De opkomst was groot te noemen. DUNO'ers van toen en nu, jong en oud, hadden aan de oproep gehoor gegeven. Daardoor stond er een lange rij aan beide zijden van de Mgr. Nolenslaan om Mister DUNO de laatste eer te bewijzen. De familie liet na afloop weten dit vertoon zeer op prijs te hebben gesteld.
Hieronder foto's en video van dit bijzondere ceremonieel, daaronder de afscheidsspeech die erevoorzitter Rob Leenheer uitsprak tijdens de plechtigheid die voorafging aan het afscheid. Tijdens die bijeenkomst kwam het (voetbal)leven van Bertus uitvoerig voorbij. Er werden ook veel foto's vertoond met daarop Bertus als voetballer en vrijwilliger, samen met zijn eerder overleden Adri. Op de kist lag de DUNO-vlag gedrapeerd, ervoor een DUNO-vaan.
LEES OOK: Verdorie Bertus, nooit meer jouw arm om de schouder
Zondagmiddag 6 december. Mgr. Nolenslaan 12.25 uur. Dag Bertus.
Onderstaande tekst sprak erevoorzitter Rob Leenheer uit bij het afscheid:
Een herdenking en laatste groet aan Bertus
Afgelopen zondag werd bij het bestuur van DUNO bekend dat Bertus van der Zijden plotseling was overleden. De schok was natuurlijk groot maar nog meer de verbijstering dat Bertus en DUNO hiermee nu definitief gescheiden van elkaar zijn. Onderling werden de eerste gevoelens van het overlijden van Bertus gedeeld al snel gevolgd door een opsomming van de vele verdiensten die hij, samen met natuurlijk Adri, voor DUNO heeft verricht. Het was wel heel snel duidelijk dat er niet zomaar een trouw DUNO-lid was overleden maar een DUNO lid van de absolute buitencategorie.
Het overlijden van Bertus kwam ook onverwacht omdat het leek alsof zijn ver gevorderde leeftijd geen vat op hem kon krijgen. De realiteit was natuurlijk anders, ook Bertus kreeg een aantal fysieke klachten maar zijn vrolijke en aanstekelijke lach, zijn twinkelende ogen, scherpte en zijn gevatheid zorgden ervoor dat hij ook op hoge leeftijd nog jong en fris bleef. Bertus was ook op 87 jarige leeftijd nog een fitte verschijning.
Diezelfde middag hebben Henk Ruijl en ondergetekende in korte tijd een ‘in memoriam’ voor en over Bertus opgesteld. Ik noem bewust dat deze ‘in memoriam’ in korte tijd werd opgesteld omdat het ons geen enkele moeite kostte om de juiste teksten, herinneringen, beelden en passages op te halen; deze waren er meer dan genoeg. Dat kenmerkt Bertus én hoe hij binnen de vereniging bekend stond. Zijn bijdragen voor de vereniging zijn talrijk en ook divers.
Veelzijdig
Opsommend, met het gevaar dat wij ook iets vergeten: actief voetballer, leider, barmedewerker, lid van DUNO’s krantjesploeg, toegangskaartenverkoper voor wedstrijden en evenementen maar bovenal was Bertus een gezelligheidsdier bij de club. Je zou met een knipoog kunnen zeggen dat Bertus heel veelzijdig was. Natuurlijk zou hij ook zelf deze kwinkslag gemaakt kunnen hebben.
Door zijn plotselinge overlijden is Bertus gelukkig een ziekte en een lange lijdensweg bespaard gebleven. Maar, we weten dit natuurlijk niet helemaal zeker, als het aan Bertus zelf had gelegen had zijn afscheid er anders uit gezien. Bertus was niet iemand die er ongezien en ongemerkt vandoor zou zijn gegaan, daarvoor was Bertus veel te veel een man die midden in de vereniging stond, met vele leden contact had en graag nog even een drankje met hen dronk. Bertus was op en top een sociaal dier en beschouwde de vereniging DUNO als zijn 2e thuis. Bertus was er eigenlijk altijd, 50 jaar geleden al, en lange tijd in een zeer actieve rol.
In de tijd dat vrijwilligerswerk nog echt onbezoldigd vrijwilligerswerk was had Bertus, samen met Adri, een 2e dagtaak binnen DUNO.
