Rob Leenheer schrijft:
Wat mis ik de club.
Die wekelijkse gang naar de club, met een korte onderbreking is die gang al bijna een jaar verstoord, ernstig verstoord zelfs.
Vanwege de Coronacrisis staat het verenigingsleven van DUNO noodgedwongen uiteraard op een laag pitje. En wat is dat wennen, wat vervelend is het om, zo goed en zo kwaad als het kan van afstand het verenigingsleven te volgen.
Natuurlijk, gelukkig kunnen de jeugdspelers nog enigszins op de club terecht en blijven zij op die manier vertrouwd met de bal én met elkaar. Onderling voetbal is op dit moment het hoogst haalbare en daar moeten we al blij mee zijn. Want dat laatste, elkaar ontmoeten op de club is natuurlijk waar het om draait. Met gelijkgestemden en met vrienden sporten; heerlijk is dat.
Natuurlijk wordt het jaarlijkse DUNO jeugdkamp georganiseerd en is de animo hiervoor groot maar de voorpret wordt beïnvloed door de onzekerheid van deze tijd.
Natuurlijk zijn in januari ook de DUNO’ers van het jaar verkozen maar Annelies, Sandra, Ellen en Jany van het activiteitenteam hadden natuurlijk veel meer aandacht van ons allemaal verdiend. (lees onder de foto verder)
Erevoorzitter Rob Leenheer: ''Wat mis ik de euforie bij een overwinning.'
Natuurlijk blijven de commissies hard achter en voor de schermen werken, wordt een prachtige overkapte aanbouw op het terras bij het sponsorhome gerealiseerd en zijn de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen alweer van start gegaan. Gelukkig, zo moet het ook natuurlijk.
Wat mis ik de wedstrijden van het eerste elftal, de euforie bij een onverwachte overwinning en de teleurstelling als er eens onnodig of onverdiend wordt verloren. Wat mis ik de gezelligheid en de gezonde spanning voorafgaand aan de wedstrijd. Wat mis ik de sfeer langs de lijn, de typisch Haagse voetbalhumor, het mopperen en schelden als het weer eens tegenzit, het juichen bij een fraai doelpunt. Maar ook bij wedstrijddagen de verkeersdrukte op de Nolenslaan en het moeten zoeken naar een vrije parkeerplaats.
Wat is het toch een mooi gezicht als op de woensdagmiddagen de beide velden overbevolkt zijn met enthousiast trainende jeugdspelers. Met ouders die druk zijn met het halen en brengen van hun kinderen en tussentijds gezellig met elkaar zitten te kletsen, plannen en afspraken maken voor de komende zaterdag, commentaar gevend op de training en de leiding….heerlijk, dat hoort er allemaal bij.
Wat mis ik toch op zaterdagen die volle kantine om 16.30 uur. Die huiskamer waar iedereen elkaar treft en waar vriendschappen voor het leven worden onderhouden. Wat mis ik toch het verenigingsleven op de website, de wedstrijdverslagen en beschouwingen.
Wat vorig jaar februari nog zo vanzelfsprekend was is nu een hunkering naar wanneer het weer mag, wanneer het weer wordt toegestaan; wanneer de bal weer echt gaat rollen.
Hoop doet leven. Voetbal is de belangrijkste bijzaak van het leven wordt wel eens gezegd. Ik vermoed dat deze uitspraak deze tijd in een ander daglicht is komen te staan. Hoopvol dat de coronacrisis echt in bedwang kan worden gehouden, hoopvol dat de vaccinaties echt succesvol zullen zijn, hoopvol dat de leden niet al te zeer getroffen worden door de besmettingen zelf als door de economische gevolgen ervan.
Hoopvol dat DUNO op redelijk korte termijn haar poorten weer spontaan kan openen……hopelijk tot binnenkort.
Rob Leenheer.
Wil jij ook een bijdrage leveren aan de CORONASERIE? Stuur dan hoe jij DUNO mist of nu ziet aan: [email protected]
Dankjewel alvast!
De web/appredactie van DUNO
