Trots op JO15-4: 'Blij dat ik na hart- en herseninfarct dit durf te ondernemen'

12 oktober 2016 0:00

Henk Ruijl

Paul Tros is als trainer en begeleider van DUNO JO15-4 blij te zien dat de jongens en meiden in het team een mooie voetbaltoekomst tegemoet gaan. Over zijn eigen rol is hij, desgevraagd, bescheiden. "Ik ben nu 3,5 jaar na mijn hart- en herseninfarct eindelijk zover dat ik zoiets als dit durf te ondernemen. Zonder Mike had ik dat overigens niet kunnen doen. Soms neem ik de honneurs waar als hij zelf moet trainen of voetballen, maar dat valt nog niet mee. Ik doe weleens mee met een partijtje ofzo, maar eigenlijk kan dat niet, hoe graag ik het ook wil. Maar als ik dankzij coördinatieproblemen spontaan omval werkt dat natuurlijk wel sfeerverhogend." Een interview.

Hoe gaat het met DUNO JO15-4?
Paul: "We hebben een hele leuke en diverse groep, met jongens en meiden die het zonder uitzondering allemaal goed met elkaar kunnen vinden. De resultaten in het bekertoernooi vallen nog wat tegen, maar dat ligt niet direct aan ons. Een aantal van onze tegenstanders nemen ongeschreven regels niet zo nauw, en hebben spelers die een niveautje of wat hoger thuis horen. Dat vind ik jammer, maar ik hoop dat de competitie leuke en spannende wedstrijden gaat opleveren. Aan de inzet van ons team kan het in ieder geval niet liggen."

Hebben ze het naar hun zin?
Paul: "Dat zou je aan de dames en heren zelf moeten vragen, maar de opkomst bij de trainingen is enorm. Het weer lijkt hier geen enkele invloed op te hebben, ze komen gewoon. Met Mike als trainer hebben ze natuurlijk wel ontzettend veel geluk. Veel kennis op voetbalgebied in combinatie met zijn trainingsaanpak spreekt iedereen aan en de lol druipt er iedere training vanaf. Volgens mij hebben ze het heel erg naar hun zin." (lees hieronder verder)

JO15-4 aan het trainen.

En de ouders?
Paul: "De ouders komen in groten getale naar de wedstrijden, wat ontzettend leuk is voor het team natuurlijk. Het zijn aardige en behulpzame ouders. Een groot deel van de groep heeft vorig seizoen al met veel plezier met elkaar opgetrokken. De waardering naar Mike en mij is groot, dat horen en merken we vaak. Dat is dan weer leuk voor ons natuurlijk."

Wat beschouw je als jouw rol?
Paul: "Mijn rol is heel bescheiden. Ik ben nu 3,5 jaar na mijn hart- en herseninfarct eindelijk zover dat ik zoiets als dit durf te ondernemen. Zonder Mike had ik dat overigens niet kunnen doen. Soms neem ik de honneurs waar als hij zelf moet trainen of voetballen, maar dat valt nog niet mee. Ik doe weleens mee met een partijtje ofzo, maar eigenlijk kan dat niet, hoe graag ik het ook wil. Maar als ik dankzij coördinatieproblemen spontaan omval werkt dat natuurlijk wel sfeerverhogend. Als hobbyschrijver vind ik het leuk om het ook eens van de andere kant te zien en heel dicht bij het team te staan. Voor mijn zoon Luke ben ik heel blij, van een autistenteam naar een 'gewone' voetbalclub is voor hem een hele grote stap. Gelukkig kan ik hem nu van dichtbij helpen. Hij doet het overigens top tot nu toe!"

Wanneer is jullie DUNO-seizoen geslaagd?
Paul: "Het seizoen is geslaagd als we het plezier van nu vast kunnen houden en als de dames en heren gaan inzien dat ze echt nog veel kunnen leren op voetbalgebied. Er zijn er een paar die als ze het iets serieuzer aanpakken nog een aardige stap voorwaarts kunnen maken. Voor de DUNO-dames is er al goed nieuws hoor, onze meiden zijn stuk voor stuk talenten. De jongens hebben binnen DUNO natuurlijk wel veel meer concurrentie, maar ook hiervan gaan er een paar een mooie voetbaltoekomst tegemoet. Als we dan aan het einde van het seizoen iedereen aan DUNO-boord kunnen houden, dan het is het wat mij betreft geslaagd."