Vader Simon Pot doet verslag:
Eind september 2009 had Robin via de Dutch Mancunians een kaart van de keeper van Manchester United ontvangen. In die periode was Robin volop aan het strijden tegen de botkanker in zijn scheenbeen en omdat hij zelf keeper was bij HSV DUNO en ook nog op dezelfde dag jarig is als van der Sar vond hij het erg leuk om van zijn favoriete keeper een kaart te ontvangen.
Ron Snellen de voorzitter van de Dutch Mancunians (of zoals hij zich zelf noemt chairman) had beloofd dat als Robin zich wat beter voelde wij, Robin en ik (Simon, vader van Robin), dan mee mochten voor een bezoek aan een MUTD. Toen Robin vorig jaar klaar was met de chemo's was het seizoen al zo'n beetje voorbij en moest dit dus even op zich laten wachten. Maar vrijdag 21 januari was het dan eindelijk zover: We mochten naar de wedstrijd van Manchester United tegen Birmingham City.
Vrijdagavond omstreeks 21.30 uur, een half uur later dan gepland, vetrokken we vanaf Schiphol met zo'n 40 Dutch Mancunians, uit heel Nederland, richting Engeland. Al snel bleek dat de Dutch Mancunians een hekel hebben aan Liverpool. Er ging in het vliegtuig van EasyJet namelijk een gejuich op toen de piloot meldde dat we vanwege de mist niet konden landen op het John Lennon Airport in Liverpool maar moesten uitwijken naar Manchester. Dit scheelde ook weer busreis van een uur, helaas moesten we na de landing bijna anderhalf uur in het vliegtuig wachten.
Omstreeks 24.00 uur kwamen we aan bij ons hotel. Nadat Ronny Schut iedereen had voorzien van de pasjes voor de kamers nog even wat drinken bij onze vrienden van de korfbal, vader Robbert Honing en kids Romy en Tigo, die ook mee waren. De volgende ochtend had Ron Snellen voor ons een taxi-busje geregeld die ons samen met de fam. Honing naar het centrum van Manchester zou brengen. Om 11.00 uur kwam chauf Allan, zelf een hardcore MUTD-fan, met zijn blauwe busje voorrijden. De sfeer zat er al gelijk goed in toen Allan een United CD opzette waarna hij samen met Ron en Robbert uit volle borst begon mee te zingen. In de pub waren al veel United fans aanwezig en ook nog een aantal Haagse fans, sponsors van HMSH.
Na een voorbeschouwing geheel volgens Engelse traditie op weg naar Old Trafford. De Cab zette ons af op de Matt Busby Road waar het al aardig druk was. Na twee groengele MUTD-dassen te hebben gekocht en ons door de mierenhoop in de grote fanshop gewurmd te hebben gingen we het "Theatre of Dreams" in. Omdat Robin met krukken liep mochten we van een suppoost gebruik maken van de lift, dat scheelde 109 treden. Eerst nog even een biertje, een alcoholverbod of wedstrijden verbieden kennen ze in Engeland niet. Nadat ik mijn plastic flesje stiekem op de grond had gezet, ik zag namelijk nergens een afvalbak, gingen we naar de tribune. Later hoorde ik dat ze vanwege bomaanslagen in het verleden nergens meer afvalbakken hebben is stadions en het juist de bedoeling is dat je alles gewoon op de grond flikkert. Op de tribune aangekomen aanschouwde we het indrukwekkende stadion, dat op dat moment nog slechts half gevuld was.
Daar kwamen we er achter dan naast Liverpool de MUTD-fans een nog grotere antipathie hebben tegen stadgenoot City. Er hangt namelijk een spandoek waarop wordt bijgehouden hoeveel jaar City al geen prijs meer heeft gewonnen, nu al bijna 34 jaar. Toen de wedstrijd en het gezang begon was het stadion bijna helemaal vol, 76.328 toeschouwers. Na anderhalve minuut waren de Birmingham supporters al stil nadat Berbatov een hoekschop van Giggs inkopte. MUTD was heer en meester en pas in de 25ste minuut kwam van der Sar voor het eerst in actie: Hij bokste een gevaarlijke voorzet uit de zestien.
Bij rust was het al 3 - 0 door weer Berbatov (31) en vlak voor rust was het Giggs die een schitterende aanval, dubbele één twee tussen Rooney en Berbatov, mooi inschoot. Na de rust had van der Sar een hoofdrol bij de 4 - 0: Het IJskonijn maakte in zijn 300ste Premier League-duel, een counter onschadelijk door veruit zijn doel de bal hoog naar voren te schieten. Rooney legde de bal knap dood en met zijn assist maakte Berbatov zijn derde treffer.
Na de wedstrijd, die in 5 - 0 eindigde (Nani - 76), gingen we met Ron Snellen op weg naar de playerslounge. We mochten eerst niet naar binnen maar na een belletje van Ron met ass. trainer, René Meulensteen, werden we toch doorgelaten. Onder het genot van een (gratis) biertje wachten op Edwin. Sterke drank schenken ze daar niet alleen als vroeger George Best op bezoek kwam maakten ze een uitzondering en werd een fles whisky onder bar vandaan getoverd. Ron overhandigen René de uit Holland meegebrachte "worstenbroodjes", schijnbaar was dit part of the deal.
Ron was al druk bezig met volgend seizoen en probeerde René over te halen om Stekelenburg aan te trekken als vervanger van Edwin. Er kwamen niet heel veel spelers het spelershome in en uitspelers mogen daar sowieso niet meer komen na een vechtpartij tussen Keane en een speler van de uitploeg in het verleden. Na een kwartier kwam Edwin binnen en konden wij hem bedanken voor de kaart door hem een Haagse Kakker, soort luxe ontbijtkoek, te schenken. Nadat Robin met hem op de foto was geweest nog even nagepraat voor de TV waarop Villa tegen City te zien was. Bij de 1 - 0 voor Villa ging Ron Snellen helemaal uit zijn dak, terwijl de overige aanwezigen stoïcijns hun gesprek voortzetten. Buiten het stadion herkende Ron oud-speler Gary Pallister en dus Robin weer op de foto. Gary zelf was daarna nog zeker een half uur bezig met het uitdelen van handtekeningen.
Terug in de bar van het hotel met alle daar aanwezige Dutch Mancunians nagebabbeld en gegeten en toen naar de kamer om Match of the Day te kijken. De volgende dag vroeg op weg naar het stadion voor een museumbezoek en stadiontoer die slim eindigde in de fanshop. Om 12.00 uur werden we naar Liverpool gebracht voor de terugvlucht. Dit liep allemaal voorspoedig en om 14:00 uur zaten we in het vliegtuig. Na vijf minuten moesten we echter pardoes het vliegtuig weer verlaten, deze lekte brandstof, en was ondertussen door brandweerlieden en wagens omsingeld, "standard procedure" volgens de Steward, jaja. Na vier uur wachten vertrokken we om 18.00 uur toch nog richting Schiphol en kwam aan een mooi weekend een einde.
