We spelen op veld 2, dit is een grasveld op een bedje van zachte klei. In onze kunstgraskoppies staan we al met 1-0 achter. Na een korte boswandeling komen we op de grote vlakte aan. Het veld lijkt heel groot, en een doel met nog een meter of vijftig gras erachter ziet er best wel raar uit. We doen de warming up en proberen in korte tijd te wennen aan het veld. Op Quint na zijn we compleet, hij geniet van een welverdiende vakantie. Zoals gebruikelijk keept Thijs, en achterin spelen Asli, captain Edwin, Luke en Iris. Op het middenveld Aswien, Isaiah en Michelle, en voorin Dylan, Tony en Timo. De parkbank die dienst doet als dug-out wordt in eerste instantie bezet door Floris, Mick, Dominique en Karim. Hoe de hele wisselcarrousel verder verliep zal ik u besparen, maar zonder uitzondering heeft iedereen weer zijn uiterste best gedaan.
De scheidsrechter komt iets later, en de vele meegekomen toeschouwers kijken vooral naar de zon. Als indianen turen ze allemaal de vlakte over. Het meeste balbezit is voor Vredenburch, maar de eerste echte kans is voor ons. Timo schiet rakelings naast, jammer. Het gaat gelijk op en het wachten is op een doelpunt. Op last van de scheidsrechter moeten we onze grensrechter wisselen. Hij herkent zijn vlagsignalen niet, en de scheids legt uit dat we daardoor mogelijk benadeeld zouden kunnen worden. Mike neemt de vlag van Ryan over (goed gedaan allebei en bedankt allebei), en binnen een minuut worden we met een in alle DUNO-ogen makkelijk toegekende penalty benadeeld. Hier kwam overigens geen vlagsignaal aan te pas. BÃjna kan Thijs 'm keren, maar helaas, we staan achter.
Binnen een paar minuten loopt Vredenburch uit naar 3-0. Onbegrijpelijk hoe makkelijk dat ineens gaat. Ons team ziet eruit alsof we net te horen hebben gekregen dat onze cursus Omgaan Met Teleurstellingen niet doorgaat. Niet veel later komt gelukkig het geloof in eigen kunnen terug en pakken we de draad weer op. We worden beter en sterker, alleen het doelpunt wil maar niet vallen. Vredenburch krijgt geen kans meer en Thijs heerst in de zestien. In de rust blijven we op het veld, de weg naar de kleedkamer en terug is te lang. Behalve de achterstand is alles prima in orde op deze heerlijke voetbalmiddag.
We rusten uit en laden ons op voor de tweede helft. Aanvoerder Edwin, die speelt met groeipijn, gaat in de spits. Hij geeft alles en met een van pijn vertrokken gezicht stapelt hij kans op kans, maar jammer genoeg wil de bal er niet in. Een paar keer worden we buitenspel gezet door de grensrechter van Vredenburch. Die vlagsignalen worden goed begrepen door de scheids. Het wordt 4-0. De goed spelende Aswien bekroont dan een volgende aanval met een prima doelpunt. Eindelijk! Strak in de hoek schiet hij 'm binnen. Jammer dat we niet door kunnen drukken, en in de onnodig toegevoegde tijd scoort Vredenburch toch nog een keer, eindstand 5-1.
Ik wil jullie complimenteren met een prima wedstrijd! De inzet en de wil waren er zeker, het enige dat niet positief was is het eindresultaat. Volgende keer beter, en geniet van jullie welverdiende herfstvakantie.
Prettige week, Paul
