20 februari 2011 0:00
Henk Ruijl
Het is een elftal dat op zaterdag 19 februari tegen half drie 's middags de winnende treffer viert tegen BVCB. Kijk naar de blijdschap, zie de vermoeidheid, maar bovenal: aanschouw de uitgelatenheid van dit elftal. Onderop ligt trouwens Roy Heikoop, de aanvoerder die andermaal een beresterke wedstrijd speelt en in de 87ste minuut de maker is van de 3-2. Wat een mooi moment, voor wie zich realiseert dat onze reserves een uurtje eerder nog op een ogenschijnlijke 0-2 achterstandzijn gekomen.
Dat DUNO 2 een seizoen meemaakt met hoogte- en dieptepunten, je zou het ook wisselvallig kunnen noemen, is genoegzaam bekend. Het betekent dat je op het ene moment methet hoofd diep in je handen verscholen zit, en het andere ogenblik onvoorstelbaar mooie gebeurtenissen waarneemt. In DUNO-BVCB zit deze zaterdag de 19de echt alles. Een elftal dat toch al is getroffen door uitvallers, raakt in de tiende minuut z'n doelman kwijt, staat dan al op 0-1 achter en komt tien minuten later op 0-2. Het loopt niet, het wil niet; kortom zo'n dag dat je niet in de schoenen wilt staan van trainer Johan van Wijngaarden. Of leider Rob Steensma, of Ria Steensma als Rob thuiskomt. Zo'n dag dus. Pech, onvoldoende charisma, op weg - zo lijkt het - naar een gewichtige nederlaag tegen een belager onderin.
Maar dan, als spits Wesley Donck de uitgevallen doelman JP Rouffaer uitstekend blijkt te kunnen vervangen, dan als de mandarijntjes en de bananen in de rust weer lekker smaken, ja dan - als de captain zegt: 'jongens, we gaan er gewoon nog voor', op zo'n dag dat Jan van Deventer net eventje fijner kneedt en masseert dan anders, op de dag dat je hoop peurt uit het feit dat heelveel trouwe fans het elftal bemoedigend toespreken - ja dan gebeuren er kleine wondertjes. Vergeten is de 0-1 na een kopbal, de0-2uit een vrije trap wegens praten; vergeten ook het legertje afwezigen deze dag. We richten ons vizier dan ineens op dat stel goede gasten die de mouwen opstropen en ervoor gaan, zoals de aanvoerder wenst.
JP Rouffaer dus, Richy van den Berg, Remco van Weeren, Roy Heikoop, Robbert Paul Korving, Donny van den Hoogenband, Jop Imhann, Remco Eversdijk, Joey Martina (uit de A1), Jerry van Nierop, Wesley Donck en de invallers Ruru Constansia (uit DUNO 3), Marco Kozul (idem) en Henk Ruijl (uit het geschiedenisboek); ja, deze klanten blijken ineens drie kwartier lang te kunnentoveren.Voorop in de strijd gaan Roy Heikoop en Jerry van Nierop, de 19-jarige jongeling die met de week beter gaat luisteren en voetballen. Maar ook Jop, Donny, Remco E + W en al die anderen:ze schakelen om en gaan ervoor.
Wat gebeurt er in die tweede helft? In elk geval gaat deknop om. En vanaf de 76ste minuut, kort na een wissel,voltrekt zich dat wonder.Innotime is het 2-2, als Jerry van Nieropz'n voeten laat spreken. Dejonge nummer tienstaat tweekeer precies op de goede plek, met dank aan RoyHeikoop die maatwerk aflevert. De vreugde is enorm, zeker na de tweede knappe goal van Jerry, die met een soort halve volley de doelman verschalkt. Zou het dan toch nog? Waar in het eerste halfuur van de wedstrijd niemand meer rekening mee houdt, geschiedt dan toch in de slotfase: BVCB gaat een nederlaag tegemoet, en een lange thuisreis.Het moment voor de foto hierboven wordt ingeleid door een balverovering van DUNO, een afgeslagen aanval en dan Roy Heikoop die de bal rond de zestien meter naar zich toe ziet rollen. Hij loopt in, buigt z'n lichaam over de bal en haalt uit. Verwoestend, onvergetelijk, 3-2. Wat zal Roy dat moment nog lekker feestelijk lang in z'n hoofd herhalen. Nog een keer dan: Hij loopt in, buigt z'n lichaam over de bal en haalt uit. Verwoestend, onvergetelijk, 3-2.
De vreugde is onbeschrijflijk, elf spelers en een enkele supporter duiken op elkaar. Langs de kant, in de dug-out, pakt Rob Steensma de handen van Johan van Wijngaarden, het wonder is compleet: ze dansen. Jan van Deventer pinkt een traantje weg en fotograaf Daan de Ligt krijgt z'n camera nauwelijks nog stil, hij trilt. Even eerder klinkt een hartstochtelijk gejuich, fans vallen elkaar gelukzalig in de armen. Ja, hij zit. Drie tegen twee.
In de slotminuut blijft doelman Wesley Donck heer en meester in zijn zestien meter, de overwinning komt niet meer in gevaar. Als de laatste klanken van de scheidsrechter hebben geklonken is een gedenkwaardige zege een feit. Nog meer vreugde zal volgen, als later op de dag DUNO 1 van koploper LYRA wint.
In de kleedkamer, als iedereen is vertrokken, nipt trainer Johan aan een frisje. Z'n laatste zelfgemaakte broodjes zalm en paling, belofte aan spelers eerder gedaan, zijn door de winnaars opgepeuzeld. Johan kijkt naar de bezwete shirts, de uitgelopen kousen en de verwrongen broekjes. Hier hebben zijn mannen in gelopen. Wat is hij, oefenmeester van DUNO 2, trots op ze. Dat wordt lekker slapen, en dromen. Misschien dat hij Els gaat vragen 'm vannacht even zachtjes in z'n arm te knijpen. Is dit allemaal echt gebeurd? Nog even dromen dan, zaterdag tegen Voorschoten is nog ver weg. Zouden zijn helden er dan opnieuw staan? Johan gelooft in veel, maar zou dat gebeuren?
Henk Ruijl
