Als clubiconen wegvallen weet je weer hoe bijzonder verenigingsleven is

Als clubiconen wegvallen realiseer je je weer hoe bijzonder het verenigingsleven is. Hoe mensen vele, vele jarenlang het beste van zichzelf geven om die unieke club-voor-het-leven te steunen.

Henk de Haas was een markant voetbaldier en -bestuurder. Dat laatste deed hij onder meer bij de businessclub van ADO Den Haag, zo herinnert Ton Beije (Haaglanden Voetbal, oud-DUNO-trainer) zich: "Henk was niet altijd makkelijk, maar wist wel een fantastische sfeer te scheppen binnen het bestuur. En hij betrok daar altijd op gepaste wijze het thuisfront bij," zegt hij op de website van Haaglanden Voetbal. "Zondag kregen wij het belletje, dat Henk in het ziekenhuis was opgenomen en de vooruitzichten niet best waren. Vannacht is hij overleden. Weer een afscheid van een – meer dan – voetbalvriend.”

Met het overlijden van Kees de Groot verliest Die Haghe bovenal een geweldig mens, die we ook op DUNO maar al te vaak tegenkwamen. "Met Kees verliest Die Haghe een zeer bijzonder mens.," zeggen prominente leden van Die Haghe in koor. "Voor Kees was iedereen gelijk, altijd open en eerlijk, nooit een vooroordeel. Betrokken bij alles en iedereen, overal een oplossing voor. Dagelijks op de club, klusjes doen, een praatje maken, een plooitje gladstrijken. Als trainer “opa Kees” op het veld met een passie voor het spelletje. Wie heeft er niet voetballen van Kees geleerd? Het middelpunt zijn van wat Die Haghe, Die Haghe maakt."

Wat mooi

Twee geweldige voetbalmensen zijn niet meer en inderdaad denk je dan: wat mooi dat zij zoveel van zichzelf aan hun club en het Haagse verenigingsleven hebben gegeven. Die clubliefde is geen vanzelfsprekendheid. Gebeurtenissen als deze doen je beseffen dat we leden die dagelijks, wekelijks voor hun cluppie aan het sjouwen zijn veel dank zijn verschuldigd. Zeker op weg naar onze eigen algemene ledenvergadering van komende donderdag 24 februari mag dat besef volop aanwezig zijn. Zoals Ton Beije dat zo mooi verwoordt over Henk de Haas en de Die Haghe-bestuurders terecht alle lof toezwaaien aan hun Kees de Groot.

Bij DUNO hebben we best ook veel van zulke club-iconen. Komende donderdag is er onder meer een huldiging van de DUNO'er van het jaar en dat doen we in het besef dat vrijwillige inzet, met alles erop en eraan, best bijzonder is. De lijst van DUNO'ers die eerder werden onderscheiden - van DUNO'er van het jaar tot leden van verdiensten en ereleden - is best lang. Gelukkig maar! We hebben daar dan ook een traditie in hoog te houden: vanaf de beginjaren van de club tot aan nu, op weg naar 100 jaar DUNO in november volgend jaar: clubiconen, mensen die er onophoudelijk het beste van maken voor onze club, ze zijn er altijd geweest. 

Ja, al sinds dit DUNO-elftal, van omstreeks 1933, met in de middelste rij links een van de beste DUNO-spelers uit de geschiedenis, Joop Walhain...(foto hieronder, lees daaronder verder)



Verdwijnende clubliefde, zorgen

Toch: dan is dit ook best een moment te zeggen dat we in ons DUNO-bestuur zorgen hebben. Over verdwijnende clubliefde, over leden die hun vereniging als sportschool zien zonder enige verplichting, over vernielingen die plaatshebben, over leden die toch ondanks een verbod op DUNO roken en hun peuken op de grond achterlaten, over eigen leden die ondanks een afgesproken sluitingstijd toch moeilijk doen over naar huis gaan en... zo kunnen we helaas nog wel even doorgaan. Bij DUNO hebben we best veel bestuurders (en commissieleden) die de handen uit de mouwen steken... maar mag ik het als bestuurslid-met-decennia-ervaring in dit bestuur ook zeggen: dat het steeds vaker consumeren in plaats van deelnemen en het asociaal gedrag in plaats van samen-optrekken menig DUNO-bestuurslid geregeld de moed in de schoenen doet zakken?

