Maar goed, van het voormalige stadion is in het Zuiderpark nu eenmaal geen spoor meer terug te vinden en we namen als DUNO-gevolg maar een bakkie in de traditionele rechttoe rechtaan kantine van WIK. Daar troffen we onder andere spelers van de tegenstander van vandaag, die zich bij wijze van wedstrijdvoorbereiding op hun gemak tegoed deden aan de nodige patatjes oorlog en -speciaal. Overdreven wedstrijdspanning was daar zo te zien vooralsnog niet echt te bespeuren. DUNO B2 was op hun beurt op het kunstgras, dat dan weer wel, al lang en breed begonnen met de warming up, terwijl ondertussen nog steeds WIK-spelers op hun dooie akkertje het sportcomplex op kwamen wandelen. Toen zo'n beetje iedereen gearriveerd was verscheen er ook nog een scheidsrechter, waarna we met een minuut of tien vertraging aanstalten gingen maken om de wedstrijd van vandaag maar eens te gaan spelen.
De start van onze mannen was best om aan te gluren. Duels werden gewonnen en de wetenschap dat zelfs een kleine nederlaag voldoende was om beslag te leggen op de derde plek in de poule deed niet af aan de inzet waarmee gespeeld werd. Een beloning bleef dan ook niet uit en een prima aanval door het midden werd door Casper fraai bekroond met de verdiende openingstreffer. Het nogal bizarre vervolg was wellicht het eerste voorteken van wat ons vanochtend nog aan onheil te wachten stond. In plaats van zich bij de aftrap op eigen helft op te stellen, bleven de meeste DUNO-ers zo'n beetje op de middellijn, naast de middencirkel hangen. De weg naar het doel lag voor de verbaasde WIK-spits zodoende vrijwel volledig open. Die laatste liet zich die buitenkans natuurlijk niet ontglippen en ging er rap met de bal vandoor. Hij omspeelde een eenzame verdediger en schoot beheerst en binnen tien seconden de gelijkmaker binnen. Het overrompelde en naïef verdedigende DUNO kon dus weer van voren af aan beginnen.
Maar ziedaar, de beste fase in de wedstrijd van DUNO volgde nu. De WIK-defensie wist zich geen raad met snelle DUNO-aanvallen en via Sinan, Luciano ("staat-ie op de foto?") en Leonardo kwamen we vlot op een 1-4 voorsprong. In the pocket, dachten we, terwijl de kansen op nog meer zich aaneen regen. Vlak voor rust werd echter een, naar onze mening, opzichtige overtreding op een DUNO-verdediger bestraft met een vrije trap tegen. Op een riskante plek nog wel. De verdediging liet zich verrassen door deze wat wonderlijke arbitrale beslissing, waardoor men zich nogal timide liet afbluffen en het thuisteam dit buitenkansje vervolgens niet onbenut liet. Dat gaf WIK op slag van rust nog net even het gevoel, dat er toch nog wat mogelijk was. De patatjespinda waren blijkbaar inmiddels weggezakt en de gastheren begonnen furieus aan de tweede helft. De wind tegen en wat hulpvaardige nieuwe gezichten bij de tegenpartij deden het tij in het duel langzaam maar zeker keren.
DUNO kreeg het steeds moeilijker, het gebrek aan wisselmogelijkheden deed zich nu gevoelig gelden. Een combinatie van vaste wegblijvers, een nog niet speelgerechtigde speler en zelfs eentje die later 's middags nog doodleuk opdook bij de tegenstander van DUNO B1 liet onze nog dapper tegen het onafwendbare strijdende mannen vandaag toch nog teleurstellend aan het kortste eind trekken.
Een kleine nederlaag was zoals gezegd genoeg om de derde plek in de bekerpoule te behouden, maar als je met 1-4 hebt voorgestaan voelt een uiteindelijke uitslag van 5-4 dan toch heel zuur. Maar gezien het spelbeeld in de tweede helft kunnen we het niet eens onverdiend noemen. Niet dat we in de tweede helft volledig kansloos waren, maar het ontbrak op beslissende momenten net even aan het beetje geluk dat je soms nodig hebt. Zo gingen kansen, die er de eerste helft wel ingingen nu net verloren en gingen de schoten centimeters naast of over het vijandelijke doel.
Natuurlijk moeten we hierbij niet vergeten, dat DUNO B2 dit jaar vrijwel volledig uit 1e jaars spelers bestaat. Dan blijkt het spelen in de B-klasse toch nog wel even pittig, zeker met een verdediging bestaande uit jongens die vorig seizoen zonder uitzondering nog in de C2 en C3 speelden. De lat ligt daarmee voor sommigen met name fysiek best hoog, maar het biedt ook mooie mogelijkheden om te leren en als team verder te groeien. Zeker in de omschakeling is het team nog niet altijd in balans en laten we op het middenveld de ruimtes in de rug vaak te groot worden. Ook het omgaan met arbitrale beslissingen blijft een aandachtspunt. In uitwedstrijden floot men bepaald niet in ons voordeel en dit leidde nogal eens tot irritatie en verlies aan concentratie aan onze kant. Begrijpelijk, maar je hebt er uiteindelijk zelf het meeste last van.
Straks dus een nieuwe ronde en nieuwe kansen in de competitie, we zullen zien wie we daar gaan treffen. Hopelijk kunnen we bij de wedstrijden in ieder geval met een compleet team aan de aftrap verschijnen en blijven blessures en schorsingen ons bespaard. Tussentijds aan het einde van de herfstvakantie nog een oefenwedstrijd, thuis tegen KMD, waarna het serieuzere werk echt gaat beginnen.
Voor de foto's, zie
>>>
Sjaak Hof
