Hieperdepiep, van harte: DUNO viert 97-jarig bestaan

Het eerste elftal van DUNO, één jaar na de oprichting van de club in 1924.

Een mooie dag om nog eens terug te gaan naar de DUNO-geschiedenis:

DUNO is eigenlijk al een oude eerbiedwaardige Haagse dame, een dame die op 24 november 1923 het levenslicht zag. Toch gaat de geschiedenis van DUNO eigenlijk nog iets verder terug, want voor 1923 bestond er al een vereniging die luisterde naar de fraaie naam TOGO. En nee, die naam had niets met een Afrikaans land te maken, maar stond voor Tot Ons Genoegen Opgericht. Echt genoegelijk was het blijkbaar bij TOGO niet, want een zestiental jonge heren was het niet met de gang van zaken binnen die vereniging eens en besloot zelfstandig verder te gaan onder de naam Duinoord. En we weten het natuurlijk allemaal: later moest die naam worden aangepast, omdat er een paar jaar eerder al een vereniging met dezelfde naam was opgericht. De oplossing was overigens simpel, men liet gewoon een paar letters weg en zo werd Duinoord DUNO.

Tegenwoordig noemen we het weglaten van een paar letters in een woord ‘turbotaal’ (bijvoorbeeld aso, brabo en afko). DUNO had dus al vroeg de turbo uitgevonden en dat hielp zeker mee om vaart in de ontwikkeling van de club te krijgen. Jazeker, de beginjaren verliepen moeizaam, maar dankzij het kordate optreden van ene Piet Nieuwenhuijsen bleef DUNO bestaan, al zakte de korfbalafdeling die DUNO rijk was na een aantal jaren helaas wel door de mand.

Op 4 mei 1924 opende DUNO haar eigen voetbalveld, gelegen tegenover Quick bij boer v.d.Made, met een 2-1 zege op R.F.C.A., de club van Reuter.

In seizoen 1924-1925 nam DUNO deel aan beide afdelingen n.l. de H.V.B. en H.K.B. (Haagsche Korfbal Bond). Dit seizoen was een zeer chaotisch jaar voor DUNO wat aan het einde zijn climax bereikte toen er van de 23 voetballeden er 12 leden, waarvan 9 1e elftalspelers opzegden.

September 1925 moest er bij DUNO beslist worden over het hoe en wat, stoppen of doorgaan? Er was bij DUNO maar één man die de club kon redden en dat deed hij ook! Pa Nieuwenhuyssen, later Erelid en Erevoorzitter, greep net op tijd in voordat het ontbinden van DUNO een feit was. Na het heengaan van voorzitter van Doornewaard pakte Pa Nieuwenhuyssen weer de voorzittershamer op en op die gedenkwaardige dag van 23 september 1925 werd DUNO zodoende niet ontbonden.

Een jaar buiten H.V.B.-verband maar met de korfbalafdeling wel in de H.K.B. deed bij DUNO wonderen want de toevoer van nieuwe leden bleef maar aanhouden.

DUNO 1, seizoen 1926-1927.

In seizoen 1926-1927 werd DUNO, na de mooie prestatie van het eerste elftal in de H.V.B.-bekerwedstrijden nadat men weer was toegetreden tot de H.V.B. , ingedeeld in de 2e Klasse H.V.B. In 1927 werd tevens de aanstoot gegeven tot de oprichting van een Junioren (adspiranten) afdeling.

Op 15 januari 1927 sloot de Indische jongensclub "Achilles" met haar 26 leden zich bij DUNO aan en in april 1927 had de club al 40 junioren. In 1928 werd op een Jaarvergadering de afdeling korfbal bij DUNO ontbonden, een stukje vereniging verviel hiermee.

 H.S.V. DUNO in de jaren 1930 t/m 1939

DUNO groeide en bloeide en het ledenaantal breidde zich steeds meer uit. In 1930 voetbalde DUNO 1 nog steeds in de 2e Klasse Haagsch!

