DUNO JO15-2 verliest het in het laatste kwartier

GSC ESDO JO15-2

5 - 3

HSV DUNO JO15-2

Competitie

3e klasse 11

Datum

3 november 2018 12:15

Accommodatie

Onbekend

Vandaag bijna drie weken geleden speelden we onze vorige wedstrijd. Je kunt dus gerust van een herfststop spreken. Het thuisduel tegen GDA ging vorige week helaas niet door. En dan bedoel ik echt helaas, want we zouden tegen vroegere DUNO-bekenden spelen, waaronder Bas, een vriend van Nick. En als je het over Bas hebt denk je meteen aan Rob en Irene. Ik weet zeker dat Irene voor alle aanwezige teams limonade had geregeld, als de wedstrijd door was gegaan. Ze was er altijd, en ik mocht alles over haar schrijven, zij kon mijn niks-aan-de-hand-humor wel waarderen. Maar ja, ze kozen helaas voor GDA. Als je dat snel zegt lijkt het op haar werkgever, misschien was dat de reden, zodat ze haar werkgevoel in het weekend vast kan houden. Ja Irene, weet je nog, het is inmiddels al vijf jaar geleden dat jij de wisselcarrousselbemoeimoeder werd, waar blijft de tijd? Het ga jullie goed!
JO15-2 tegen GSC Esdo
Na de laatste wedstrijd heeft er ook een klimaatverandering plaatsgevonden. Volgens mij zag ik Vincent bij de vorige wedstrijd nog in een T-shirt, maar nu is hij met muts en dikke jas bijna onherkenbaar. Wij gaan dus op bezoek bij GSC ESDO, wat op voorhand altijd lastig is. De meeste jongens die daar voetballen hebben een fijne pleintjesvoetbaltechniek. We verzamelen om 11:15 uur bij DUNO of om 11:30 uur bij ESDO, voor de fietsers onder ons. In de kantine lijkt het erop dat ik de enige toeschouwer ben, maar dat komt met het verstrijken van de tijd meer dan goed. Helaas moet Miriam verstek laten gaan vanwege de wedstrijd van grote broer Luke. JO17-2 dus geen verslag, wij helaas geen foto’s deze speelronde. Gelukkig hebben nog wel archieffoto’s van een uitwedstrijd tegen GSC ESDO, toen de jongens net als de tenues nog hummel waren. De kleine jongens op de foto’s zijn er vandaag ook allemaal, en we zijn dus uiteindelijk gelukkig weer met veel toeschouwers. Nog grotere broer Mike is er ook weer een keer en dat vindt Nick geweldig. Het is ook een weerzien met captain Chloë, tegenwoordig spelend bij de DUNO-damesafdeling, en ze is natuurlijk de grote zus van Quinten. Ze gaat vlaggen, wat weer een hele geruststelling is voor Kenrick en Oscar. Top en foutloos gedaan Chloë!

De twee eindverantwoordelijken hebben nu het vlagprobleem is opgelost nog wel personele problemen vandaag. Romano, Tim, Camiel, Michelle, Dominick en Nick N. kunnen om uiteenlopende redenen niet aanwezig zijn. Jullie allen beterschap of veel plezier en tot snel. Ik denk dat we echt een aparte afspraak moeten gaan maken voor een teamfoto, want dat gaat zo net als vorige seizoen nooit lukken. Er blijven precies elf spelers over voor vandaag, dus captain Isaiah verdedigt het doel maar weer een keer. Achterin Iris, Edwin, Quinten en Timo, op het middenveld Sem, Quint en Bruno en voorin Tom, Nick T. en Tony. Op de valreep komen Jonathan, Diego en Destiny ons met al een wedstrijd in de benen helpen. Bedankt jongens, het was nodig, want met deze competitie indeling krijgt niemand bij ons wedstrijdritme. Na een uitloop van een halfuur, wat kostbare boodschappentijd is voor sommige hardwerkende ouders, kunnen we eindelijk beginnen. We grappen wat over de Marokkaanse zomer- of wintertijd die hier wel of niet wordt gehanteerd.

