Met een in het diepste geheim georganiseerd afscheidsfeest bedankten de dames Ton voor zijn trouwe inzet. Tien jaar lang heeft Ton zich met heel veel toewijding ingezet voor de vrouwen van DUNO. Drie keer in de week stond hij op het veld, altijd tot in de puntjes voorbereid. Opstelling, tactiek, stand op de ranglijst, het zat allemaal in zijn hoofd. En ook na meer dan 150 wedstrijden als coach op de bank, kon Ton zijn zenuwen voor, stress tijdens en soms chagrijn na de wedstrijd moeilijk bedwingen. Vele mooie momenten beleefde hij samen met het team, van overwinningen in de competitie tot dansjes tijdens het jaarlijkse kerstdiner.
Verbindende schakel
Maar trainer zijn betekende meer dan trainingen geven en tactische wissels doorvoeren. Tien jaar lang heeft Ton de dames bijeen gehouden en is hij de verbindende schakel geweest tussen de club en de dames. In al die jaren kwamen en gingen veel speelsters. Meiden met verschillende ervaringen, van wisselende niveaus, maar voor Ton maakte het allemaal niet uit, als de inzet er maar was. Zijn headliners worden niet snel vergeten. “Zuiver!” “Schiet dan!” “In die bal!” “Wees eens wat feller!” Woorden die nog lang zullen nagalmen. (lees onder de foto verder)
DUNO was al die jaren als een tweede thuis. Zelden miste Ton een training of een wedstrijd. Etentjes met familie werden uitgesteld of verplaatst en ziek zijn op een wedstrijddag was ondenkbaar. Niemand met meer passie voor het spel en voor het coachen, dan Ton. Voetbal is emotie en Ton is voetbal. Het is dan ook bitterzoet dat er een einde komt aan een tijdperk. Bitter omdat het een groot gemis is voor de dames en voor DUNO, maar zoet omdat Ton nu zorgeloos van zijn pensioen, motorritjes en bovenal zijn kleindochter Kyara kan gaan genieten.
De dames konden Ton natuurlijk niet zonder een groots gebaar laten afzwaaien. In het diepste geheim werd er afscheidsfeest georganiseerd, met vrouw, dochter en schoonzoon in het complot. In plaats van naar een ADO-wedstrijd werd Ton verrast door het hele damesteam met een afscheidsfeest, een speech en voor Ton herschreven versie van ‘Oh oh, Den Haag'. Het duurde even voordat de overrompelde en enigszins emotionele Ton het allemaal kon bevatten, maar het werd een (gedenk)waardig afscheid en een mooi slot van een lange trainersloopbaan!
Lieve Ton, we gaan je missen. Bedankt voor al jouw trouwe inzet, wijze lessen en het geduld dat je met ons had. Hopelijk zien we je nog vaak – als supporter – langs de lijnen!
De DUNO-dames