Ook in 1930 legde Pa Nieuwenhuysen de, met zoveel talent en opofferingen gehanteerde, voorzittershamer neer. IJ. Wiersma, één der jongeren, werd zijn opvolger en vanaf dit moment af dateert ook het penningmeesterschap van Ber Nieuwenhuysen.

In oktober 1930 verhuisde DUNO van het oude knusse veldje naar het terrein van Ockenburgh. 

 
In het seizoen 1931-1932 werd het 1e elftal kampioen van de 2e Klasse HVB en het seizoen daarop volgde er wederom een kampioenschap, ditmaal in de 1e Klasse H.V.B. Wat na dus 6 seizoenen eerst niet lukte stoomde DUNO ineens in 2 jaar door naar de grote K.N.V.B.

In al die jaren floreerde de zaak en werd DUNO alleen maar groter. Ook ontstonden er binnen de vereniging enige moeilijkheden en baarde de financiën veel zorg. 

In 1934 meende voorzitter Wiersma zijn functie ter beschikking te moeten stellen toen hem bleek dat een deel der leden niet akkoord gingen met de wijze waarop hij de voorzittershamer hanteerde omdat het hem aan de daarvoor benodigde tijd ontbrak. De heer v.d.Waart werd hierna door de leden van DUNO tot nieuwe voorzitter gekozen. Toch had voorzitter Wiersma heel veel nuttig werk voor DUNO verricht. Door zijn naar buiten treden namens de club had hij DUNO op een voetstuk bij Bonden en Zusterclubs geplaatst.

De groei van de junioren-afdeling nam met de jaren toe en men ging inzien dat de toekomst van de club in de handen van de jeugdafdeling lag,

Op 17 mei 1936 moest op het veld van het Haarlemse EDO een beslissingswedstrijd worden gespeeld tegen Alphia. DUNO was veel sterker dan de Alphenaren -althans zo stond vermeld in een voorloper van DUNOvum uit 1936-, kreeg kans na kans, zag twee treffers afgekeurd, miste zelfs een strafschop, maar ging vijf minuten voor tijd toch het schip in. DUNO bleef dus voorlopig even vierdeklasser, dit tot groot verdriet van de toenmalige scribent.

H.S.V. DUNO in de jaren 1940 t/m 1949

Tijdens de Tweede Wereldoorlog leerde H.s.v. DUNO ook haar moeilijkheden kennen. Nadat met grote moeite en opoffering een "eigen home" op "Ockenburgh", vlak achter het kampeerterrein te Kijkduin, was gesticht moest deze accomodatie in december 1940 door de Duitsers weer in de steek worden gelaten.

Toen men aan het einde van de oorlog in 1945 terugkeerde op dit complex werd er helemaal niets meer terug gevonden. Een ernstig financieel verlies derhalve voor de club wat zich wreekte op het verenigingsleven.

Maar na deze ontdekking hervond DUNO zich weer. Voorzitter Henk Roos verzamelde de actieve leden rond zich en gezamelijk pakte men de draad weer op. DUNO kreeg onderdak op de sportvelden aan de Fruitweg. Dit was geen beste accomodatie en zekers geen best veld maar de club had toch weer iets voor zich zelf.

Ondertussen werd het sportpark "Ockenburgh" hersteld en voorzitter Wiersma, die Henk Roos had opgevolgd, zette zijn schouders eronder om DUNO weer daar te krijgen waar het zo gegroeid was. Met vereende kracht werd een kleedgelegenheid gebouwd.

Het nieuwe "Ockenburgh" schonk de club echter niet datgene wat men er van verwacht had. De perspectieven van een belangenvereniging schenen wel gunstig, maar al snel veranderde dat aspect toen de Haagsche Stichting voor Lichamelijke Oefening de uurverhuur instelde. Deze wijze van exploitatie door de gemeente en het gemis van recreatie hadden van "Ockenburgh" een gelegenheid om te voetballen van gemaakt maar meer ook niet.

