Beide teams stonden vooraf met een gelijk aantal punten zo'n beetje in de middenmoot van de poule. Bovendien hadden beide teams vorige week 1-6 als uitslag gehad, DUNO had alleen met die cijfers gewonnen en Den Hoorn verloren. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat dit tegen SVH was, de ongenaakbare koploper die normaal gesproken alles met dubbele cijfers wint. Met twee vingers in de neus, dus als op papier gelijkwaardige ploegen moesten we het vandaag onderling dan maar een beetje spannend en gezellig maken. Volgens toeschouwers die het weten konden had DUNO in de beginfase duidelijk het beste van het spel. Zoals we het team inmiddels kennen: niet zozeer met technisch hoogstaand voetbal, maar met inzet en vechtlust, een hecht collectief vormend werden de roodwitte Middendelflanders bestreden. Dat leidde tot de verdiende openingstreffer van Dwight, onze spits die in deze fase weer eens "on fire" bleek te zijn. In de combinatie met de in de JO17-2 debuterende Damian vormde hij een voortdurende plaag voor de af en toe niet al te solide ogende Denhoornse defensie.
Naarmate de rust naderde leunde DUNO een beetje meer naar achteren. Daarmee kwamen de linies korter op elkaar te staan, maar ontstond er ook ruimte achter de verdedigingslinies van de tegenstander. Da's lekker, dacht Dwight en via een snelle counter verscheen hij plots alleen voor de keeper. Beheerst omspeelde hij deze laatste hindernis en tikte vanuit een niet eens zo gemakkelijke hoek binnen. In een desperate poging probeerde een onfortuinlijke verdediger nog in te grijpen, maar hij botste daarbij hard op zijn eigen keeper. Bal in het netje en twee spelers op de grond, een niet alledaags stilleven. Het bleken gelukkig flinke Hollandse jongens en met een vooraf niet door iedereen verwachte 2-0 voorsprong voor DUNO konden de voltallige ploegen de warme catacomben voor de rust in.
Dat we niet te vroeg moesten juichen bleek al snel in de tweede helft. Den Hoorn was duidelijk niet gekomen om zich, ondanks de regenbuien, zomaar te laten afdrogen en trok het spel naar zich toe. DUNO speelde wat onrustig en gehaast en kreeg steeds meer moeite van de eigen helft te komen. Dan roep je het toch een beetje over jezelf af en ja hoor, binnen de kortste keren stond de aansluitingstreffer op het denkbeeldige bord. Dat gaf zichtbaar vertrouwen in het team van Den Hoorn en DUNO moest nu echt alle zeilen bijzetten om niet verder in de problemen te geraken. Juist toen de storm een beetje geluwd leek, sloeg het lot alsnog toe. Een hoekschop werd laag ingespeeld, DUNO reageerde niet alert genoeg en de bal werd snoeihard achter de kansloze Ramon gejast.
Met 2-2 stonden we dus weer op gelijke hoogte en konden we weer opnieuw beginnen. Dwight bleek nog steeds "on fire", maar nu op niet helemaal de goede manier want hij kreeg het aan de stok met de centrale verdediger van Den Hoorn. "Kom dan, kom dan" provoceerde de laatste, maar voordat de DUNO-er daar daadwerkelijk gevolg aan kon geven greep trainer Jamie in. Dwight kwam dus niet, maar ging. Dat de uitlokker na deze onvrijwillige wissel gewoon mocht blijven staan vonden we niet helemaal eerlijk, maar c'est la vie, zullen we maar denken. Ayoub kwam erin en nam de plek voorin over. In een trouwens verder zeer sportieve wedstrijd, voor ik dat vergeet te zeggen.
Maar het werden nog lange en lastige minuten. Gelukkig had Den Hoorn buiten de weelderige kuif van Nick gerekend, want hij kon een gevaarlijke doelpoging nog net over de eigen lat koppen. Het groenzwarte thuisteam leek hierdoor wakker geschud en rechtte de rug. Collectief werd een tandje bij geschakeld en het was mooi om te zien hoe iedereen met volle inzet voor elkaar en voor elke meter knokte. Hartverwarmend, DUNO JO17-2 op zijn sterkst, ondanks de spanning was het genieten geblazen aan de kant. Als kers op de taart kwam dan ook uiteindelijk de beloning; Ayoub werd mooi vrijgespeeld en aarzelde niet, zijn schot in de uiterste hoek betekende de zwaarbevochten 3-2. Deze tegenslag kwam Den Hoorn, toch een beetje leeg gespeeld, niet meer te boven. Ramon, die we net als andere spelers wekelijks zien groeien, hield zijn doel verder schoon en de drie punten waren net als vorige week weer binnen.
We zitten blijkbaar in een positieve "flow" en daarom is het extra jammer dat er komende week geen wedstrijd op het programma staat. Over twee weken wacht het beladen uitduel bij ODB, met veel oude bekenden in een echte derbysfeer. Maar geen afsluiting zonder compliment voor het complete team. Goed om te zien hoe jullie als collectief maar ook individueel wekelijks groeien, waar vooral de onderlinge sfeer en de bereidheid voor elkaar door het vuur te gaan opvallen. Los van de resultaten kon dit op deze manier nog wel eens een heel mooi seizoen gaan worden....
Voor de foto's Sjaak