Afijn, de scheids fluit voor het begin. Een heel flauw zonnetje en een dun windje maken het wel lekker voetbalweer maar fris toeschouwerweer. Het begin is aftasten, en de vele trucjes van ESDO worden vooral bekeken door onze spelers en hebben weinig direct gevaar tot gevolg. Een paar keer moet Isaiah handelend optreden en hij doet dat heel goed. Soms denk ik ga ook maar bij Vincent trainen voor de fijne keeperskneepjes, want ik vind je echt een prima keeper! We komen na een minuut of tien beter in de wedstrijd en het is Tom die vriend en vijand op een geweldige actie trakteert en de bal achteloos over de vallende ESDO-doelman stift. Een wereldgoal van grote schoonheid, die mama’s gemiste boodschappentijd meer dan goed maakt. Op dat moment zijn we ook beter; Quint, Sem en Bruno hebben het middenveld in handen, Iris schuwt de fysieke duels met de grotere jongens ook dit keer niet, en Edwin en Quinten geven centraal achterin niets weg. Timo is een apart geval, ook volgens Mike een voetballer met veel potentie. Tim, Nick en Tony krijgen kansen, maar de bal wil er niet in. Het wordt na 20 minuten toch onnodig gelijk vanwege een corner die tot vijf keer toe terug komt in onze zestien. Probeer zo’n bal zo ver mogelijk weg te schieten in zo’n situatie zou je denken, of zet de tegenstander buitenspel zoals Chloë als coachende grensrechter aangeeft. Maar nee, de zesde keer rolt de bal in de hoek.

Enorme vreugde bij de tegenstanders, maar dat is slechts van korte duur, want Timo gaat net als Tom daarnet fraai op rechts door en scoort met een mooie schuiver in de verre hoek. We staan weer voor en we houden tot een minuut voor rust deze stand gemakkelijk vast. En inderdaad, deze hadden we uit moeten breiden. Helaas wordt een verdwaalde voorzet door ons zelf in het doel gelopen, dus we gaan met 2-2 rusten. Een beetje jammer is het wel. In de prachtige kantine praten we onder het genot van een warm of koud drankje na over de eerste helft. Conclusie: we zijn best wel tevreden en gaan vol goede moed naar de tweede helft. Iris belt Marion vanuit de dug-out voor een bestelling, fantastisch, wat zijn de kinderen tegenwoordig toch vindingrijk. De rust is van korte duur zien we uit de verte, want de bal rolt inmiddels alweer. De tweede helft wordt spannend zonder dat er heel goed gevoetbald wordt. We proberen het wel maar het lijkt alsof ESDO iets beter gaat spelen. Het veld wordt steeds groter en de conditie steeds minder. De jongens die al een wedstrijd in de benen hadden spelen eigenlijk nog het makkelijkst. De verdediging komt nauwelijks nog bij de middenlijn, en een gelijkspel lijkt het hoogst haalbare te gaan worden. Helaas vliegen er in korte tijd twee ESDO doelpunten binnen.

Nog acht minuten, toont de scheidsrechter met zijn hand aan de vragende ESDO-coach. Het zóu dus nog kunnen… Met nog vijf minuten op de klok maakt Quint met een briljante ingeving de wedstrijd nog even spannend. Een werkelijk schitterende knal hoog in de touwen. Even, echt heel even hopen we als toeschouwers op het onmogelijke. Bij onnodig balverlies roept Luuk heel hard en heel keurig ‘verdikkeme’ en krijgt daarmee de lachers op zijn hand. ‘Wie zegt dat nog’, zeggen we bij ons thuis dan. Het wordt ook nog 5-3. Nu is de rek eruit en verliezen we deze wedstrijd geheel onnodig. Het was vandaag mooi en treurig tegelijk. Kenrick praat nog even op de spelers in en is daarmee de peptalk voor de volgende wedstrijd alweer begonnen. Ik hou een positief gevoel over aan deze nederlaag. Een beetje wedstrijdritme en wie weet waar dit gaat eindigen. En o ja Marion, ik heb met Pippi gepraat en ze wil best mascotte worden, maar alleen vanuit huis als dat kan en mag. De kattenreismand heeft ze nu wel gezien.