Ondanks deze handicap waaronder de vereniging moest leidden, kon DUNO zich handhaven en breidde zich zelfs uit tot een bloeiende Zaterdagmiddag-afdeling met 13 elftallen en 1 pupillenelftal.

H.S.V. DUNO in de jaren 1950 t/m 1959

‘DUNO verkreeg een merkwaardige reputatie als leverancier van goede voetballers’, meldde een verslaggever in de Haagsche Courant van dinsdag 17 november 1953. Hij noemde als voorbeelden Joop Walhain, Bob Stam, Daaf Westhoven en Joek Brandes. Bob Stam slaagde er zelfs in om het Nederlands elftal te bereiken, al speelde hij toen niet meer voor DUNO. Hij was overigens niet de enige DUNO’er die in oranje speelde, want ook een aantal DUNO-dames wist het later zo ver te schoppen, ik noem hier als voorbeelden Monique de Groot-Mars en Sandra van Zijl. Ook mag zeker niet onvermeld blijven dat DUNO een van de eerste Haagse voetbalclubs was die begon met junioren-elftallen. De jeugdopleiding van DUNO leverde flink wat talenten op die hun weg naar hoger spelende amateurclubs en soms zelfs het betaalde voetbal wisten te vinden. Zonder te overdrijven mag er gesteld worden dat het DUNO-terrein in de loop der jaren een kraamkamer van voetbaltalenten is gebleken. En nog altijd is de jeugdafdeling vermaard in de regio Haaglanden en zelfs buiten die regio. Bekend tot zelfs buiten de landsgrenzen waren de internationale jeugdtoernooien die DUNO in het verleden organiseerde. Clubs als Ajax, Feyenoord, PSV, ADO Den Haag, Anderlecht, Wolverhampton Wanderers enz. stonden te dringen om hun voetbalkunsten bij DUNO te mogen vertonen.

DUNO is van oorsprong een zondag-vereniging, toch werd kort na de tweede wereloorlog een zaterdagafdeling opgericht. Toen een aantal ex-profs van Holland Sport kozen voor DUNO-zaterdag, kwam die afdeling in de lift, de derde klasse werd bereikt.

Maar met die derde klasse nam DUNO geen genoegen, want in 1982 bereikte DUNO onder leiding van de enthousiaste trainer Ton Beije zelfs de tweede klasse. In een spannende nacompetitie werden achtereenvolgens ARC (1-2) en ’s-Gravenzandse VV (3-1) verslagen. Als we bedenken dat er in die tijd nog geen hoofdklassen op zaterdag bestonden, zegt dat genoeg over het niveau van DUNO in die jaren. En nee, natuurlijk ga ik geen namen noemen van dit legendarische voetbalelftal, want stel dat ik namen als bijvoorbeeld Peter Pije en Fred van Huijzen zou vergeten te noemen, het leed zou voor mij niet te overzien zijn.

Seizoen 1984-1985

De competitiestart van DUNO 1 was veelbelovend. Het 1e elftal, nog steeds o.l.v. de enthousiaste trainer Ton Beije, was 20 wedstrijden lang in de top 4 van het klassement terug te vinden. Na helaas een zwakke competitie-slot eindigde DUNO op een toch nog verdienstelijke 5e plaats in de 2e Klasse B van de KNVB met 24 punten uit 22 wedstrijden en een doelsaldo van 27-24.

Topscorer bij DUNO werd dit seizoen Marcel IJspelder met 10 doelpunten.

Seizoen 1986-1987

Het vierde jaar in de 2e Klasse KNVB, onder leiding van de nieuwe oefenmeester Wim de Jong, was zeer succesvol. Voor velen eindigde DUNO "bij verrassing" op de tweede plaats en was er zelfs een korte periode sprake van een mogelijke kampioenschap wat zou betekenen promotie naar de hoogste Klasse, de top van het zaterdagvoetbal.

