28 maart 2010 0:00
Henk Ruijl
Voorschoten'97 - DUNO 1 3-0 (0-0)
Over het waarom van de nederlaag van DUNO 1 tegen Voorschoten'97, op zaterdag 27 maart 2010, hoef je niet lang na te denken: Ze waren beter.
Over de gevolgen van dat verlies hoef je ook niet lang na te denken: alleen een wonder kan DUNO 1 nog in de eerste klasse houden. Tijdens het Paasweekeinde, waarin DUNO zelf niet speelt, kan het vrijwel gedaan zijn. Dat allemaal omdat de meest nabije concurrenten, Excelsior Maassluis en FC Rijnvogels, wel wonnen.
Het zijn even eerlijke als realistische conclusies, na een duel waarmee we Voorschoten'97 kunnen feliciteren. Die ploeg speelde niet groots, maar was beter dan DUNO en won verdiend. Tot aan de pauze konden Sander, Roy, Berry, Remco (Michael), Jeffrey, Mark, Stephan, Jonathan, Wesley, Jordy en Paul de koploper op sublieme wijze op 0-0 houden, maar toen na de rust de 1-0 eenmaal was gevallen, was er geen redden meer aan. Ook de invallers van na rust, Roy en Randall, konden dat niet verhinderen.
En toch verdient het elftal van Jan Linkerhof alle lof voor de wijze waarop werd gestreden. Wie DUNO aandachtig bekeek, zag bij 0-0 noch na de 3-0 gefrustreerde spelers die elkaar het leven zuur maakten. Integendeel. DUNO streed gloedvol voor elke meter, je kon het fanatisme van de gezichten aflezen en er stond allerminst een ploeg die er niet meer in geloofde. Alleen: ze waren dus beter. Mooi om te zien overigens dat die karaktervolle inzet van DUNO bij Berry Heiligers helemaal naar boven kwam. Met een van pijn verbeten gezicht hield hij het, nadat hij voor rust een blessure opliep, vol tot tien minuten na de pauze. Wie mocht twijfelen aan beleving, bezieling of bewijs voor inzet: neem de Berry die tegen Voorschoten streed in gedachten, en je weet dat DUNO er vol voor ging.
Met kunst- en vliegwerk hield DUNO het voor de pauze vol. Jordy en Michael moesten zelfs op de doellijn redding brengen, terwijl ook Sander een drukke middag in het doel beleefde. DUNO kon ervoor de pauze een kans(je) voor Jonathan tegenover stellen, maar het was toch vooral ballen-tegenhouden. Nu is dat ook een kunst op zich, en DUNO deed dat bijzonder verdienstelijk. Op zo'n moment ga je er warempel nog in geloven ook: er hoeft voorin bij DUNO maar een gekke bal te vallen en je komt op een voorsprong.
Dat scherpe en felle DUNO kon tevreden de kleedkamer opzoeken in de rust. Misschien dat het vandaag toch, heel stiekem, zou lukken? Pech was daarbij dat Remco de Graaf al vrij snel moest opgeven. Met een dikke bult op z'n voorhoofd en een pijnlijke knie was het geen doen meer na een ongelukkige botsing. Michael Toet verving hem al vroeg in de wedstrijd. Na de doelwisseling begon DUNO met een kans voor Mark Boshoff, maar in de 8ste minuut was het toch de koploper die de trekker overhaalde: 1-0 na een scrimmage. Met Randall voor de moegestreden Paul poogde Jan Linkerhof nieuw elan te brengen. Maar Voorschoten was beter en ging dat ook steeds nadrukkelijker manifesteren. Hoewel Randall de aanhang van de thuisploeg nog deed schrikken met een schot dat net naast het doel belandde, was het na twintig minuten echt gedaan: de bal verdween via een rake kopstoot uit een hoekschop achter Sander: 2-0.
Nadat Jeffrey andermaal een bal van de doellijn had gered, zorgde andermaal een kopdoelpunt voor de 3-0, na 31 minuten. DUNO bleef in die fase, en dat verdiende alle respect, volop strijden voor een goed resultaat. Ook al was het vergeefs. Voorschoten won verdiend, in een onderhoudend duel onder leiding van een uitstekend fluitende arbiter. Met opgeheven hoofd konden de DUNO-spelers van het veld stappen, ook al was het zuur om te vernemen dat de concurrentie wel had gewonnen. Jan Linkerhof zei tegen verslaggevers na afloop dat de kans dat hij de lotto wint groter is dan dat DUNO in de eerste klasse blijft.
Dat is geen negativisme, maar realiteit. Die zo passend is voor Jan, de spelers en de club DUNO.
Het is nu zaak op sportieve wijze, vol overtuiging het seizoen uit te spelen. Je weet maar nooit, wonderen bestaan - bovendien: laten we de periode in de eerste klasse toch vooral goed afsluiten. Met bewondering en waardering voor wat de DUNO-spelers lieten zien, dank voor jullie inzet, maak er nog een mooi slot van. Het was het allemaal, hoe dan ook, zeer waard.
Henk Ruijl
