En het begon allemaal nog wel zo aardig, onder een best nog warm najaarszonnetje op een veld van Duindorp SV. We konden daarbij op het naastliggende veld over onze schouder meekijken naar het duel van Duindorp tegen PGS Vogel, zeer van belang voor de positie van DUNO 1. Persoonlijk meen ik dat Linkerhof en de zijnen niet heel erg in de war zouden moeten raken van het geboden niveau van de koploper. Voornamelijk fysiek en verbaal lawaai moeten er het verschil maken en als je daar van weg kunt blijven liggen er voor een beetje technisch onderlegde ploeg zeker mogelijkheden.
Maar terug naar de JO17, die vanmiddag op een heus old skool natuurgrasveld, moest aantreden tegen Scheveningen JO17-2. In mijn tijd heetten ze daar nog allemaal Pronk, Vrolijk en van der Zwan, maar zo op het eerste gezicht zaten die er vandaag niet echt meer tussen. Nieuwe tijden, net wat u zegt. Toch leek het in het begin alsof we in een wedstrijd ergens in de duistere krochten van een Schotse of Ierse competitie waren terecht gekomen. Kick and rush was het wat de klok sloeg, van verzorgd voetbal was bij beide teams nauwelijks sprake.
Het was Scheveningen, dat langzaam maar zeker steeds meer de combinatie zocht, waardoor het spel zich ook steeds meer op de helft van DUNO ging afspelen. Heel grote kansen deden zich daarbij niet voor, totdat een Scheveninger blijkbaar de geest kreeg. Na een flitsende balaanname stuurde hij binnen de zestien zomaar drie, vier DUNO-ers het bos in, alvorens beheerst binnen te tikken. Tsja, als je zo verdedigt krijg je het tegen elke tegenstander moeilijk, maar dat begrepen onze DUNO-mannen zelf natuurlijk ook wel. Alsof ze wat goed te maken hadden werd geprobeerd druk op het doel van de tegenstander te zetten, maar veel verder dan wat kleine mogelijkheden en venijnige afstandsschoten kwamen we niet. Met een al met al niet echt nodige 1-0 achterstand zochten we de thee op, een nieuw strijdplan moest worden bedacht, wilden we niet met lege handen naar huis gaan.
Vol goede moed begon DUNO dan ook aan de tweede helft. En het moet gezegd, het zag er allemaal niet onaardig uit. De gastheren moesten terug en DUNO creëerde zelfs een licht veldoverwicht. De Scheveningers raakten nerveus en hadden soms handen en voeten nodig om overeind te blijven en dat resulteerde op enig moment in een gele kaart en een man-meer situatie. Door blessures en ander ongemak was de bodem van de personele mogelijkheden aan DUNO-zijde inmiddels ook dreigend in zicht gekomen. Hoe dan ook, de gelijkmaker hing voorzichtig in de lucht tot het noodlot andermaal toesloeg.
Bij een aanval over links stokte een lange sprint van Jason plotseling om over te gaan in een kreet van pijn. Zonder een tegenstander in de buurt, dus hamstring, zweepslag of iets dergelijks hoorde je ons denken. Het bleek helaas ernstiger dan op het eerste gezicht en een ambulance moest uiteindelijk ten tonele verschijnen. Opnieuw, en andermaal werd besloten het duel vroegtijdig te beëindigen. Voor iedereen uiteraard een anticlimax, maar het meest vervelend uiteraard voor Jason zelf. Later bleek er zelfs sprake van een botbreuk. Laten we hopen dat hij ondanks dit slechte nieuws weer snel hersteld en terug in het team is.
Eigenlijk hadden we dus in deze bekercompetitie nu al zeven duels moeten hebben gespeeld, maar door drie maal staken en een maal uitstel blijven we nu steken op een schamel drietal. We gaan dat waarschijnlijk allemaal niet meer inhalen, maar de uitgestelde derby tegen RAS houden we voor volgende week nog tegoed. Die hebben ondertussen ook al enige ervaring met het niet uitspelen van wedstrijden, dus laten we niet te vroeg juichen alstublieft. Maar goed, een desastreuze start als deze kan volgens mij alleen maar betekenen dat we verder een vlekkeloos seizoen gaan draaien, dat kan eenvoudigweg niet anders.
Sjaak Hof