In de aanvraag voor de koninklijke onderscheiding die zij beiden in 2007 ontvingen hebben wij berekend dat zij met een gemiddelde van 8 uur per week grofweg 1,5 jaar lang onafgebroken vrijwilligerswerk hebben verricht. Met name die bardiensten, samen met Adrie, dat was hen op het lijf geschreven.
Overgetelijk koppel
Henk Ruijl haalde het in zijn persoonlijke herdenking al aan; als jeugdlid had je ongemerkt ontzag voor Bertus & Adri en keek je ook een beetje tegen hen op. Bertus die altijd met een woordje en een opmerking klaar stond en Adri die rustig op de achtergrond de organisatorische touwtjes strak in handen had. Wat een onvergetelijk koppel! Bij alles en iedereen bekend en gewaardeerd. Ik kan mij niet herinneren dat er binnen de vereniging ooit iemand moeite met hen had of men anderszins opmerkingen over hen maakten.
Bertus & Adri kunnen wij omschrijven als lieve, warme verenigingsmensen die altijd voor de vereniging klaarstonden. Nooit op de voorgrond maar altijd bescheiden en loyaal werkend aan datgene wat moest gebeuren. Bertus & Adri stonden wel als eersten in de rij als er weer klussen te doen waren. Veranderingen en vernieuwingen werden niet altijd direct enthousiast en kritiekloos door hen ontvangen maar als hen de achtergrondredenen en motivatie werden toegelicht dan waren zij meestal snel om; Harmonie werd door hen in hoofdletters geschreven. Graag werden zij ook op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen in en rond de club. De nieuwbouw was hiervan een treffend voorbeeld waar zij kritisch maar belangstellend in meedachten en waarbij zij zich beelden vormden hoe de bar er dan uit zou zien.
Ik weet nog goed dat zij beiden, het leek wel alsof zij zich een beetje schaamden om het te moeten zeggen, na de nieuwbouw in 2007 aangaven dat zij geen bardiensten meer konden draaien omdat het hen fysiek te veel werd. Dat bedoelen wij als we Bertus, maar natuurlijk ook Adri, leden van de buitencategorie noemen.
Ze gingen destijds trouwens wel door met andere vrijwilligersklussen, zoals de uitgifte van muntjes op feestavonden. Je kon ze dan samen achter een tafel zien zitten. Accuraat en oplettend. Later op de avond trokken ze dan de stoute schoenen aan en gingen dansen. Voetjes van de vloer en heerlijk samen.
Veerkracht
Na het overlijden van Adri in 2013 was het opmerkelijk hoeveel veerkracht Bertus (toen al 80 jaar) toonde en hoe snel hij de draad van zijn leven weer oppakte. Ik heb hem toen geregeld gevraagd hoe het echt met hem ging en overtuigd en eerlijk gaf hij dan aan dat hij Adri erg miste maar dat hij ook weer alleen verder kon. Hij vertelde dat hij dankbaar was dat zijn kinderen in alle opzichten veel aandacht voor hem hadden en waar nodig voor hem zorgden. Het feit dat hij als buurman naast Haagsche Dynamiek mocht wonen maakte hem zeer dankbaar. Als Bertus daarover vertelde dan had hij direct een serieuze toon in zijn stem en een serieuze blik in zijn ogen, zijn anders zo kenmerkende vrolijke twinkeling was dan even weg. Hij nam dan echt even de tijd om bij zijn persoonlijke situatie stil te staan. Even later maakte hij natuurlijk weer een grap of een opmerking…..Bertus was immers Bertus.
7 jaar geleden namen wij afscheid van Adri, vandaag nemen wij definitief afscheid van Bertus. Hiermee komt voor DUNO een einde aan de vriendschap van een onvergetelijk koppel, een koppel waar wij veel, heel veel aan te danken hebben.
7 jaar geleden hebben wij Adri veel dank gezegd, vandaag doen wij dat aan Bertus; Bertus, dank je wel!
Of, zoals wij vandaag bij de krans vertellen: Bertus was DUNO en DUNO was Bertus. Verder dansen zonder jou. Bedankt voor alles, Bertus
Rob Leenheer,
erevoorzitter DUNO
