfde GDA'er en dus rood), maar had het allemaal geheel en al onder controle. Lekker, wanneer je gewoon een heel bekwame scheidsrechter op zo'n duel hebt lopen. Chapeau. Als DUNO-fan had je slechts gewenst dat Kooi na precies negentig minuten had afgeblazen. De 1-1 op zak, een getrouwe afspiegeling van de wedstrijd...

Maar nee, na de 1-0 van GDA, dat dus formeel thuis speelde, volgde de 1-1 van Sven Brugman en niet het laatste fluitsignaal. Sven profiteerde behendig van een slordigheid van de GDA-goalie. DUNO vergat daarna in extremis in te grijpen en zo greep de eeuweling alsnog de volle buit. Een fijn kado, maar een tikje aan de overdreven kant - bezien vanuit DUNO-perspectief. Zeker wanneer je je realiseert dat met het invallen van Mo Simsek (hij arriveerde veel te laat voor de aftrap en stond dus wissel) DUNO veel aan kwaliteit had gewonnen. Doodzonde dat Mo dat slechts een helft kon doen, maar begrijpelijkerwijs ligt er ergens een teamgrens van afspraken nakomen.

Plaag voor defensie

Mo was zowel rechts- als linksvoor een plaag voor de GDA-verdediging, een paar maal verschalkte hij op miraculeuze wijze de verdediger die voor z'n neus stond, maar helaas bleef de beloning in de vorm van een doelpunt uit. Het wilde net niet lukken, zoals DUNO vandaag net te kort kwam. In stevig ingrijpen, in communicatie onderling (de strafschop viel bijvoorbeeld door het uitblijven van "praten met elkaar"), in echt tot op het tandvlees gaan. De punt voor beide ploegen was zo gek nog niet geweest, maar het was GDA dat feestend Haagsche Dynamiek betrad en DUNO teleurgesteld achterliet.

Positief: In GDA had DUNO vandaag absoluut de sterkste opponent tot nog toe. Een fris spelend elftal, net als DUNO lekker fysiek ingesteld en een ploeg die er vol voor gaat. Dat groen-zwart die rood-witte brigade, zeker bij de beste ploegen behorend, kon bijhouden (en andersom) zegt wel iets over de krachtsverhoudingen, in een poule waarin DUNO nu een puntje onder GDA staat en met 6 uit 3 bij de beste ploegen staat. Zo slecht is dat ook weer niet - maar elk punt onnodig verliezen is te veel.

Volgende week... Vredenburch, andermaal op eigen veld. Succes! Voldoende lessen vandaag weer opgedaan.

Opstelling DUNO: Mark Jacobs, Yilmaz Dogan (Tom Breekveldt), Joël van Oeveren, Daniël Tonnard (Joeri Haneveld), Sander Janssen, Olav Ruijl, Youssef Talhaoui, Jimmy Kip (Julia Kagie), Siwan Keles, Tim Zweden, Sven Brugman (Mo Simsek).