10 oktober 2009 0:00
Henk Ruijl
DUNO 1 - Vitesse Delft 1 0-2 (0-0)
Als er naast de DUNO-kleedkamer een mandje zou hebben gestaan om complimenten in te doen, dan was het bakje na afloop van de wedstrijd tegen Vitesse Delft te klein geweest. De een na de anderwierp de ploeg van Jan Linkerhof loftuitingen toe voor de geleverde prestatie. Alweer, ben je geneigd te zeggen. Want DUNO 1 mag dan pas drie punten hebben, in de afgelopen duels werden - op een na, bij Zwaluwen Vlaardingen - goede prestaties neergezet. Strijdlust, tempo en de wil om er wat van te maken: het is al wekenlang goed verzorgd.
Maar ja, het leverde opnieuw geen punten op.
De ploeg die zo vriendelijk was voor onze zieke B1-junior Robin Pot een bal met handtekeningen achter te laten (zeer bedankt), ging er wel vandoor met alle drie de winstpunten. Dat was op basis van de twee gemaakte goals een logische vaststelling, maar eigenlijk verdiende deze wedstrijd tussen de nummer voorlaatst en de koploper geen winnaar. Want het elftal van Chris Treling en Peter Bos begon overdonderend, maar toen DUNO eenmaal de spelers goed had opgesteld, kwamen de verhoudingen algauw in evenwicht. Na de pauze was het zelfs DUNO dat brutaal naar voren stoomde en Vitesse tot verdedigen dwong. Over en weer vielen kansen te noteren, maar het zag er lang naar uit dat Trelings eigen toto-voorspelling in het AD ('een tweetje') geen stand zou houden.
Tot de 82ste minuut. Die begon eigenlijk met een geweldige actie van invaller Jeffrey Pronk. Deze mandekker wierp zich als een leeuw op de bal, toen een Vitesse-aanvaller wilde oprukken. Jeffrey leek te zeggen 'hier die bal', pakte 'm ook af en had de pech dat zijn pass te ver kwam voor de DUNO-aanvallers. Dus toen de Vitesse-doelman de bal kon vangen en 'm snel naar voren speelde, was Jeffrey uit positie, redde Berry Heiligers - die uitstekend speelde - het net niet en stond een Vitesse-speler (was het buitenspel of niet?) ineens oog-in-oog met Sander. De lob die volgde mocht er zijn en zo kwam DUNO acht minuten voor tijd alsnog op achterstand: 0-1.
Je zag op dat moment DUNO-spelers in het (kunst)gras zakken en kon je dat ook wel voorstellen. Zet je de koploper die 15 uit 5 behaalde zo strak vast, is het resultaat toch nog dat je een bal om je oren krijgt. Het past, als altijd, in de voetballogica, die zegt dat een kampioen zo kampioen wordt en dat een ploeg die onderin staat steevast net wat meer tegenslag heeft. Twee minuten later was het trouwens echt beslist, nadat een Vitesse-aanvaller vanaf randje zestien prachtig uithaalde en Sander kansloos was: 0-2. Beide doelpunten van Vitesse Delft kregen voor de uitvoering een dikke acht.
Toch moesten ze ook bij Vitesse na afloop wel toegeven dat DUNO zo te kort werd gedaan. Heel veel publiek langs de lijn had gezien dat de koploper aan het wankelen was gebracht. Zelfs ook nog nadat spelbepalerRoy Kappenburg op slag van rust met een blessure had moeten uitvallen. Met kansen voor, de toch herstelde, Wesley Spaans (21ste minuut), Berry Heiligers (22ste minuut), Jonathan Roeleveld(58ste minuut) en opnieuw Wesley (67ste minuut) was DUNO een paar keer erg dicht bij een verrassende voorsprong. Vooral die laatste kans van Wesley was achteraf als 'geweldig' te omschrijven. Onze spits kreeg het helemaal zelf voor elkaar dat hij tussen twee verdedigers van Vitesse nog net kon schieten, maar het puntje van z'n schoen reikte niet ver genoeg om de 1-0 binnen te krijgen.
Vitesse stelde daar een enorme kans in de 70ste minuut tegenover, toen het een kwestie was van 'de trekker overhalen'. Maar vanaf vijf meter belandde de bal niet snoeihard achter Sander, maar enkele meters over het doel. In de 29ste en 32ste minuut was het overigens aan diezelfde Sander te danken geweest dat DUNO met de nul op zak de kleedkamer kon opzoeken. De doelman redde twee keer knap, zoals hij dat ook vlak voor de 0-1 nog eenmaal zou doen. Aanvoerder Stephan van der Kruk zou na afloop voor de camera zeggen dat dit DUNO wel een geweldig sterke wedstrijd voetbalde en zeker een punt had verdiend. Hij overdreef daarmee zeker niet. Sterker nog, met iets meer fortuin was Vitesse puntloos naar Delft vertrokken.
Dat de koploper het zover niet liet komen, mag ook wel als klasse worden omschreven. Want om na vijf duels ook je zesde wedstrijd in winst om te zetten, dat is toch knap. De blijdschap in het Vitesse-kamp was begrijpelijk, want nog zes van zulke duels erbij en de hoofdklasse is bereikt (in een poule waarin de eerste vier ploegen rechtstreeks promoveren). Voor DUNO resteert het gegeven dat de fase van het wennen aan de eerste klasse nu wel voorbij is. Wekelijks bewijzen de spelers dat ze het niveau aankunnen. Nu is het zaak die dadendrang in punten om te zetten, want steeds een goede wedstrijd spelen en dan zo de kleedkamer binnenstappen: dat hou je zelfs met een immer vrolijke en opgetogen trainer toch niet vol (dan gaan die zondagochtenden wakker worden, denken: we hebben lekker gevoetbald, maar de punten ingeleverd, toch vervelen).
Niettemin: DUNO 1 - met Sander Tomeij,Nick Heikoop, Roy Kappenburg (Jeffrey Pronk), Berry Heiligers, Michael Toet;Jack Donck, Stephan van der Kruk, Darryl Schaap, Benjamin van derZwan (Jeffrey Eversdijk), Jonathan Roeleveld enWesley Spaans - mag terugkijken op een dappere strijd, waarbij de vele toeschouwers en radioluisteraars meekregen dat DUNO er vol voor ging. "Guerillatactiek" noemde Jan Linkerhof het vooraf: kort dekken, er bovenop zitten en ervoor zorgen dat de tegenstander op je eigen terrein maar niet even zo gemakkelijk wint. Ook al heten ze dan Vitesse Delft en staan ze met de maximale score bovenaan. In die opzet is alles wat groen-zwart was meer dan geslaagd. We mogen hier dan ook spreken van een uitstekende teamprestatie.
Zoals ook scheidsrechter Stolze de wedstrijd aanvoelde en er een sterk optreden van maakte.
Volgende week: veel succes, weer een kraker: bij Excelsior Maassluis.
Henk Ruijl