Dan is het goed te kunnen denken aan iconen als Henk de Haas en Kees de Groot. Of: Wijlen voorzitter Piet Nieuwenhuijsen danwel iemand als Harold Ismael binnen DUNO. Harold noem ik niet zonder toeval, want als er nu iemand is die al jarenlang klaarstaat voor onze club is hij het wel. Nooit is voor hem iets te veel, altijd staat hij paraat. Hij werd terecht al eens gekroond tot DUNO'er van het jaar en Lid van Verdienste. En... zoals Harold zijn er gelukkig meer DUNO-toppers. Namen noemen is namen vergeten, maar kijk vooral eens om je heen. Wie de pionnen neerzetten op doordeweekse trainingen, wie wedstrijden leiden, wie schoonmaken... toppers in overvloed. En dat maakt je als bestuurder, ondanks alle zorgen om dat gedrag dat we ook zien, sterk en overtuigd van een goede toekomst die we bereiken. (lees onder de foto verder).


Harold Ismael.

Maar dat komt er niet vanzelf. Vandaag stilstaan bij clubiconen van elders en bij die van ons mag leiden tot een vraag aan jezelf: hoe sta ik in mijn club? Wat draag ik bij? Hoe gedraag ik me als mij wordt gevraagd naar huis te gaan? Tegen wie vertel ik wat wanneer ik iets kapot maak op de club? Op m'n werk bij Omroep West staan we deze week stil bij de jaren zeventig: met op radio louter muziek uit die 70's. Misschien niet voor iedereen zo goed te beluisteren, hoe dan ook leidt het tot veel herinneringen die boven komen. Bij mij deed het denken aan hoe we bij DUNO met de krantjesploeg - ja, we tikten nog stukjes op papier en stuurden die met de post rond - in de oude kantine aan de Mgr. Nolenslaan een ponsplaatjesmachine gebruikten. Daarop stonden alle adressen van de DUNO-leden, dus plaatje voor plaatje stempelden we de omslag om bij de post aan de Waldorpstraat af te leveren. Een postzak vol.

Dingen met elkaar doen draagt bij

Dat was vrijwilligerswerk in een andere tijd, maar net als nu merkte je wel: vrijwillig met elkaar dingen doen draagt zo enorm bij aan het clubleven. In die zin zijn de inspanningen van iemand als Harold Ismael niet alleen maar geven: ze leveren ook energie op. Dat gevoel, dat krachtenspel zou je iedereen gunnen. Dus sta je op de drempel om je handen uit de mouwen te steken, om een bijdrage te leveren aan dat groen-zwarte verenigingsleven, aarzel dan niet. Je hoeft niet gelijk een clubicoon te zijn om gewaardeerd te worden en om jezelf een fijn gevoel te bezorgen.

Dan tot slot: als club zijn we niet meer van de ponsplaatjes. We hebben de rijkdom van een magnifiek complex en kunnen donderdag zelfs dromen van LED-verlichting die aanstaande is, opdat we zo onze velden verlichten. Dat met elkaar kunnen bereiken is prachtig. Op weg naar honderd-jaar-DUNO leert dit dat je met elkaar in een vereniging heel ver kunt komen. Dat geeft energie! Om nog eens een voorbeeld te noemen: het is de kracht die het Activiteitenteam ervaart door voor a.s. zaterdag een strandvoetbaltoernooi te kunnen organiseren voor de jongste jeugd. Mooi dat vrijwilligers dat doen, ze verdienen er waardering voor.

Dat is het dus dat raakt als clubiconen verdwijnen: dat je je afvraagt of je als mede-lid voldoende erkentelijkheid hebt kunnen laten zien voor al het moois dat diegene heeft gedaan voor jouw club. In alle opzichten. Misschien een gedachte om vast te houden.

Henk Ruijl, vice-voorzitter DUNO