Er bestond binnen de club een beetje ongeloof in de mogelijkheden van het 1e elftal. Het was dan ook even wat anders na het matige seizoen 1985-1986 waarin men streed tegen degradatie en dit seizoen meedeed voor promotie.

DUNO eindigde dus achter kampioen Vitesse Delft op een 2e plaats in de 2e Klasse B met 29 punten uit 22 wedstrijden en had een doelsaldo van 33-25. Ruud Schaap was dit seozoen de topscorer bij DUNO met 9 doelpunten.

Daarna ging het rap bergafwaarts met het vlaggenschip, een degradatie naar de catacomben van het zaterdagvoetbal dreigde, maar door de inzet van trainer Machiel den Heijer (een speler uit het wonderteam uit de jaren tachtig) werd deze ramp voorkomen.

Seizoen 2001-2002

Bij aanvang van seizoen 2001-2002 had DUNO meer dan 100 zaterdag-seniorenleden en dat betekende dat de club na een lange periode weer eens 6 senioren-elftallen kon inschrijven.

Het eerste elftal van de zaterdag-tak werd ingedeeld in de 4e Klasse B die maar liefst bestond uit 14 clubs (Nat.Nederlanden, Duinoord, TAC'90, Vredenburch, GDA, KSD, Te Werve, Quick Steps, Haagse Hout, Hoekse Boys, HWD, PGS, RVC/Rijswijk en DUNO) bestond.

DUNO begon voortvarend aan de competitie en stond tijdens de winterstop samen met RVC/Rijswijk aan kop in de 4e Klasse met 28 punten uit 12 wedstrijden.

Na de winterstop viel het team van trainer Pierre Schultz enigsinds terug en eindigde uiteindelijk op een vierde plaats met 48 punten uit 26 wedstrijden (14 gewonnen, 6 gelijk en 6 verloren) en een doelsaldo van 57-42.

DUNO kreeg nog een tweede kans om te promoveren naar de 3e Klasse via de na-competitie maar Blauw Zwart was daarin twee maal te sterk. Ondanks de nieuwe trainer Pierre Schultz, een kwalitatief goede spelersgroep en een uitstekende begeleiding miste het 1e elftal van DUNO voor de derde achtereenvolgende keer, via de nacompetitie, de promotie naar de 3e Klasse.

De zondagafdeling van DUNO draaide ook een uitstekend seizoen. Het 1e elftal miste op een haar na de felbegeerde periodetitel en kon, in het zicht van de haven, de sprong naar de 4e Klasse nog niet maken. Het 2e elftal, getraind door Michael Walther, promoveerde naar de reserve 4e Klasse, terwijl de Dames 1, o.l.v. trainer Bert de Jong, met een straatlengte voorsprong kampioen werd en promoveerde naar de 3e Klasse.

Seizoen 2002-2003

Het 1e elftal van DUNO werd dit seizoen ingedeeld in de 4e Klasse B samen met Te Werve, De Zwarte Schapen, Quick Steps, KSD, HS Texas DHB, GDA, Haagse Hout, HPSV, De Postduiven, Wassenaar en DWO.

Pierre Schultz was ook dit seizoen trainer en de A-selectie bestond o.a. uit; René Beuker, Matthijs v.d.Bosch, Raymond Brandt, Stan Cals, Wesley Donk, Robert Garskamp, Eric Heijdt, John Kind, Fabion Kortekaas, Stephan Mulder, Jimmy van Nierop, Hassan Ouhhabi, Ben Scheffer, Eric van de Velden en Bob Graaf.

