Vandaag een keer op zondag dus, waarbij het vanmorgen gelukkig iets minder kil was dan de ochtend ervoor. Een kleine troost bij het voor sommigen toch wel erg vroege opstaan. DUNO JO17-1 stond voor de opgave de kater van de onnodige nederlaag van vorige week bij Houtwijk weg te spoelen. Voor VELO gold min of meer hetzelfde: na een goede start waren de Wateringers vorige week eveneens tegen verlies aangelopen.
Met Jason en Michael na blessureleed er weer bij om in het verloop van de wedstrijd de eerste speelminuten te kunnen maken was de openingsfase van het duel duidelijk voor de gasten. DUNO had moeite het juiste ritme te vinden en was regelmatig slordig in de balaanname terwijl VELO zich steviger in de duels toonde. Tot grote kansen leidde dit aan beide zijden echter niet of nauwelijks.
De meeste dreiging zagen we bij spelhervattingen: enkele vrije trappen en hoekschoppen noodzaakten de keepers tot handelend optreden. DUNO kwam naarmate de eerste helft vorderde meer en meer in de wedstrijd en slaagde er bij tijd en wijle in druk op de tegenstander te zetten. VELO bleef daar vooral veel fysieke inzet en vechtlust tegenover plaatsen. Het duel was zodoende best aardig om naar te kijken, niet direct vanwege het oogstrelende voetbal, maar vooral door de strijd en de spanning.
Net toen we veronderstelden dat we met 0-0 de rust in zouden gaan was er nog een corner van links voor DUNO. Veel duwen en trekken in het strafschopgebied, waardoor het kwartje uiteindelijk toch nog de goede kant opviel voor het thuisteam. Terwijl de ene DUNO-aanvaller naar beneden werd getrokken werd een ander met twee gestrekte armen vol in de rug geduwd. Voor iedereen duidelijk zichtbaar en daardoor geen enkele twijfel mogelijk: strafschop. Het hadden er bij wijze van spreken in dit geval zelfs twee kunnen zijn. De begeleiding van de gasten liet zich langs de lijn helaas met het nodige misbaar richting scheids van zijn minder sportieve kant zien, maar Yassir liet zich hierdoor niet van zijn stuk brengen. Hoog en hard verdween de bal achter de kansloze keeper, waardoor we alsnog met een voorsprong aan de thee/limonade gingen. Door de scheids himself trouwens nog hoogstpersoonlijk klaargezet, zelfs dat nog.
De tweede helft dan, met wat kleine omzettingen aan beide kanten. Jason, terug van weggeweest, verving Kasper op het middenveld. Het duel golfde, zoals dat zo mooi heet, heen en weer, of zo de lezer wil, op en neer, maar toch was het VELO dat op gelijke hoogte kwam. Een aanval over hun rechterkant werd door de DUNO-defensie onvoldoende resoluut verwerkt, waardoor een onoverzichtelijke situatie vlak voor het doel van Max ontstond. In de consternatie kwam er ogenschijnlijk nog een nerveus DUNO-been aan te pas om de bal uiteindelijk over de eigen doellijn te laten verdwijnen. Daar stonden we dus weer op 1-1, gezien het spelbeeld niet geheel ten onrechte, en konden we weer helemaal opnieuw beginnen. Dat kwam in dit geval mooi uit, want voor het spelonderdeel opnieuw beginnen hadden we nou uitgerekend weer Jason binnen de lijnen gehaald. Die wist er wel weg mee, stoomde links vanaf het middenveld op en schoot van een metertje of vijfentwintig diagonaal in de voor hem verre bovenhoek. Zo, die zat er lekker in, alsof we nog niet wisten dat hij er toch echt weer bij was.
Maar ook VELO wenste de handdoek nog niet te werpen.
Onder het motto 'wat zij kunnen, kunnen wij ook' werd de stand alweer vlot gelijk getrokken, met een al bijna even fraaie tegentreffer. Uit de stuit, uit een ogenschijnlijk onmogelijke positie en Max had slechts het nakijken. Even wat twijfel bij beide teams, gaan we het gelijkspel proberen te consolideren of gaan we alsnog voor de volle winst, met alle risico's van dien? Het werd gelukkig van beide kanten het laatste, wat het kijkspel uiteraard bijzonder ten goede kwam. En uiteindelijk was het toch weer DUNO dat nog met de volle winst beloond werd. Een aanval over de rechterkant werd door de in de ploeg gekomen Bradley koel binnengetikt en het was 3-2. Het werden nog enerverende slotminuten, vooral toen VELO op haar beurt nog een strafschop claimde. De scheids zag de overtreding echter buiten de zestien en de vrije trap leidde niet meer tot verandering in de stand. Opluchting en vreugde aan DUNO-zijde en een teleurgesteld en nogal verongelijkt VELO na afloop van een heus spektakelstuk op de zondagmorgen. Compleet met alle emoties, die nu eenmaal ook bij de sport horen.
Drie punten erbij dus, in een poule waar de onderlinge krachtsverschillen tussen de verschillende ploegen maar zeer minimaal lijken. Naaldwijk is volgende week de volgende geduchte tegenstander. Pas komende woensdag weer trainen, op het JO17-2 tijdstip, want die hebben dan een uitwedstrijd. Komende maandag staat vooral in het teken van Herstel & Huiswerk. En om in deze Sinterklaasperiode dan maar wat poëtisch te eindigen: geen fotoreportage deze keer, die komt wellicht volgende week dan weer.
Sjaak Hof
