Strijdend DUNO JO8-1 verliest nipt!

Vandaag staat de wedstrijd tegen Rozenburg op het programma en wel om 08.45. Gelukkig spelen we thuis  anders had ik donderdagavond al met de scooter moeten gaan rijden om op tijd te verzamelen. Vanwege de regen houden we een iets kortere warming up dan normaal. Wachtend in de kantine dwalen mijn gedachte onbewust af naar 1987, toen speelde ik in de F. Ze zeggen weleens vroeger was alles beter, nou vraag maar aan mijn vader en hij zal je vertellen dat dat soms tegenvalt. Mijn keeper ging gewoon wat te drinken halen tijdens de wedstrijd bij zijn moeder, de spits een patatje pikken langs de lijn en de verdediger naast mij plukte alvast een mooi boeket voor zijn moeder. Ik hield iedereen goed in de gaten, tot ik mijn vader hoorde roepen dat ik op de bal moest letten.

DUNO JO8-1 let altijd op de bal, trainen scherp en halen nu al een niveau wat wij pas op ons 10e hadden! Die ontwikkeling en kwaliteit zorgt voor een bepaald (onterecht) verwachtingspatroon,  waar ik mezelf soms ook op betrap. Op deze leeftijd draait alles om plezier, buiten bezig zijn met vrienden in plaats van achter de buis thuis. Al het andere komt later wel. De warming up gaat beginnen. Het regent nog steeds, maar gelukkig hebben wij hier dinsdag op getraind. Trainer Evert had zijn weer app dinsdag namelijk op Aruba staan en die gaf aan dat het 24 graden en zonnig zou zijn!

In een nieuw systeem werd er vandaag aangetreden, 2-2-1 met Tony op doel, Quinten in de spits, Siem en Olti achterin en Davey en Taylan die de gaten op het middenveld dicht moesten lopen. Waar Keoni en Saiffedine later ook het middenveld en aanval kwamen versterken. Even was het zoeken wie nou eigenlijk wie moest dekken, maar al snel bleek dat ook qua voetbalintelligentie deze jongens al verder zijn dan ik vroeger (lees:nu nog steeds). Quinten liet met een mooie hattrick zien waarom hij in de spits mocht staan en Taylan en Keoni pikten ook hun doelpuntje mee. Helaas was het geluk net niet aan onze zijde, want de tegenstander wist er 6 te scoren. Ondanks dat het laatste doelpuntje de laatste tijd net de andere kant op valt laat JO8-1 wekelijks zien een meerwaarde voor de 1e klasse te zijn. De ontwikkeling die ze meemaken is grotendeels te danken aan trainer Evert, volgens zijn moeder ook wel bekend als de geweldige nr.2 van DUNO!

Aangezien Davey graag met zijn vrienden op DUNO wilde blijven voetballen en daar doen we het uiteindelijk allemaal voor,  had ik dus mooi de gelegenheid om naar deze legendarische nummer 2 te blijven kijken. Waar ik in de ochtend de moeders al vrij enthousiast hoor juichen is het mooi om te zien dat dat hoe oud hun kinderen ook zijn nooit veranderd. Vraag me gelijk af hoe het kan dat Evert altijd zo rustig langs de lijn kan staan, de appel valt soms wel ver van de boom. Maar ik zie een nummer 2 die hard werkt, strijd voor zijn team, mee doet in de aanval en zelfs scoort. Alles wat we wekelijks zien bij JO8-1! Ondanks dat het zowel bij JO8-1 als DUNO 1 net mis gaat in de laatste minuten ga ik met een goed gevoel naar huis. Een jaar geleden had ik nog niks met de club en nu dankzij mijn zoon en zijn nieuwe vriendjes besteed ik er opeens mijn hele zaterdag en vermoedelijk zullen er nog velen volgen. 

Aanstaande zaterdag mogen wij om 8.30 spelen bij Westlandia. Dus mocht er iemand nog een hotel in het Westland weten waar ik met davey vrijdagnacht een tussenstop kan maken dan hoor ik het graag!

Een trotse supporter!