Die stonden allemaal nog tamelijk recht overeind, sommigen weliswaar wat bleek en met kleine oogjes na de spectaculaire disco van gisteravond en met de laatste hap ontbijt net achter de kiezen, maar voorlopig was iedereen weer present. En ondanks het vroege tijdstip op tijd, want voor hetzelfde geld hadden we weer de scheids van gisteren en dan weet je: niet stipt op tijd is met 3-0 verloren. Tegen Haarle C1 ging het vandaag, zoals gezegd zonder M op het eind, maar wel geëindigd op een derde plek in de andere poule. Een vereniging uit een Overijssels dorpje nabij Hellendoorn met slechts ruim tweeduizend inwoners, maar met wel een complete jeugdafdeling. DUNO had duidelijk het betere van het spel, maar had in de afronding het vizier telkens net niet op scherp staan. Had mogelijk toch iets te maken met de kleine oogjes bij sommigen van vanochtend. Toen we voorzichtig begonnen te denken aan een doelpuntloos gelijkspel en penalty's sloeg toch nog ineens het noodlot toe. Uit de kluts op het middenveld schoot de bal wat ongelukkig door, waardoor een blij verraste Haarlenees plotseling vrije doorgang had. Alleen voor Dani schoot hij onberispelijk binnen, waardoor we tegen de verhouding in voor de zoveelste keer op dit toernooi tegen een achterstand aankeken.
DUNO probeerde uit alle -nog resterende- macht op het tandvlees de gelijkmaker te forceren en leek bij een opzichtige overtreding op onze spits zelfs nog een strafschop uit het vuur te slepen, maar ook ditmaal was het arbitraire lot ons niet gunstig gezind. De bal werd net buiten de zestien gelegd, waar de belijning door de nogal uitbundige begroeiing nauwelijks zichtbaar was. Vanaf de zijkant was dus niet goed te zien of de verontwaardiging bij onze spelers terecht was. Een 1-0 verlies ditmaal, een beetje beschamend omdat je van de tien keer waarschijnlijk negen keer van deze nogal matige tegenstander wint, maar de omstandigheden en de steeds zwaarder wordende benen speelden nu toch wel een bepalende rol.
Nog een laatste wedstrijd stond op het programma, op het hoofdveld voor de imposante tribune met op deze slotdag behoorlijk wat toeschouwers. Dan wil je, ondanks dat sommigen het inmiddels wel een beetje geloofden, als team natuurlijk niet afgaan. De laatste krachten werden verzameld tegen opnieuw een Duitse tegenstander genaamd JSG Teglingen. Dat ligt in Niedersachsen in Noord Duitsland en is met nog geen achthonderd inwoners zelfs nog een maatje kleiner dan Haarle. Ze hebben daar trouwens wel een Sportverein mit 900 Mitglieder, dat dan gewoon weer wel. In een beetje een alternatieve opstelling speelden we, op verzoek van de spelers, met de onverzettelijke zussen Kim en Amber centraal achterin. Ook dit keer ging het niet gemakkelijk, maar nog voor de wissel kwamen we via Kasper toch op een dikverdiende voorsprong. Calvin, in de tweede helft als linkerspits spelend, verdubbelde met een onmogelijk schot in de bovenhoek de marge. Op het scheiden van de markt hadden we dan toch nog succes, al moesten we oppassen, want de tegenstander, die van geen opgeven wilde weten, deed bij een onverhoedse uitval nog iets terug. Jason maakte uiteindelijk aan alle onzekerheid een einde door hard de 3-1 binnen te schieten, waardoor een zesde plek in de totaalklassering uiteindelijk ons deel werd.
Een plek in de middenmoot, waar we uiteindelijk mee konden leven in een deelnemersveld variërend van tweede divisionisten landelijk tot onze bescheiden vierde klasse. Veel belangrijker dan het resultaat was bovendien, dat iedereen het dit Pinksterweekeinde zichtbaar top naar zijn zin gehad heeft, van spelers en begeleiding tot ouders en supporters. Het was ver, het duurde lang en het was soms best koud en regenachtig, maar we zagen eigenlijk alleen maar vermoeide maar vrolijke gezichten in het DUNO-kamp. Leuk om te zien was daarbij dat de geblesseerde Damian toch gezellig meeging om zijn teammaatjes te steunen en de onderlinge sfeer van dit weekend mee te maken. In zijn plaats speelde gewoon een andere Damian, uit de C1, mee, bedankt!
Na met zijn allen onze tent keurig te hebben opgeruimd te hebben was het tijd om de thuisreis te aanvaarden. Maar niet dan nadat we onze scheidend coach Robert bedankt hadden voor alle begeleiding en organisatie rondom dit toernooi. Samen met wederhelft Pachella dit "DUNO-gezin" met veertien pubers een lang weekend in het gareel houden, ik geef het je te doen. Maar: onze tour is dit seizoen nog niet helemaal afgelopen. Op 28 mei doen we nog Delft aan op het toernooi bij Full Speed en op 11 juni sluiten we af bij Hellevoetsluis. Voor verschillende spelers en begeleiders betekent dat helaas een definitief afscheid van hun periode bij DUNO. Maar dat maakt de herinnering aan het afgelopen weekend in het hoge Noorden voor velen van deze hechte C2-lichting waarschijnlijk alleen maar waardevoller!
De laatste foto's van dit toernooi
>>>
Voor de eerdere verslagen
Sjaak Hof
