Aan het begin van de wedstrijd bleek dat dit team toch wel anders was dan het team waar we in december tegen speelden. Echter gedurende de wedstrijd zagen wij dat de bank van Monster gevuld werd met spelers, die eerst nog ergens anders hadden gespeeld. Daar kun je van alles van denken, maar het gaat om het spel dat je zelf op de mat legt. En ik moet zeggen dat DUNO goed uit de startblokken kwam. Ze speelden scherp en goed over. Verdedigend zat het goed en ook voorin met Basten, was er druk naar voren.
Terwijl ik de wedstrijd met mijn camera vastlegde, werd ik via de app op de hoogte gehouden van de verrichtingen van de JO17-1 die bij Quick speelde. Onze wedstrijd ging bijna een kwartier later van start en ik zag dat de JO17-1 inmiddels met een 1-1 stand was gaan rusten. Op dat moment kon ik ze daar verblijden met het feit dat Basten een zeer mooie goal had gemaakt en DUNO op een op dat moment verdiende voorsprong had gebracht. Volhouden, dacht ik nog.
Maar ik had te vroeg gejuicht. Nog geen drie minuten later brak een aanvaller van Monster door de verdediging, die, dat moet ik zeggen, niet stond op te letten, en deze speler schoot heel mooi de gelijkmaker binnen 1-1. Terwijl ik deze stand nog stond te verwerken, trapte DUNO af en binnen no-time lag de bal opnieuw achter de verbouwereerde Dani: 1-2. Opnieuw een onoplettendheid van onze verdedigers, die waren ondanks het tijdstip nog niet wakker! Hoe kon dit zo snel zo fout gaan. En de gifbeker was nog niet leeg, Monster maakte daarna de 1-3. Wat een gruwel. Het was alle hens aan dek om een nog grotere achterstand te voorkomen. Ondertussen kreeg verdediger David een behoorlijke tik tegen zijn enkel en moest geblesseerd het veld verlaten. Gelukkig toonde DUNO veerkracht en na een mooie combinatie met Basten scoorde Jazz de 2-3. Met die stand gingen we rusten.
Tijdens de rust hadden Jamie en Jeffrey het team een donderpreek gegeven en gezegd dat ze beter moesten combineren en niet alleen voor de lange bal moesten gaan. En ik moet zeggen de jongens hebben geluisterd. Met de nodige wissels aan beide kanten gingen we vol goede moed de tweede helft in. DUNO liet zich niet kennen en vocht voor wat ze waard was. We zagen prima combinaties en meerdere keren waren we dicht bij een aansluitingstreffer. Echter Monster heeft een paar prima verdedigers staan en als die het laten afweten staat daar nog hun doelman. Maar iedereen langs de kant voelde dat een doelpunt in de maak was.
Toen de tweede helft vijf minuten oud was, werd Basten onderuit getrokken door een verdediger van Monster. De scheidsrechter aarzelde geen moment en stuurde deze speler met rood van het veld. DUNO had nu een veldoverwicht, maar konden ze dat in hun voordeel ombuigen? Dat leek er wel op toen Spike enkele minuten later de gelijkmaker inkopte. Een mooie goal en de supporters van DUNO geloofden er weer in. Op dat moment kwamen man- en zoonlief aan. Zij hadden zich vanaf Quick naar DUNO gehaast om het laatste restant van de wedstrijd te zien. Die golfde op en neer en kende een heel spannend einde waarin het fysieke spel van Monster uiteindelijk toch winst opleverde. Een paar minuten voor het einde van de wedstrijd brak Monster nog een keer uit en het lukte hun spits om de DUNO-keeper te passeren. Eindstand 3-4.
Jongens het was een ontzettend leuke en sportieve wedstrijd om naar te kijken. Ik heb genoten van jullie werklust en inzet. Komend weekend hebben we vrij, wellicht dat er nog een oefenwedstrijd wordt geregeld, maar blijf goed trainen zodat we de rest van de wedstrijden goed presteren.
Henriette de Wilde
