Het is een van de reacties op het overlijden van Rob Slier, erevoorzitter van DUNO. Rob
overleed op Kerstavond op de leeftijd van 86 jaar. Rob diende onze vereniging als voorzitter in totaal 25 jaar, daarnaast bekleedde hij meerdere functies onder meer bij de toenmalige zondagafdeling van DUNO. Zoals een van onze leden omschrijft: "Rob was een meester in de compromissen, maar zeker ook niet bang om beslissingen te nemen om DUNO vooruit te helpen. Rob heeft het voorzitterschap erg lang gedaan en heeft daarmee zeker een belangrijke basis gelegd voor wat DUNO nu is en betekent voor veel leden."
Oud-spelers als Hans van den Berg schrijven nadat bekend werd dat Rob was overleden: "Dit was mijn voorzitter. .. trots op wat je hebt betekend voor DUNO en zijn leden." En de bekende oud-doelman Peter Grötzinger, die van het geel-zwarte keeperstenue, schrijft: "Rob Slier was mijn voorzitter in een mooie DUNO tijd en ik ben blij je gekend te hebben."
Rob was er trots op dat hij de 25 jaar als DUNO-voorzitter kon volbrengen, tot hij in 1992 de voorzittershamer overdroeg. De KNVB bekroonde hem met een onderscheiding. Hij was een voorzitter die naast zijn bestuurlijke verantwoordelijkheid ook letterlijk en figuurlijk de handen uit de mouwen stak. Een meewerkend voorman, die je dag en nacht op DUNO kon vinden. Zowel zaterdag- als zondags was hij voor de club in touw; bardiensten, logistiek regelen. En doordeweeks natuurlijk. Alles wat een voorzitter in die tijd ook moest doen, was Rob toevertrouwd. Maar ook al eerder, bijvoorbeeld in zijn rol als zondagsecretaris, maakte hij vele uren voor onze vereniging.
Kleine uurtjes
We gaan terug naar de jaren tachtig, als DUNO op weg is de hoogst spelende zaterdagclub van Den Haag te worden. Rob zit, in ons oude clubgebouw aan de Mgr. Nolenslaan een bestuursvergadering voor. De bestuurskamer ligt dan nog op de plek waar nu ongeveer de kinderopvang is gehuisvest. Mannen aan tafel, en rook. Veel rook. In die jaren rookte je, zeker als bestuurder. Een vergadering met Rob als voorzitter, een bijeenkomst die dus even na acht uur begint en tot in de kleine uurtjes zal duren. Zo gaat dat in die jaren. Het lief en leed van de club wordt uitgebreid besproken.Op een manier die bij Rob past: hij laat iedereen de ruimte, heeft voor alle aanwezige bestuurders een bemoedigend woord en is de aimabele leider van het gezelschap; Rob laat veel toe maar deinst er niet voor terug besluiten te nemen.(lees hieronder verder)
Kom bij hem niet aan bij de keus tussen zaterdag- en zondagvoetbal, die pas vele jaren noodgedwongen gemaakt zal worden. Voor Rob is elke afdeling hem even lief. Het zijn de jaren dat DUNO het niet breed heeft, en toch moet nadenken over het maken van nieuwbouwplannen. Er volgen vele ideeënrondes, steeds blijkt het geld een struikelblok. Toch kunnen we vernieuwen, al zal het niet zo groots worden als we in 2007 kunnen realiseren met Haagsche Dynamiek. Een vergadering als deze is bovenal sfeervol, en och: dat de agenda dan niet tot in alle details wordt gevolgd, daar kon Rob niet van wakker liggen. Als uiteindelijk iedereen maar z'n zegje heeft kunnen doen - en slapen kunnen we altijd nog.
Heel voetballend Den Haag kent hem als bestuurder
Rob is al in die jaren een fijne, formele man en eentje die van tradities houdt. Hij houdt dan ook vaste principes en gewoontes tijdens ledenvergaderingen, nieuwjaarsbijeenkomsten en de KNVB-vergaderingen die hij trouw bijwoont. Veelal met secretaris Wim Alblas die hem in deze jaren als voorzitter, en ook nadien, als trouwe metgezel volgt. Evenals Leen Jongejan, gedrieën vormen Wim, Leen en Jan jarenlang een trouw gezelschap. Heel voetballend, bestuurlijk Den Haag en Westland kent hem in die tijd, hij heeft tot voor enkele jaren geleden een enorm netwerk in en om voetballend Den Haag. Bij veel verenigingen is hij voor de oude garde een bekend en vertrouwd gezicht.
Het zijn de jaren dat Rob, samen met zijn vrouw Emmy, volop geniet van het clubleven. En andersom: DUNO optimaal profiteert van de vele uren die hij in onze club steekt. Rob is dan meestal de vrolijke voorzitter, eentje die al jaren daarvoor samen met onder anderen Piet Dijkman, Arie Buis (de inmiddels overleden vader van onze verzorger Kees), Wim Ablas, Piet Nieuwenhuijsen - zoon van de gelijknamige DUNO-oprichter en ondergetekende wekelijks het DUNO-krantje maakt. Blad voor blad laat Rob door z'n vingers glijden, op weg naar een cluborgaan dat vele tientallen jaren zal bestaan, totdat internet het clubblad overbodig maakt. Stencilen, vouwen, nieten, op de post doen: Rob doet ook dat voor zijn club.
Het is de club waar hij eind jaren vijftg van de vorige eeuw is beland. Cees Mos, broer van Robs vrouw Emmy, voetbalt er. Het zijn jaren waarin Rob op het voetbalveld opduikt met mannen als Chris Beuker, Barry van der Mark en de familie Mos. Een groot voetballer is hij niet, aldus de direct betrokkenen van toen. Rob gaat er wel vol voor. Je hebt echt wat aan hem in het veld. Maar nee, hij is niet de man van de verfijnde techniek. Nog belangrijker is Rob buiten het veld. Hij belandt in de ballotagecommissie, later ook met Maarten Spaans, en hij is samen met zijn vrouw en de familie Mos vaste kracht achter de DUNO-bar. De kantinediensten zijn z'n lust en leven.
Daarna volgt het grote werk, uiteindelijk als voorzitter die de club 25 jaar lang zal dienen. Eentje die de basis legt voor het DUNO waar anno 2015 ruim 550 leden dagelijks veel plezier aan beleven.
Rob, rust zacht - we houden mooie, fijne herinneringen aan je.
Henk Ruijl
(met medewerking van oud-voorzitter Rob Leenheer en Cees Mos, zwager van Rob Slier en DUNO'er van het eerste uur)
Het afscheid van Rob Slier is op maandag 4 januari, om 12.00 uur in crematorium Ockenburgh (kleine zaal).