Na al enkele seizoenen achter het net te hebben gevist wist het eerste zaterdag-elftal van DUNO dit seizoen wel promotie naar de 3e Klasse te bewerkstelligen. Gaandeweg het seizoen kwam er, met name door de goede start in de competitie, het vertrouwen om promotie te kunnen afdwingen. Door een constant seizoen te draaien met weinig puntverlies tegen "mindere" tegenstanders resulteerde uiteindelijk in een 2e plaats in de competitie, waarin DWO ongenaakbaar als eerste eindigde. Deze 2e plaats gaf n.l. ook automatisch promotie naar de 3e Klasse aan. Na 20 jaar wachten promoveerde DUNO 1 eindelijk weer eens. Dit heugelijke feit werd overigens gevierd op zaterdag 3 mei 2003 na de 1-3 overwinning bij De Postduiven.

Ook het eerste zondagteam van DUNO had er een prima seizoen opzitten. Na een aantal seizoenen hard werken en incasseren promoveerde het team van trainer Rinus van der Mark uiteindelijk naar de zondag 4e Klasse.

Ook bij de dames van DUNO ging het enorm goed. In twee jaar tijd klom men van de 4e- naar de 2e Klasse. Deze goede prestaties bleef bij andere dames niet ongemerkt en men kon hierdoor dit seizoen twee dames-elftallen inschrijven.

Nieuwbouwplannen

Hsv DUNO had met haar huidige 450 leden een grote binding met de omliggende wijken. Zowel de sportvelden als het clubhuis werden voor meerder doeleinden ingezet. De accommodatie was inmiddels 40-jaar oud en was gezien de slechte staat van onderhoud hoognodig aan vervanging toe. Het bestuur van DUNO zag in de noodzakelijke vernieuwing een kans om de belangrijke maatschappelijke rol van de vereniging uit te breiden. Dit resulteerde in een innovatief plan de nieuwbouw te realiseren in een multifunctioneel gebouw.

In verband met het ontbreken van financiële draagkracht ging Hsv DUNO op zoek naar een sociaal betrokken partner. Die werd gevonden in Staedion, die in dit initiatief een verlengstuk zag van haar taak als sociaal betrokken partner.

De realisatie van deze nieuwbouw zou nog minimaal drie jaar in beslag nemen.

Seizoen 2003-2004

DUNO 1 werd dit seizoen ingedeeld in de 3e Klasse B samen met 's-Gravenzande VV, Loosduinen, Hoekse Boys, Alexandria'66, Maasdijk, PGS/Vogel, PPSC, Die Haghe, SEV, RVC/Rijswijk en Semper Altius.

Als promovendus speelde DUNO 1 zich dit seizoen naar een verdienstelijke 5e plaats met 36 punten uit 22 wedstrijden. In de Amstel Cup verloor DUNO in de 3e ronde van JAC met 1-3 en voor de Haagsche Courant Cup werd het team van Pierre Schultz in de 4e ronde uitgeschakeld door S.O.A. (4-1).

Trainer Schultz verliet aan het einde van dit seizoen DUNO en zou worden opgevolgd door Frank Kuijl.

Op de nieuwjaarsreceptie van 2004 werd door het bestuur met trots de nieuwbouwplannen van het complex aan de Nolenslaan gepresenteerd. Door de bouwactiviteiten moest de club in seizoen 2004-2005 tijdelijk naar een andere locatie uitzien.

En jawel, in het seizoen 2006/2007werd DUNO onder leiding van trainer Jan Linkerhof glorieus winnaar van de nacompetitie door in de finale Be Fair te verslaan, die winst betekende promotie naar de tweede klasse.

Seizoen 2007-2008 Opening sportcomplex "Haagsche Dynamiek’

Door samenwerking tussen de gemeente Den Haag, woningcorporatie Staedion en voetbalvereniging DUNO werd in de Haagse vruchtenbuurt het totaal nieuwe complex tot stand gebracht. Er was een multifunctioneel sportgebouw neergezet, waarin o.a. DUNO en de Haagse bloedbank Sanquin, voorheen gevestigd in ziekenhuis Leyenburg, onderdak vonden. De gemeente had de sportvelden opgeknapt en een kunstgrasveld aangelegd.

