Lekker op tijd begon vervolgens ook de wedstrijd, de voorafgaande D-pupillenpot op ons veld ontaardde in een heuse knokpartij, zodat die moest worden gestaakt wegens "wanordelijkheden" en het begrip Delfts Blauw weer een geheel nieuwe dimensie kreeg. We hadden de wind mee en het veldoverwicht was daarmee voor DUNO, de tegenstander liet weinig samenhangend tegenspel zien, waarmee hun plaats op de ranglijst wel werd verklaard. DUNO maakte echter maar weinig gebruik van het windvoordeel en de onmacht van de tegenstander, alleen een afstandsschot van Bradley woei over de Wippolder keeper en net onder de lat, zodat de terechte 0-1 al snel een feit was.
Naast de wind had DUNO helaas nog een geduchte tegenstander: het zompige natuurgras waarop de wedstrijd zich afspeelde. Onze spelers glibberden en tuimelden, gewend als zij inmiddels zijn aan rimpelloos kunstgras. Ja, dan wij langs de kant: niet gehinderd door enig selectief geheugen herinnerden wij ons heldhaftige duels uit een inmiddels ver verleden, waarbij we naar zeggen tot onze knieën in de modder stonden en nog de tegenstander alle hoeken van het veld lieten zien. Wij wel.
Wippolder stroopte onder deze omstandigheden helaas de mouwen wat hoger op dan het nogal fragiel ogende DUNO. Er kwamen nog wel kansjes, maar de gastheren merkten dat er vooral in de duels winst te halen viel. Na enkele serieus dreigende tegenaanvallen was het kort voor rust dan ook raak. Net als vorige week ook drie keer gebeurde was het ook ditmaal opnieuw uit een spelhervatting. Blijkbaar weinig geleerd dus. Een hoekschop daalde in de storm steil in het DUNO-strafschopgebied neer en een geheel vrijgelaten aanvaller hoefde hem alleen maar op zijn hoofd te laten vallen, waarna de bal in de verre hoek plofte. Met een 1-1 tussenstand werd de wandeling naar de warme kleedkamer ondernomen. Na rust was er de wetenschap dat DUNO ditmaal de straffe wind tegen zou hebben. Wippolder speelde als verwacht: lange trappen naar voren, hopend op een bevlieging van de spitsen. En bevlogen waren die zeker, in de wetenschap dat het voor hen lekker voetballen was met de van alle kanten overwaaiende ballen en de wind nu vol in de rug.
De onrust sloop de onrust meer en meer in het spel van DUNO, zeker toen we zelfs op een onverwachte achterstand kwamen. Het vertrouwen verdween volledig uit de ploeg en DUNO vergat te voetballen, steeds vaker moesten we achter de tegenstander aanrennen. Wippolder groeide steeds meer in de wedstrijd en zag niet in de laatste plaats tot haar eigen verbazing dat tegen dit DUNO het nodige te halen viel. Het opportunistisch spelende Wippolder zwoegde zich naar een 3-1, 4-1 en zelfs 5-1 voorsprong en DUNO dreigde zich tegen de rode lantaarndrager ernstig te blameren. Met nog tien minuten op de klok besloten de groenzwarten dan toch maar eens te gaan meevoetballen en leek het eindelijk weer ergens op. Het thuisteam kwam er nauwelijks meer aan te pas en de kansen regen zich plots aaneen. Dat daar uiteindelijk maar eentje van benut werd is dan maar een zeer schrale troost. Zelfs een penalty in de laatste minuut was vandaag aan DUNO niet besteed. Het begin- en slotakkoord was vandaag dus in dit winderige duel voor ons, maar helaas schoot Wippolder er tussendoor ook nog vijf in. Ongekend voor de Delftenaren, die hiermee in puntenaantal van de hatelijke nul af zijn. Met twee opeenvolgende nederlagen is het gat met de bovenste plaatsen ineens heel groot geworden. Toch blijft eindigen bij de top drie niet geheel onhaalbaar, maar dan moet er aanzienlijk meer geboden gaan worden dan vandaag.
Als laatste duel voor de winterstop volgende week thuis tegen BMT, ook die zijn nog puntloos en hebben dus wat goed te maken. Voor de C2 een uitgelezen kans om de weg omhoog weer te vinden. Hopelijk helpt het kerstdiner van komende donderdag daarbij!
Snel vergeten deze wedstrijd, maar vooruit, toch de foto's
>>> Sjaak Hof
