Wie de feestende mensen op deze zaterdag de 7de februari zag, vermoedt dat het een en al vreugde is bij DUNO. Zo is het niet. Lief en leed gaan hand in hand.
Het was een bijzonder emotionele zaterdag voor veel DUNO'ers, de ZaMi-selectiespelers en begeleiders in het bijzonder. Het veroveren van de periodetitel kwam werkelijk voort uit het diepst van alle spelers, als ook de winst van DUNO 2. Wat is er aan de hand?
We staan met DUNO 1 bovenaan, we staan met DUNO 2 bovenaan, dus je zou denken: louter plezier daar in die mooie huiskamer. Toch leeft er binnen de zaterdaggroep ook een hele andere werkelijkheid. Eentje waar veel verdriet achter schuilgaat. Deze 7de februari konden tranen van vreugde veel tranen van verdriet wegspoelen, maar lang niet allemaal.
Onlangs moest DUNO al afscheid nemen van Ton van Huijzen, oud-speler en de broer van onder anderen leider Rob van DUNO 1. Recent kreeg Jan van Deventer, verzorger van DUNO 2, het overlijden van zijn zus te verwerken. Bij al dat verdriet moest trainer Jan Linkerhof ervaren dat zijn vader in het ziekenhuis werd opgenomen en belandde ook selectiemanager Jan Ponsen tijdelijk in het ziekenhuis. Alsof dat niet genoeg verdriet opleverde, moest medeleider van DUNO 1 Maarten Speets deze weekbekendmaken dat ook zijn moeder in het ziekenhuis was opgenomen, met een tia.
Het laat zien dat achter de feestvreugde ook tranen van verdriet zijn te vinden. Al is het ontroerend om te zien dat dit verdriet ontegenzeggenlijk leidt tot een enorme verbondenheid binnen spelersgroep, technische staf - ja, heel DUNO. Daarbij zal het niemand zijn ontgaan dat ook de spelers zelf niet gespaard bleven. Susan Eversdijk, moeder van Remco en Jeffrey, beleefde thuis haar laatste weken en is inmiddels overleden. Verdriet bij spelers en velen - jekon er op deze geweldig mooie zaterdag niet omheen.
En toen kwam deze zaterdag nog het bericht dat Karin Buis, de vrouw van verzorger Kees, is overleden. Drie weken geleden kon Kees nog opgelucht vertellen dat zij aan de betere hand was, na veel chemobehandelingen in het ziekenhuis. Maar de laatste veertien dagen ging het bergafwaarts - zo snel als niemand voor mogelijk had gehouden. Zaterdagochtend kwam het bericht dat Kees zijn vrouw, die wenog zo enthousiast op onze nieuwjaarsreceptie mochten begroeten,is verloren - het sloeg binnen die toch al geteisterde ZaMi-groep in als een bom.
Natuurlijk wensen we Kees en alle betrokkenen heel veel sterkte. "Jullie maken mijn avond met iets meer licht als jullie vandaag winnen", liet Kees de spelersgroepzaterdagochtend weten.
Die spelersgroep heeft Kees in al het leed een lichtpuntje gegund. Bij DUNO 1 en 2 spatten de vonken er vanaf. Tweemaal 4-2 - om heel veel treurnis en verdriet een klein beetje te verzachten.
Henk Ruijl
