Weinig eer te behalen voor DUNO JO17-2 tegen HVV

8 april 2018 0:00

Henriette de Wilde

Dat het deze zondagochtend een lastige klus zou worden was vooraf al ruimschoots bekend. Tegenstander HVV, degradant uit de najaarsreeks, had tot nu toe een "clean sheet" met twaalf uit vier. Als thuisteam waren we bovendien verre van compleet, door het ontbreken van Nick (enkelblessure), Dwight (weekendje weg), Shounak (ook weg) en Zion (definitief weg). In tegenstelling tot gisteren was het een beetje een sombere ochtend op de onverwacht sfeervolle Haagsche Dynamiek. Sfeervol, omdat beide teams -en zelf de scheids van dienst- de nodige fans hadden meegenomen. Al snel was duidelijk dat het voor DUNO vandaag vooral tegenhouden zou worden. Tegenhouden en de schade zoveel mogelijk beperken.

Dat leek in het begin nog redelijk te lukken ook; DUNO streed vol inzet tegen de vlot combinerende tegenstander. Waar men er alsnog doorheen glipte was daar altijd nog Ramon op zijn post. Voorin stonden Remzi en Thierry teveel op een eiland om de HVV-defensie al te zeer te kunnen verontrusten. Met gegroepeerd verdedigen probeerde het thuisteam aan de andere, aanmerkelijk dichter bevolkte, kant het onvermijdelijke onheil nog zo lang mogelijk af te wenden. Halverwege de eerste helft werd dan toch de ban gebroken. Een handige combinatie door het centrum werd bekwaam afgerond en de achterstand was daar. DUNO bleef bewonderenswaardig strijden voor wat ze waard was, maar het niveauverschil was eenvoudigweg te groot. Een ruime 0-4 achterstand bij rust deed het ergste vrezen en zelfs de dubbele cijfers leken verre van denkbeeldig.

Maar dan is toch een kwaliteit van JO17-2 dat ze de koppies niet snel laten hangen, ook al lijkt de missie hopeloos. HVV leek wat gas terug te nemen en er ontstonden zelfs wat mogelijkheden. Jammer was dan weer dat er soms bij schietkansen net te lang geaarzeld werd om de trekker over te halen. Net een beweginkje of passje te veel gaf de tegenstander telkens weer de kans manmoedig een uitgestoken been of ander lichaamsdeel voor de bal te werpen. De machteloosheid leek zich bij sommige DUNO-ers gaandeweg nog wat te vertalen in frustratie, verliezen is natuurlijk nooit leuk, maar excessen of ernstige onsportiviteit bleven gelukkig achterwege. De kaarten konden door de scheids dan ook op zak gehouden worden. De drie tegendoelpunten die we na rust nog moesten incasseren waren met een beetje feller verdedigen zelfs niet eens echt nodig geweest.

Hilariteit nog even om Lars, die zijn kennelijke opdracht zijn man niet los te laten wel erg letterlijk opnam. Maar de realiteit bleef nuchter met een 0-7 nederlaag waar verder weinig aan af te doen is. HVV greep hiermee in zijn vijfde duel de koppositie en kon met een doelsaldo van 35 voor en 3 tegen zijn moyenne van zeven treffers per wedstrijd feilloos vasthouden. Schrale troost: in dat opzicht zijn we dus bepaald niet minder dan de anderen. Over die anderen gesproken: volgende week wacht Vredenburch. Een volstrekt onvoorspelbare tegenstander, die eerst een serie kansloze monsternederlagen leed, om ineens zomaar van de koploper te winnen. Zoals gisteren, toen HBS onverwacht door de ontketende Rijswijkers van de bovenste plek werd gestoten. Mysterieuze krachten in de sport zullen we maar denken, waardoor het volgende week in sportief opzicht kan vriezen of dooien. Voor de gokkers onder ons: ik zou mijn geld niet bij voorbaat op een van beide ploegen zetten. Voor de foto's van de wedstrijd

Sjaak Hof