Onze partnerclub liet zich in velerlei opzichten van z'n beste kant zien. Hieronder het verslag en de foto's van vader Simon Pot.
Het bestuur van DUNO bedankt ADO Den Haag in elk geval voor de geweldige wijze waarop zij ons lid Robin een prachtige dag hebben bezorgd.
Simon Pot schrijft:
Een tijdje terug werden we benaderd door Ron Kenter van ADO-Den Haag. Om onze zieke zoon een hart onder de riem te steken werden we, met het hele gezin, door hem uitgenodigd om een thuiswedstrijd van ADO bij te wonen. Ook had hij geregeld dat onze vrienden Rob, Sandra en hun dochter Selene mee mochten.
In eerste instantie zouden we naar de wedstrijd tegen AZ gaan. Aangezien Robin toen te zwak was, hij was toen net thuis na zijn vierde chemokuur, is dit een weekje verplaatst en afgelopen zondag was het dan zover. We mochten naar de wedstrijd tegen FC Utrecht. Bij deze wil ik ADO bedanken voor de fijne dag, het was allemaal prima geregeld. Zo werden we door ADO met een busje opgehaald en thuis gebracht en hadden we voor en na de wedstrijd toegang tot het spelershome. Speciale dank gaat uit naar: Ron Kenter, Wim Voois en chauffeur Jan. Heel erg bedankt, ondanks de nederlaag hebben we een hele leuke dag gehad en zo kunnen wij en met name Robin er weer tegenaan.
Hieronder een sfeer verslag van hoe wij deze dag hebben beleefd.
De grootste ADO-fan van ons gezin, onze jongste zoon Rick, was al vroeg wakker en kon niet wachten om naar ADO te gaan. Hij moest echter nog wel even geduld hebben want om 10.30 uur zouden we door ADO, met een busje van de ADO-opleidingen, worden opgehaald. Om de tijd te doden hadden we via YouTube het nummer "Busje komt zo..." opgezocht en een aantal malen gedraaid.
Om 10.15 arriveerden onze vrienden en kort daarna stond chauffeur Jan met het busje van ADO voor de deur. Snel instappen en op weg. Bij het stadion kostte het chauf Jan nog aardig wat moeite om door de strenge beveiliging heen te komen. Maar hij was vast beraden en wilde ons koste wat kost pal voor de hoofdingang afzetten. Hiervoor moest hij zelfs nog twee dranghekken verplaatsen maar zo als beloofd stapten wij precies voor de hoofdingang uit. We werden verwelkomd door Wim Voois, die ons de rest van de dag zou begeleiden. Na de hand geschud te hebben van Ron Kenter, de man die alles geregeld had, kregen we van Wim een rondleiding door het stadion.
Onderweg nog even op de foto met Rick Hoogendorp en daarna naar het spelershome. De weg naar het spelershome, met Robin in een rolstoel, was door de strenge beveiliging nog een hele klus. Onze gids dacht er bijna te zijn maar had niet op een dichte deur gerekend, waarvan zelfs de beveiliging geen sleutel had. Dus weer terug, de enig mogelijke weg naar het spelershome bleek via de kleedkamers. Onderweg kwamen we Storky tegen, weet nu eindelijk wie er in dat pak zit, maar dit houd ik uiteraard geheim.
Uiteindelijk moest zelfs Andre Wetzel er aan te pas komen om ons langs de kleedkamers te loodsen. Hier nog even Jan Wouters gedag gezegd en vervolgens Raymond Atteveld, die in gesprek was met de trainer van FC Utrecht, Ton du Chatinier, succes gewenst. Uit beleefdheid ook Meneer du Chatinier maar een hand gegeven en hem uiteraard iets minder succes gewenst, maar daar kon hij wel om lachen. Uiteindelijk kwamen we dan toch uit bij het spelershome. Het was nog zo vroeg dat de spelers nog zaten te kaarten. De kinderen kregen allemaal een stapeltje ansichtkaarten met daarop een foto van de spelers en begeleiding.
Zo konden zij mooi aan de slag met het verzamelen van handtekeningen op de kaarten. De meeste spelers waren inmiddels naar de kleedkamer, alleen de geblesseerde spelers bleven over. Na een bakkie koffie en een kort praatje met Robert Zwinkels (hij traint alweer rustig mee), werden we door Wim naar onze plek op de tribune gebracht. We zaten mooi op rij één, op heerlijk zachte leren stoelen, vlak voor de geblesseerde/gepasseerde ADO-spelers. De wedstrijd zelf was van een niet al te hoog niveau maar wel erg spannend.
Zowel ADO als Utrecht kreeg een aantal mooie kansen maar deze werden niet benut, tot in de 70e minuut Utrecht-speler Dries Mertens met een bekeken schot ADO-keeper Ditewig verschalkte. ADO probeerde het nog wel maar wist helaas niet tot scoren te komen. Dit was natuurlijk wel even een domper maar dat waren we na afloop in het spelershome snel vergeten. Mijn vrouw Henriette heeft de kids met een flink aantal spelers op de foto kunnen zetten, ze wordt thuis ook wel Mamarazzi genoemd. Terwijl we door Wim op weer een versnapering werden getrakteerd vervolgden de kinderen hun jacht op handtekeningen. H
et was nog een hele klus om de juiste handtekening op de kaarten van Ignacio, Vicento, Coutinho en Pique te krijgen. Gelukkig wisten deze spelers zelf wel wie ze waren..... Nadat alle zo'n beetje alle handtekeningen verzameld waren werden we door Wim naar de uitgang gebracht en daar stond chauf Jan al te wachten om ons weer naar huis te brengen.
Dan tot slot nog even een kleine selectie uit de fotocollectie van Mamarazzi
(eerdere afleveringen >>>).
Robin Pot, geheel rechts.