Op 27 juli 2007 kon DUNO haar nieuwe clubhuis betrekken, en op 18 augustus 2007 was het kunstgrasveld klaar. Op 8 september 2007 werd de "Haagsche Dynamiek" officieel geopend door burgemeester Wim Deetman en Erica Terpstra.

Seizoen 2008-2009

Op zaterdag 25 april 2009 bereikte DUNO een mijlpaal in de clubgeschiedenis. Zowel het 1e en 2e elftal van de club werden kampioen en promoveerden op dezelfde dag naar de 1e- en Reserve 1e Klasse KNVB.

Het was een mooie dag met vele honderden toeschouwers, een vliegtuigje met reclamestreep, spandoeken, vuurwerk en winst van DUNO 1 op Valken'68 (5-1) en DUNO 2 op Katwijk (3-0). Het werd echt zo'n dag die je je levenlang niet meer vergeet. 

Seizoen 2017-2018

In een nooit voor mogelijk gehouden eindspurt slaagt DUNO 1 er in kampioen te worden van de 4e klasse B. Het team van trainer Benjamin van der Zwan keert zo volkomen onverwacht terug in de 3e klasse. Het feest is groot.

Op 26 mei 2018 wordt DUNO kampioen van de vierde klasse B na een 6-1 zege op SV Madestein. Promotie naar de 3e klasse is een feit.

Dit over het verleden van DUNO. DUNO wil dat verleden niet vergeten en daarom speelt de club ook nog altijd in dat door sommigen verfoeide klassieke groen-zwarte tenue, ook als is dat tenue dan nu wel enigszins gemoderniseerd en verfraaid. Ook hecht DUNO nog steeds veel aan normen, waarden en omgangsvormen (is dat eigenlijk ouderwets?). Maar DUNO heeft niet alleen oog voor het verleden, DUNO heeft de blik stevig op de toekomst gericht. Als er nieuwe ontwikkelingen zijn, dan staat DUNO voorop. Zo had DUNO al een prima verzorgde website, toen veel andere clubs nog in het papieren tijdperk bivakkeerden. En kijk eens naar dat nieuwe complex van DUNO.

DUNO mag zich nu zelfs trendsetter noemen, want nog nooit is zoiets in Nederland gepresteerd. Nee, DUNO zal op voetbalgebied nooit tot de voetbaltop gaan behoren, want DUNO betaalt niet aan spelers en DUNO kijkt niet alleen naar het eerste elftal. Ieder lid is bij DUNO belangrijk, ieder lid moet hij bij DUNO naar zijn of haar zin hebben. Uiteraard is voetbal bij DUNO het belangrijkst, maar ook een goede sfeer mag zeker niet vergeten worden. Een toekomstige hoofdklasser is DUNO dus niet, maar laat DUNO maar schuiven. Als veel toppers van nu tobbers geworden zijn, dan is DUNO nog steeds een weliswaar hoogbejaarde, maar kerngezonde en levenslustige dame die reikhalzend uitkijkt naar het jaar 2023.

Palmares DUNO Zaterdag

Kampioenschappen

1952-1953 4e klasse B HVB
1955-1956 2e klasse B HVB
1961-1962 1e klasse A HVB
1962-1963 4e klasse B
1970-1971 4e klasse A
1975-1976 4e klasse B
1982-1983 3e klasse A
2008-2009 2e klasse C
2018-2019 4e klasse B

Andere prestaties

2002-2003 promotie naar 3e Klasse door als tweede te eindigen in 4e Klasse
2006-2007 promotie naar 2e Klasse via nacompetitie

Palmares DUNO Zondag

Kampioenschappen

1931-1932 2e klasse F HVB
1932-1933 1e klasse D HVB
1960-1961 4e klasse B *
1982-1983 2e klasse B HVB

* = geen promotie

Andere prestaties

2002-2003 promotie naar 4e Klasse KNVB