16 november 2008 0:00
Henk Ruijl
Katwijk 3 - DUNO 2 0-1 (0-0)
Je zou kunnen denken dat het een gewone wissel was. Vijfentwintig minuten voor tijd bij het duel Katwijk 3-DUNO 2 stapte een stevige, lange verdediger het veld op. Hij trok een sprintje naar DUNO's zestienmetergebied en nog geen tien tellen later lag de bal al op z'n blonde kruin. Weg is weg - Katwijk kon beuken wat het wilde, er was nog een speler bij die van geen wijken wilde weten.
En toch was het geen gewone wissel. Jeffrey Pronk, want hij was het, verving de moegestreden en sterk spelende Joey en symboliseerde daarmee perfect waarom DUNO 2 momenteel zo goed presteert. Meegegaan als invaller-leider, naast Dennis Manschot, bleek de nood ineens zo hoog dat Jeffrey - kampend met een zware knieblessure - als wisselspeler langs het veld moest staan. Immers, Mitchel meldde zich kort voor aanvang ziek af (beterschap!) en Kosse moest naar DUNO 1 om de daar afwezige Jeffrey Eversdijk te vervangen. Voor Jeffrey Pronk bleek het allemaal geen moeite te veel, leider, wisselspeler, nog invallen ook: voor DUNO 2 heb je dat graag over.
Het succes van onze reserves kan uit dit soort gebeurtenissen worden verklaard. Er staat een hechte vriendenploeg - die overigens heus onderling wel eens een meningsverschil heeft - waarin de spelers voor elkaar door het vuur gaan. Na een slecht begin in de eerste competitiebeurt tegen RCL volgden, op een gelijkspel na, louter overwinningen. Deze op Katwijk bleek uiteindelijk ruim voldoende voor het pakken van de periodetitel (er moet zelfs nog een wedstrijd in deze periode worden gespeeld, maar niemand kan ons meer achterhalen) en misschien nog wel belangrijker: de voorsprong op de achtervolgers Zevenhoven en Lyra bedraagt na negen wedstrijden zes punten. Dat is een marge die smaakt naar meer - al is de weg naar een blijvende koppositie best nog lang.
Laten we eerst 'ns genieten van deze tussenprijs, die recht geeft op deelname aan de nacompetitie. Die trofee kwam tegen Katwijk totstand dankzij een tot op het bot gemotiveerde tweede elftal. En dat was ook wel nodig, want de Katwijkers bleken te beschikken over een fysiek sterk team, met nogal wat lange spelers. Het is dat Koos achterin met zijn lengte en kracht veel kon goedmaken - en later dus Jeffrey - want anders hadden de gastheren vast meer succes geboekt. Nu stuitten ze op een muur van onverzettelijkheid, zodat opnieuw de 'nul' achterin (slechts vier tegendoelpunten in die negen duels) gehandhaafd bleek.
De overwinning was er absoluut een van het collectief. Dertien voetballers, drie begeleiders, een verzorger en een grensrechter: allemaal mogen ze de komende dagen genieten van hun bijdragen. Om de vaste fans -ook het bestuur had in de vorm van penningmeester Jan Vermeulen een afvaardiging - niet te vergeten. Ze waren er weer als vanouds en dat scheelt echt een hoop. Dertien spelers dus, allemaal onvermoeibaar en gretig. Je zou hun gezichten hier stuk voor stuk wel willen laten zien: het fanatisme en de wil om dit succes te inhaleren waren enorm. Was het daarbij jammer dat trainer Johan van Wijngaarden een weekje aan DUNO 1 was uitgeleend (en heel overdreven aldaar binnen zeventien minuten zijn ploeg driemaal liet scoren)? Ja, natuurlijk. Al zal het gejuich na afloop in de mobiele telefoon van Johan toch wel iets hebben goedgemaakt. Vanzelfsprekend komen deze overwinning en dit succes ook hem toe.
Dertien voetballers dus. Laten we ze eens even langsgaan. Foeat, opnieuw ijzersterk in het doel, toonde zich andermaal een betrouwbare sluitpost. Hij kreeg een paar lastige hoge ballen te verwerken en handelde die koelbloedig af. Groots was zijn redding in de voorlaatste minuut, toen Katwijk vanaf de zestienmeterlijn een vrije trap mocht nemen. Met een uiterste krachtsinspanning tikte hij de bal uit de hoek. Daarvoor stonden Erwin en Koos en zij bewijzen week in week uit dat er geen sterker centraal duo in deze reserve tweede klasse A kan bestaan. Koos heerst in de lucht en is over de grond meedogenloos, Erwin is er voor het overzicht en de rust. Bij toeval als duo ontstaan, maar je zou al bijna niet beter meer weten.
De achterhoede, al wekenlang nauwelijks aan verandering onderhevig, werd links en rechts gecompleteerd door Rick en Joey. Beiden speelden een solide duel, waarbij het mooi is om te zien hoe de 17-jarige Joey zich ogenschijnlijk moeiteloos naar dit niveau optrekt. Hij verdiende een extra schouderklop, omdat na griep en benauwdheid een uur voetballen alles uit z'n lijf perste. Joey eiste het uiterste van zichzelf om zich tenslotte moegestreden te laten vervangen door Jeffrey. Overigens nog enkele woorden voor die Rick: hij pakte zaterdag voor het vierde achtereenvolgende jaar, als enige DUNO-speler, een prijs. Eerst was er een titel met DUNO 2 in de derde klasse, daarna de promotie als basisspeler met DUNO 1, vervolgens de nacompetitieprijs van DUNO 2 vorig seizoen en nu andermaal dus een beloning. Het is een prestatie die de moeite van het vermelden waard is. (lees hieronder verder)
Rick Pronk verdedigt namens DUNO 2 uit.
