Opperregelaars Sandra en Wendy konden woensdagmiddag tevreden terugkijken op drie geweldige kampdagen. Wendy sprak in haar afscheidstoespraak van 'best aardige kinderen die zich over het algemeen netjes hadden gedragen'. Ze lachte er heel lief bij. Wie zo keek naar al die DUNO-kids (en heel aardige gasten van Vredenburch die ook van de partij waren) zag vermoeide maar heel tevreden gezichten: dit moest wel erg leuk zijn geweest.
Leiders als Patrick, Nick en Stephan liepen er ook rond. Moe, maar voldaan - dat was wel een rake typering deze woensdagmiddag in Drenthe. 'Top', zei Stephan over hoe het was gegaan. 'Geweldig', sprak Nick, die onder anderen werd onderscheiden met het predikaat superleider. En Patrick, die DUNO verruilde voor Haaglandia, was blij dat hij toch opnieuw mee was. 'Dit wil je voor geen goud missen'.
Nu had DUNO ook wel het geluk datWendy bij haar zoektochtop een geweldige kamplocatie was gestuit. In het oosten van Drenthe, in Erm (nabij Emmen), mochten de DUNO-kids zich onderdompelen in een prachtig woonhuis, van alle gemakken voorzien.Het uitzicht wasbovendien adembenemend.Tegenover de veranda aan de voorkant lag eenschitterend meer, met daarvoor ook nog eens een strand dat kon dienen als sport- en spelplek. Zo mooi krijg je het zelden.
Ezra, Gianluca,Youri, Vincent, Carmen, Joey en al die anderen hadden een toptijd. Zo in de eerste week van de meivakantie gunde DUNO hen een paar prachtige dagen. De busreis mocht dan lang zijn, wat ze ervoor terugkregen was het allemaal zeer waard.Voetvolley, voetballen, een lichtspel - datvind je ook niet elke dag zomaar om je heen. En natuurlijk waren er aan het eind prijzen. Voor wie vankleuren houdt: temidden van de complete regenboog aan teams bemachtigde uiteindelijkde gele ploeg de eerste prijs. Uit handen van Wendy en Sandra mocht team geel, van leider Nick, de beker en plaquettes in ontvangst nemen.
Moe maar voldaan zochten ze allemaal de bus op. Wat dat betreft was het tijdens het afscheid in Erm vast veel rustiger dan in de vele uren ervoor. De kelen klonken schor, de ogen stonden vermoeid. Maar wat deze groep groten en kleinen deelde was het gevoel over drie geweldige DUNO-dagen. Volgend jaar weer, vroeg iemand? Ja, volgend jaar weer, zeiden de begeleiders in koor. Die begeleiders verdienden een driewerf hoera, want ze deden het uitstekend. Daarom: hoera, hoera, hoera voor de topleiders op het DUNO-kamp.
