Onderlinge wedstrijd DUNO JO17-1 – DUNO JO17-2 kent alleen maar verliezers

HSV DUNO JO17-1

-

HSV DUNO JO17-2

Datum

28 november 2020 11:15

Scheidsrechter

Roland Westreenen

Accommodatie

Onbekend

Al ruim twintig jaar schrijf ik verhaaltjes, vooral voor mijn eigen plezier. Het zijn niet alleen verhaaltjes over voetbal, ze gaan ook over mijn moedertje. Ze is inmiddels 91 jaar en gek op haar voetballende kleinkinderen. Net zoals over voetbalbelevenissen schrijf ik ook bijna wekelijks over de belevenissen van mijn moeder en mij. Waar gaat dat dan over, vraagt u zich natuurlijk af. Nou gewoon, over het leven, en vaak over voetbal. Ook vandaag ga ik na de wedstrijd een bakkie bij haar doen. Als ik hoofdschuddend de Haagse Dynamiek verlaat en naar mijn moeder loop, vraag ik me af hoe ik van deze wedstrijd in vredesnaam een verslag kan maken. ‘Zo, jij bent vroeg’, zegt ze als ze opendoet. We geven elkaar al bijna acht maanden een elleboog, en elke keer noem ik haar dan gekscherend Zlatan. Ze lacht dan altijd. Ze weet wie ik bedoel, en zegt dan dat ze ‘m dan eigenlijk wel op m’n kin moet geven. Genoeg gelachen, we pakken een kopje thee. In de keuken begint ze er al over. ‘Heb je het gehoord Paul, Madonna is dood’. Ze vergeet de ra, maar ze vergeet wel meer. ‘Pluisje’, zeg ik. ‘Is een van je katten ook dood?’, vraagt ze verschrikt. ‘Nee, dat was zijn bijnaam.’ ‘O jongen, weet ik dat.’ Ik zeg dat het de laatste jaren eerder Snuifje was, maar die snapt ze niet. Dat hij goed kon voetballen weet ze nog wel. En ja, dat gedoe met die hand weet ze ook nog, zij en mijn vader vervloekten hem toen.

‘Hebben die jongens nog gevoetbald vandaag?’, vraagt ze zoals altijd. ‘Ja.’ ‘En?’ ‘Gestaakt.’ ‘Gestáákt? Hoe kan dat nou, ze spelen toch alleen maar onderling.’ ‘Dat klopt mam’. Vol verwachting kijkt ze me aan en ik ga vertellen. De dag begon prachtig, tenminste, het is heerlijk weer voor de tijd van het jaar. We moesten vanmorgen om half elf verzamelen en zouden dan om kwart over elf beginnen. Dat liep een kwartiertje uit dus om half twaalf begonnen we uiteindelijk. In het doel bij ons staat Quinten, achterin Freddie, Tom, Luke en Timo. ‘Stond Timo linksback?’, onderbreekt ze me. ‘Ja’, zeg ik, ‘die kan je overal neerzetten’. Verder staan Tony, Ibrahim en Aman op het middenveld, en Giovanni, Tom en Nick voorin. Op de bank zitten Sharif en Rehan, en Isaiah begint met vlaggen. De rest is in lockdown.

Ze onderbreekt me weer. ‘Giovanni ken ik niet en je noemt Tom twee keer, dat klopt niet.’ ‘We hadden er vandaag twee jongens bij van JO19-1, Giovanni en ook een Tom’, leg ik haar uit. Ze is gerustgesteld, helemaal als ik zeg dat Roland Westreenen de scheidsrechter is. ‘Hoe kan het dan gestaakt zijn als hij fluit’, vraagt ze bijna verbijsterd. ‘Ja mam, ik vind het ook onbegrijpelijk.’ Ik vertel verder dat er al vanaf het begin van dit seizoen JO17-gedoe is. De jongens in JO17-2 voetballen voor hun plezier. Onder de bezielende leiding van topcoach Kenrick is dat al jaren zo. Dat staat zelfs zwart op wit op de vragenlijst die de jongens aan het begin van het seizoen moesten invullen. Sommige jongens in de JO17-1 kunnen iets beter voetballen, zeker niet allemaal heb ik gezien, en spelen voor een hoger doel. Dat is prima. Maar die twee teams moet je gescheiden houden. Ook dat is bekend, en dat zal na vandaag zeker niet meer veranderen.

Oké, nog even over de wedstrijd dan toch maar. We begonnen aardig. De eerste twintig minuten stonden we wel onder druk, maar bleven probleemloos overeind. De spanning nam toe, en de scheids kreeg het lastig. Er werd onterecht aan zijn eerlijkheid getwijfeld. Achteraf denk ik dat we toen al hadden moeten stoppen. Maar goed, na 21 minuten werd het 1-0 voor JO17-1. Meer dan verdiend natuurlijk, maar wat wil je, die jongens spelen hoofdklasse en hebben ook een toptrainer, met zelfs een hele technische staf. Leuk voor ons was dat een halve minuut later de gelijkmaker al in het mandje lag. Het was Giovanni die, zo zou later blijken, voor het eerst met zijn hoofd scoorde. Leuk voor hem en leuk voor ons dat een eventuele eretreffer al zo snel gemaakt is. Onze oefenwedstrijd kan nu al niet meer stuk en we laten de bal verder aan hen.

Wij verdedigen en zij vallen aan. Met de rust staat het 4-1. De vriendelijke koffiedame komt vandaag zelfs twee keer met koffie langs. Heerlijk is het, en hartstikke bedankt nog. De pauzelimonade staat ook al klaar, en de bananen en sinaasappels, aangeboden door groente- en fruithandel Poterson, staan alweer uitgestald. ‘Wat een lieve man is die Kenrick toch’, vindt mijn moeder. Ik denk na over het vervolg van de wedstrijd, en hoe ik dat het beste kan vertellen zonder me al te veel problemen op de hals te halen. De tweede helft was een kopie van de eerste, zij de bal en wij alleen verdedigen. Onze beide keepers, zowel Quinten in de eerste helft als Isaiah in de tweede, lieten zich van hun beste kant zien. Ik heb mooie reddingen gezien! Het scoren ging JO17-1 dus niet zo gemakkelijk af, maar onze verdediging hielp ze over het dode punt heen door een eigen doelpunt te maken. Vlot daarna scoorden ze er nog twee, en toen ging het helaas mis…

Ze zucht. ‘Hoe kunnen die jongens dat doen tegen hun eigen clubgenoten?’ ‘Ik weet het ook niet mam.’ ‘Dan snap ik het achteraf wel ja, dat de scheidsrechter de wedstrijd staakt. Wordt het restant nog uitgespeeld?’ ‘Ik weet het niet, dan spelen wij met één man minder, en zij met vier man minder, dus dat lijkt me niet.’ Er valt een stilte.

‘Waarom mag dat eigenlijk wel, zwarte vrijdag, snap jij het nog?’ ‘Ik denk omdat witte donderdag ook bestaat.’ ‘O ja, dat zal het zijn’, zucht ze. ‘En dolle dinsdag heb je ook’, lacht ze. ‘Ja, en de donderdagse DUNO-avond. En maandag wasdag, en woensdag gehaktdag’. Voor deze ene keer maken we er dan maar een gitzwarte DUNO-zaterdag van. We lachen er maar gewoon om. Opgelucht loop ik naar buiten, pfffff, dat is uit mijn hoofd. Ik geef haar een elleboog als afscheid, maar ik kan niet wachten om haar weer eens een fysieke knuffel te geven.

Prettig weekend, oma en Paul

Registreren Waarom registreren