Vertrekkend voorzitter Rob Leenheer (foto) is bij zijn afscheid onderscheiden met de Stadspenning van de gemeente Den Haag. Die kreeg hij tijdens een drukbezochte ledenvergadering op dinsdag 13 november overhandigd uit handen van niemand dan sportwethouder Karsten Klein. Rob nam na ruim twintig jaar, in twee verschillende periodes, afscheid als voorzitter. Rob was overdonderd door dat huldeblijk, dat hij kreeg uitgereikt in het bijzijn van zijn vrouw Marjo, zijn kinderen, vriend Jan Wierbos en onder anderen vriendin Joke Raateland. Karsten Klein prees Rob uitvoerig voor zijn vele verdiensten, zowel binnen DUNO als daarbuiten. Hij sprak over hem in lovende bewoordingen en dankte namens het stadsbestuur Rob voor zoveel inzet. Het college van burgemeester en wethouders bleek te hebben besloten dat Rob de Stadspenning van de gemeente Den Haag kreeg, een hoge onderscheiding die niet al te vaak wordt overhandigd. Na die huldiging prees vice-voorzitter Henk Ruijl de vertrekkende preses namens alle leden. Ook overhandigde hij een cadeau. Die toespraak staat hieronder. Rob bedankt!
Beste Rob,
Daar sta je dan. Na dik twintig jaar voorzitterschap van DUNO in verschillende periodes. Na dik twintig jaar met passie en vasthoudendheid werken aan een club die je lief is. Met mensen die je lief zijn. Vooral mensen Rob, daar gaat het jou om. Mensen verbinden, mensen tot hun recht laten komen, mensen zelf dingen te laten ontdekken. Altoos optimisme uitstralend, nooit genoegen nemend met middelmaat en altijd weer: de lach op je gezicht, je handen uitnodigend tot de ander, je lippen die oprechte woorden laten klinken en met de liefde vanuit je hart.
Zo heb jij al die mensen hier ruim twee decennia tot hun recht laten komen. Dank, Rob. Dankjewel daarvoor. De stadspenning die je zojuist kreeg overhandigd komt je meer dan toe.
Maar ja, het tragische is: hoe mooi ook dat allemaal, hoe hartverwarmend ook: we zullen je blijvend herinneren als de voorzitter van DUNO die tijdens een playbackshow aan de balken van de oude kantine ging hangen, half naakt, met blote dames achter je en zingend als Bobby Farrell en zijn Boney M. Sportief, behulpzaam en gastvrij waren toen nog niet onze kernwaarden. Voor wie eraan twijfelt: we hebben de oude VHS-videobanden nog en die gaan over elf jaar, als DUNO het eeuwfeest viert, een prominente plek krijgen - zo kan ik je alvast beloven. Ik zal je vandaag niet vragen die act nogmaals te doen, maar mocht je nog lastig worden...
Terug naar jouw bestuurswerk, Rob. Dat dus vooral mensenwerk was. Mensen verbinden was jouw motto. Dat deed je vanaf dag een, toen de club weer samengesmeed moest worden, en dat deed je later toen je eerste afscheid als voorzitter de club niet de gewenste richting had opgestuurd. Vol elan kwam je terug, pakte de boel weer op en kreeg het voor elkaar. Met als hoogtepunt natuurlijk de verbinding tussen DUNO, Staedion, kinderopvang 2Samen en Sanquin Bloedbank. In Haagsche Dynamiek kwam alles dat jij zo goed kunt samen: een creatief plan, mensen in een wonderlijke combinatie aan tafel, uit tegenslagen toch vooruitgang weten te slepen en vooral: onvermoeibaar werken aan iets waarin jij zo geloofde. En het lukte! Je sleept er, samen met je mede-bestuursleden, een nominatie uit voor de titel Sportbestuur van het Jaar van NOC*NSF.
Op sportief vlak maakte je veel hoogtepunten mee - en een enkele tegenvaller. Je was erbij toen DUNO oprukte vanuit de derde naar de eerste klasse –nooit zag ik jou zo zenuwachtig langs de lijn lopen. Want wat was het spannend, en ik zag ineens een voorzitter die zich ook nerveus druk kon maken of boos zijn op een scheidsrechter die zijn club benadeelde. Maar natuurlijk, altijd netjes en overwogen. En ook: emotioneel in de kleedkamer na het veroveren van zo'n titel, betrokken en enthousiast. Ja, Rob. Want voor we hier denken dat jij je nooit liet gaan, zo was het niet. Daar zagen we dan weer de keeper die je jarenlang ook was. Die zich vol vuur stortte op weer een bal, een tegenstander of allebei. En die dan dus de bal uit het net moest halen.
Je was er ook als een van die ruim vijfhonderd leden hulp nodig had, Rob. Je was daar oplettend in. Zat er iemand in de zorgen, dan was jij er. En dat ging veel verder dan een voorzitter van een middelgrote club had hoeven doen. Maar juist daarin onderscheidde jij: die persoonlijke aandacht, binnen en buiten het veld, voor de ander.
Ik zal je missen man, reken maar. Aan de bestuurstafel, op het voetbalveld, waar dan ook. Warmte, liefde, oprechtheid, er-altijd-zijn-voor-de-ander. DUNO zal je missen. Ook al blijf je gelukkig nog wel op de een of andere manier betrokken. Vooral omdat je DUNO als maatschappelijke partner blijvend wil zien functioneren, in het Buurthuis van de Toekomst. Omdat je DUNO - en dat was jouw motto - nooit alleen hebt gezien als voetbalclub, maar vooral als een vereniging die zich in en met de wijk om zich heen moest ontplooien. Omdat een voetbalclub meer is dan voetbal, namelijk een vereniging die mensen bindt, die er moet zijn voor mensen binnen die club en zeker ook daarbuiten. Met die missie ga je gelukkig door. En dat is fijn.
Beste Rob, je bent straks minder hier. En vaker thuis. Vaker bij de vrouw en het gezin dat je steunde. Het was niet altijd gemakkelijk om er voor die voetbalclub te zijn, soms te moeten zijn. Marjo heeft jou in al die jaren de ruimte gegeven er voor ons te kunnen zijn. Als jij straks applaus krijgt, mag daar veel, heel veel, warmte in haar voor doorklinken. Zonder haar hadden wij niet zo'n fijne voorzitter gehad. Marjo - dankjewel!
Beste Rob, beste gasten, beste leden: we gaan je missen. Jij voorzitter, lid van verdienste, erelid - ja wat kunnen we daar nog aan toevoegen? Daar kwamen we dus niet uit. Ik ben blij dat wethouder Karsten Klein op gepaste wijze je zijn dank heeft getoond. Namens ons nu bloemen, natuurlijk vooral voor Marjo. En een cadeau namens de leden, een cadeau waar jij wel raad mee weet.
Tot slot Rob, nog eenmaal het applaus dat jou en Marjo namens al die leden zo toekomt.
