Kil, grijs en mistig, zo begon deze voetbalzaterdag, een nogal sombere start dus. Maar goed, altijd nog beter dan vorige week toen onverwacht uitbundige sneeuwval het competitieprogramma ruw verstoorde. Voor de zoveelste keer stonden we vandaag op Nieuw Hanenburg in het speelprogramma gepland in de weinig inspirerende voetbalkooi van veld 4, dat kon er ter verhoging van de feestvreugde ook nog wel bij.
Vrijwel voltallig waren we gelukkig wel, met ook Mert weer op de weg terug, vandaag nog even bij de JO17-2. Thuis hadden we met 2-0 van deze tegenstander gewonnen, moeizaam weliswaar, via twee omstreden strafschoppen. Des te opvallender was het, dat DUNO fris en fruitig aan het duel begon. Quick had nauwelijks een antwoord op de furieuze aanvalsgolven van de groenzwarten en het leek een kwestie van tijd voordat we dit ook in stand terug gingen zien. Helaas waren spitsen Bradley, Michael en Marten een paar keer ongelukkig in de afronding en verdween de bal op beslissende momenten net aan de verkeerde kant van de Quick-paal. Het desolate achterafveld brengt ons nu eenmaal geen geluk, zoveel is inmiddels wel algemeen bekend. Toch brak op enig moment een bleek middagzonnetje door, en zie, het tij keerde meteen en het zat ons eindelijk een keertje mee.
Of hij verblind was, we weten het niet, maar een inzet van Jason van grote afstand was de Quick-sluitpost toch ineens te machtig. Precies onder de lat viel hij binnen en DUNO kwam op dat moment dik verdiend aan de leiding: 0-1. Het thuisteam wankelde en een ruimere DUNO-voorsprong leek aanstaande. Maar dan zie je toch wel weer, dat we qua scorend vermogen tot de meest bescheiden categorie van de poule behoren. Gemiddeld weten we per wedstrijd slechts een mager 1,7 doelpunt op het bord te zetten en dat houdt nu eenmaal niet over als je serieus voor de bovenste plekken wilt meedoen. En bovendien, als je hem zelf dan niet maakt, dan doet de tegenstander het wel. Ook nu weer, want Quick was nog maar nauwelijks dreigend op de DUNO-helft geweest. Door een combinatie van pech en onoplettendheid was het toch zomaar ineens weer gelijk. Zo'n beetje het enige balcontact van de kleine rechterspits betekende kort voor rust de verrassende 1-1. Quick zat dus nog helemaal in de wedstrijd.
Na rust de nodige omzettingen bij DUNO. Die pakten helaas over het algemeen niet al te gunstig uit. DUNO was het frisse en enthousiaste van de eerste helft volledig kwijt en Quick werd langzaam maar zeker de bovenliggende partij. Duels op het middenveld gingen steeds vaker verloren en bij twijfelgevallen hadden we de arbitrage ook niet bepaald mee. Daarmee kantelde het spelbeeld en moest DUNO meer en meer achteruit. Maar echt uitgespeelde kansen wist het technische nogal beperkte thuisteam ook niet te creëren en keeper Max, vanochtend nog actief bij een winnend DUNO 2, kon zijn doel verder zonder al te veel problemen schoonhouden. Centrale verdediger Kevin viel nog uit met rugklachten, gelukkig hadden we in Olav uit de 15-1 een degelijke vervanger. Voorin moesten we het vooral nog van spelhervattingen hebben. Vrije trappen op kansrijke plekken waren helaas niet aan de DUNO-ers besteed. Nonchalant en teveel uit op eigen succes waren de naburige Bosjes van Pex daarbij veelal de niet altijd even begrijpelijke eindbestemming. De druk van de wegtikkende minuten leidde net als twee weken geleden tot gehaast voetbal, waarbij niet altijd de juiste keuzes werden gemaakt.
Een grijze 1-1 uitslag dus op een grijze dag tussen de vandaag eveneens nogal grijze middenmoters Quick en DUNO was het eindresultaat. In een wedstrijd waaraan waarschijnlijk maar weinigen lang zullen terugdenken. Er had voor DUNO meer ingezeten, maar je had ook zomaar met lege handen kunnen staan. Laten we het magere puntje van vanmiddag dus dan maar stiekem koesteren. De terugweg naar de kleedkamers voerde na afloop langs velden waar aan de ene kant Maastrichtenaren van MVV en aan de andere kant Wateringers van KMD op een fors pak slaag van hun gastheren getrakteerd werden. Het kan dus altijd nog slechter en wij hoeven in ieder geval niet nog drie uur met de bus terug, zullen we maar denken. Een schrale troost, evenals het soms forse puntverlies van onze Westlandse directe concurrenten Sportclub Monster, Maasdijk en Naaldwijk op deze speeldag. Slechts Maasdijk wist net als wij een puntje te vergaren, terwijl de rest stevig onderuit ging. Naaldwijk zal ons volgende week zeker warm ontvangen, ze hebben immers wat recht te zetten. Toch zijn onze kansen op een plek in de top drie nog volop aanwezig. Voor minder zouden we in deze competitiepoule eigenlijk ook niet moeten willen gaan.
Sjaak Hof
