GDA kletste er gelijk flink in, in de wetenschap dat in deze poule helemaal niets van tevoren vaststaat en iedereen van iedereen kan winnen. Voor DUNO was het zaak geconcentreerd aan het duel te beginnen om nu eens niet in de eerste minuten een tegentreffer om de oren te krijgen. Maar bij de eerste uitbal in de tweede minuut ging het helaas al meteen mis. Bij de ingooi stond de defensie nog niet goed en over rechts ontsnapte een GDA buitenspeler op volle snelheid. Op de afgemeten voorzet werd weinig doortastend gereageerd en de eerste lag alweer binnen. Weer niet scherp genoeg gestart en dus konden we voor de zoveelste keer vanuit achterstand aan het duel beginnen. GDA bleek bovendien te beschikken over een aardig voetballende en fysiek sterke ploeg, die niets wenste weg te geven. Wie dacht dat het vandaag tegen de hekkensluiter een gezapig dagje naar het strand zou worden kwam dus duidelijk bedrogen uit.
De mouwen moesten worden opgestroopt en de ruggen gerecht. En dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan tegen de stug en compact spelende mannen van Gabriele, de Addolorata, de Heilige der Smarten. Ze waren er trouwens volop, die smarten, maar dat had vooral te maken met de spelleiding van vandaag. Een argeloze GDA-vader werd stante pede verplicht vrijwillig aangewezen om als scheids van dienst op te treden. Tegensputteren dat hij nog nooit gefloten had, de spelregels niet echt kende, laat staan kaarten bij zich had, ten spijt.
De arme man deed in zijn goeie goed wat hij kon, maar kon het allemaal niet echt goed overzien. In de rust zou hij dan ook, hoe sneu ook, uit zijn rol verlost worden. Helaas bleken de gastheren dit aspect organisatorisch niet op orde te hebben, een bereidwillige jeugdspeler bracht na tussenkomst van andere GDA-ouders gelukkig uitkomst. Hoewel de rommelige arbitrage het spel zeker niet ten goede kwam, bracht vooral DUNO zelf ook te weinig om het verschil op de ranglijst ook op het veld tot uitdrukking te brengen. De samenhang ontbrak in het spel en illustratief was dat het bijna een half uur duurde voordat van onze kant het eerste schot tussen de palen te noteren viel.
Dus met een 1-0 achterstand de tweede helft in. Gesterkt door een trouwens uitstekende bak snert in de kantine verwachtten we langs de kant nu toch wel een paar tandjes extra van onze mannen. En weer ging het vlug. Het grootste deel van de DUNO-aanhang miste hem zelfs, de gelijkmaker van Jason kort na het beginsignaal. Het spel van DUNO oogde nu duidelijk beter en we veroverden langzaam maar zeker een veldoverwicht. Zonder de nog geblesseerde Mert en Kevin wisten we nu meer druk op de helft van de tegenstander te ontwikkelen. De beste GDA-er op dat moment was zonder twijfel de jeugdige scheids. Ga er maar aanstaan, bij de JO 17 strak een wedstrijd van je eigen leeftijdsgenoten fluiten. Bij een duel op het middenveld floot hij tegen de jarige Kasper, dat was dan wel weer even jammer, en een vrije trap een stukje buiten de zestien volgde. Deze werd laag door het midden ingespeeld, naar de spits die met de rug naar het doel stond. Die kreeg om onbegrijpelijke redenen alle ruimte om zich om te draaien, de bal vrij te maken en beheerst binnen te schieten. Op het moment dat de voorsprong aanstaande leek liepen we dus ineens weer onverwacht achter de feiten aan. Lang konden gastheren echter ditmaal niet van deze voorsprong genieten.
De DUNO-aanvallen volgden elkaar nu snel op en achtereenvolgens Bradley en Yassir toonden zich trefzeker, waardoor we voor het eerst in dit duel een voorsprong namen. We kregen meer ruimte en het begon nu echt te lopen, sommige fraaie aanvallen eindigden net naast of over het GDA-doel, terwijl ze vaak een beter lot verdiend hadden. Achterin stond de defensie met Nassim, Casper, Yoeri en later Marten onder leiding van Wesley nu als een huis en er werd niets meer weggegeven. Het beste bij GDA was er inmiddels af en via een door Yassir benutte penalty liep DUNO uit naar 2-4. Het werd steeds donkerder, maar blijkbaar achtte men het niet noodzakelijk de veldverlichting nog in te schakelen. Slechts bijgelicht door het schemerige rode schijnsel van het scorebord op het aangrenzende veld tikten de laatste minuten weg. Alsof we ons in een geheel andere omgeving dan een voetbalveld bevonden, zo leek het bijna.
Maar uiteindelijk namen we de drie punten mee uit de Loosduinse duisternis. Verdiend, maar zeker in de eerste helft niet zonder slag of stoot. Iedereen lijkt verder heel gebleven en we kunnen het laatste inhaalduel voor de winterstop bij Die Haghe dus met het nodige optimisme tegemoet zien. Zoals gezegd, niets is zeker in deze poule, maar als het een beetje meezit staan we na de eerste competitiehelft keurig in de top drie. Daar mogen jullie dan met zijn allen best tevreden mee zijn.
Voor de foto's van de eerste helft
>>> Sjaak Hof
