Tegenstander van vandaag was Quick op een koud en winderig Nieuw Hanenburg. Een tegenstander waar we in de eerdere bekercompetitie thuis al klop van hadden gekregen. En dan bedoel ik niet een beetje, maar flink. Dus ja, wat kon je verwachten vanmiddag. Op het nogal sjofele achterafveld, waar we als DUNO kennelijk een abonnement op hebben, floot de scheids met vijf minuutjes vertraging voor de aftrap. Om uiteenlopende redenen heeft het team dit seizoen al afscheid moeten nemen van achtereenvolgens Damian, Amber en Jesse. Ook Mo was er vandaag niet, maar daar stond tegenover dat Rens na lange afwezigheid weer voorzichtig zijn rentree maakte. De hulp van de vandaag vrije Yassir en Marten was dus zeer welkom, al was het maar om te kunnen beschikken over een vlagger.
Maar we dwalen af, er was ondertussen voor het begin gefloten, schreef ik al eerder. De degelijkheid van de DUNO-defensie zagen we vervolgens helaas geen gelijke tred houden met de weersomstandigheden, waar we het gelukkig wel droog hielden. Een combinatie van onthutsend zwak verdedigen en accuraat afronden van de gastheren haalde vlot alle spanning uit het duel. De afgetekende winnaar stond zodoende al vroeg vast. Hoewel er in sommige gevallen sprake was van een luchtje van buitenspel was aan de 3-0 achterstand in de eerste helft verder maar weinig af te doen.
Niet dat DUNO aan alle kanten overlopen werd, dat zeker niet, maar het spel van Quick was duidelijk effectiever. Voor de DUNO-aanhang langs de lijn leek het nog een lange en bitter koude namiddag te gaan worden. Des te meer waardering voor de veerkracht van onze DUNO-spelers. Want na rust namen we resoluut het initiatief over. Quick kwam nu nadrukkelijk onder druk te staan en hun keeper kreeg daarmee de gelegenheid uit te groeien tot absolute uitblinker, de man of the match. Goed meevoetballend, met handen en voeten zowel binnen als -stiekem- buiten de zestien hield hij zijn team in deze beginfase van de tweede helft overeind.
Toch kon zelfs hij niet voorkomen dat DUNO iets kon terug doen. Waar ook de Quick verdediging zich plotseling kwetsbaar toonde, kon Marten, die zijn grensrechtersvlag inmiddels gestreken had, slim toeslaan. Het werd toen zelfs nog een soort van spannend, want DUNO ging hierna nadrukkelijk op zoek naar de aansluitingstreffer. Die kwam er bijna, maar de DUNO-spitsen hadden op het beslissende moment het vizier net niet op scherp staan. Toen Quick uit een rommelige scrimmage de marge ineens weer op drie wist te brengen, leek de strijd definitief gestreden. Al helemaal toen DUNO al snel met tien man kwam te staan door een wat makkelijk gegeven en sluw uitgelokte gele kaart. Onze moegestreden DUNO-ers moesten vervolgens zelfs nog een vijfde tegentreffer incasseren, waarmee de 5-1 eindstand bereikt werd.
Verdiend, zeker gezien de eerste helft, maar wellicht ietwat geflatteerd gezien de onderlinge veldverhoudingen. Quick kan de komende tijd, inmiddels los van de concurrentie en wellicht op een wat te bescheiden niveau ingedeeld, redelijk comfortabel verder afkoersen op het kampioenschap in de poule. Voor DUNO is het een volstrekt ander verhaal. Geplaagd door personele problemen en de dreigende mogelijkheid van het halveren van het aantal trainingsdagen zullen we nog alle zeilen moeten bijzetten om ons te handhaven in de middenmoot. Met volgende week een uitwedstrijd bij subtopper GSC ESDO op het programma zal dat de komende tijd bepaald geen sinecure zijn. Laat het daarbij hoop geven dat deze tegenstander deze zaterdag flink onderuit ging bij SC Monster en dus zeker niet onoverwinnelijk blijkt!
Sjaak Hof
