De velden hebben we al vaak genoeg zien liggen, maar de ingang van het sportpark vinden is toch nog een uitdaging. Ondanks het navigatiesysteem met gebrek aan handelingssnelheid komen we toch nog op tijd bij het veld aan. Nou ja, veld, het leek eigenlijk meer op een veredelde zandbak. Om de een of andere reden had ik toch verwacht dat we op een prachtig aangelegd, zacht verend en op maat gemaaid natuurgrasveld zouden gaan spelen. Maar ach, het is een grote club, ze hebben daar gewoon 18 E-elftallen. Daar kan je als verzameling grassprieten met de beste bedoelingen natuurlijk niet tegenop.
Het maakt de jongens gelukkig allemaal niks uit, die gaan gewoon lekker voetballen. We gaan beginnen, en alle ouders staan enigszins gespannen achter de denkbeeldige doellijn. Deze tegenstander is na de start van de competitie pas in onze poule gekomen en heeft nog 0 verliespunten. Dat wij ouders ons daar veel te druk om maken bewijst Bruno binnen een paar minuten. Zonder ook maar een heel klein beetje onder de indruk te zijn van de grote tegenstander maakt hij direct een pracht van een doelpunt. Dat belooft wat! Helaas volgt de eerste tegentreffer een minuut later, en nog twee minuten later staan we 3-1 achter. De ouders staan met een soort 'shit zie je wel' gevoel te kijken, maar onze mannen zien er nog steeds niet uit alsof er heel veel aan de hand is. Oké, de groen-gelen zijn groter en beter, maar er wordt hard gewerkt.
Het lijkt wel heel erg op echt voetbal. De corners worden met verve genomen, en als Nick een vrije trap neemt staat hij tegenover een heuse muur. Een hoge muur ook. Ondanks hele koelbloedige reddingen van Yannick staan we met de rust 4-1 achter. Het rustdrankje wordt netjes afgeleverd en weer opgehaald, terwijl de tegenstander pauzeert met echt fruit. Ja, dat kan ook. Vol goede moed beginnen de mannen aan de tweede helft. Jammer genoeg scoort Graaf Willem nog een keer, maar gelukkig blijven de jongens ervoor gaan. Na een wissel bij de tegenstander begint het ineens veel meer een wedstrijd te worden. De jongens knokken voor wat ze waard zijn, en dat resulteert in een aantal prachtige aanvallen en dito kansen van onze kant. Je weet maar nooit! De tegenstander is niet meer helemaal zuiver met het afmaken van de kansen, en wij weten er steeds meer te creëren.
De jongens blijven er fanatiek voor gaan en dat siert ze. 'Ros 'm de goal in', roept Isaiah, om een en ander nog even kracht bij te zetten. Het mag helaas niet baten, de wedstrijd eindigt in 5-1. De oplettende lezer weet dat er in de tweede helft slechts één doelpuntje is gemaakt door de tegenstander, en dat zegt ons genoeg. Hartstikke goed gedaan kanjers!Het zakje chips is dik en dik verdiend vandaag. Maar volgens mij gaat het de jongens helemaal niet om de chips. Ze krijgen stuk voor stuk een complimentje van de trainer. En kijk, daar gaat het om.
Prettig weekend, ook namens Paul