Beste lezer, bent u daar nog? Want we gaan nog even door. Op het middenveld stonden ditmaal Collin, Jop, Michael en Remco (van Weeren). Het was een viermanschap dat een staaltje DUNO-onverzettelijkheid toonde dat je niet heel vaak ziet. Vooral na de rust, toen de 1-0 voorsprong moest worden verdedigd, zag je strakke, geconcentreerde gezichten waar je van kon aflezen: dit geven we nooit meer weg. Ook Michael Toet stond dus hier. Hij was uiteindelijk de luid bejubelde doelpuntenmaker.Michael zette in de tiende minuut na rust zijn voet tegen een vrije trap vanaf twintig meter. Alles wat de keepervan Katwijk daarna beleefde was hetzien van een bal die tegen het net knalde. Snoeihard, laag, in de verste hoek; die vrije trap was een juweeltje.
Ja, en Collin dus. Eerlijk is eerlijk: toen hijaan het begin van dit seizoen bij DUNO terugkeerde, ging er geen gejuich op. Maar de Collin die we nu zien voetballen is er een die grote klasse uitstraalt. En die zich bovenal een goed coachende, ervarenspeler toont. Een DUNO'er al met aldie wekelijks waarmaakt dat hij er wil zijn voor de club. Of dat nou is op de bank bij DUNO1 of als dragende speler bij de reserves. Collin verdient inelk opzicht een groot compliment voor de manier waarop hij zich nu manifesteert. Tegen Katwijk werd hij vooraf gebombardeerdtot speler die het team op sleeptouw moest nemen.Die verwachting maakte hijruimschoots waar.
Jop en Remco waren al niet minder aanwezig.Jop 'op tien' en Remco, uitgeleend door DUNO 3, als rechtshalf en later rechtsback. Zij zorgdenvoor het evenwicht op DUNO's middenveld, waarbij het opvallend mag worden genoemd dat Remco zich schijnbaar moeitelooshandhaafde. Zo zie je maar weer dat de steun van de jongens uit het derde cruciaal genoemd mag worden. Ze staan er als ze nodig zijn, nog sterker: ze slepen DUNO 2 er op belangrijke momenten doorheen. Zoals ook Brian(later Richard) en Rico ertegen Katwijk stonden. De aanvallers hadden het bepaald niet gemakkelijk tegen de sterke opponenten, maar vonden geregeld toch een gaatje in de defensie.
Vooral Ricomag hier worden genoemd. Vijf minuten voor tijd stapte de scheidsrechter op hem af om hem tot kalmte te manen. Die goed fluitende arbiter bedoelde te zeggen: kun je even wat minder scherpe slidings maken want de Katwijk-verdedigers worden gek van je. Hijdreigde met geel, maar een vermaning aan het adresvan Rico en een knipoog richting leiding van DUNO 2 aan de kant zeiden voldoende:deze scheidsrechter voelde perfect aan wat er zoals gebeurde. Maar dieRico dus toonde zich niet alleen eenbegenadigd aanvaller, ook verdedigend stond hij ditmaal - zoals gewenst - z'n mannetje. Een complimentis op z'n plaats, waarbij tegelijkertijd de wens wordt uitgesproken dat we hier naar een standaardsituatie mogen gaan. (lees hieronder verder)
Luchtduel tijdens Katwijk 3-DUNO 2.
Is dit verslag wat euforisch en aan de lange kant geworden? Jazeker. Hebben we in dit verslag nog kansen gemist? Eigenlijk niet heel veel. Het wedstrijdbeeld liet zien dat Katwijk voor de rust de bovenliggende partij was en een enkele maal gevaarlijk voor Foeat stond, na de rust waren de rollen geheel omgedraaid. De 0-1 van Michael bleek beslissend, waarna Michael en Rico de wedstrijd helemaal op slot hadden kunnen gooien. Dat lukte net niet, maar mocht de pret niet drukken. Evenmin gold dat voor het moment na 45 seconden na het beginsignaal. DUNO 2 heeft er patent op snel te scoren en dat had ook ditmaal kunnen gebeuren. Rico stond oog-in-oog met de Katwijkse sluitpost, schoot niet maar speelde over. Inderdaad was hij de donderdag tevoren door vrijwel heel DUNO 2 nogal duidelijk op de optie "overspelen" gewezen (in een net wat andere situatie), alleen ditmaal was een schot de enige juiste beslissing geweest. Enfin, het toont aan dat Rico best een leergierig ventje is, natuurlijk.
Is dit verslag dus wat euforisch en aan de lange kant geworden? Inderdaad. Bij het behalen van een periodetitel mag dat wel een keertje. DUNO 2 mag nog even genieten, dan dinsdag weer trainen en gaat vervolgens op weg naar het bekerduel bij DSO 3. Ook leuk om verder te geraken, dus alle succes daarbij. Met bekerwinst op zak is het nogprettiger naar de eerstvolgende twee competitieduels op eigen veld toe te leven, tegen Koudekerk en RCL.
Een mooie week gewenst.
Henk Ruijl
