Letterlijk en figuurlijk troffen we een tegenstander van formaat, want de afgelopen competitieduels leverden voor de oranjehemden regelrechte monsterzeges op. Na op basis van de bekerresulaten maar liefst twee klassen lager te zijn gezet was de hoop daar gericht op eerherstel via snelle tussentijdse promotie. Daarvoor moest DUNO ook nog wel even met ruime cijfers opzij worden gezet en dat leek in de openingsfase bepaald geen onmogelijke opgave voor de Poeldijkers. Verburch had hier duidelijk het beste van het spel en DUNO moest noodgedwongen voornamelijk achter de vlot combinerende tegenstander aanlopen. Een gehavend DUNO, want de ziekenboeg was vanavond andermaal flink gevuld met Jesse, Rens en David, terwijl Damian zoals bekend al langdurig is uitgeschakeld. Gelukkig waren er hulptroepen ingevlogen in de persoon van Kasper, Yassir en Marten, waarvan de laatste twee op de bank startten.
Een kwartier lang hielden we stand, maar toen lag de eerste achter de in eerste instantie nog knap redding brengende Dani. De DUNO-mannen, sinds kort doen we na lange tijd in dit team -helaas- niet meer aan vrouwen, probeerden terug te komen in de wedstrijd. De ruimtes tussen de linies bleven echter in veel gevallen iets te groot en daar profiteerden de gastheren optimaal van. De 2-0 was dan ook geen verrassing, deed recht aan het spelbeeld van dat moment en liet een afstraffing toch stiekem wel een beetje vrezen. Maar zoals het dan zo vaak gaat leek Verburch een beetje gas terug te nemen. DUNO paste een paar wissels en positieverschuivingen toe en zie, ineens waren we niet meer de mindere. De Poeldijkse defensie moest nu serieus aan de bak en het had helemaal niet vreemd geweest als we voor rust al de aansluitingstreffer op het bord hadden gebracht.
Maar dat mocht niet zo zijn, zodat we de DUNO-eer in de tweede helft maar moesten hooghouden door de stand binnen aanvaardbare proporties te houden. In de rust brak een soort moesson los, je merkt dan toch wel dat het Westland relatief wat dichter in de buurt van de tropen ligt, waarbij de hoosbui ervoor zorgde dat de spelers na het betreden van het veld meteen volkomen doorweekt waren. Het spelbeeld leek in de verste verte niet meer op dat van de eerste helft. DUNO pakte het initiatief in het duel nu volledig over en of het bioritme van de tegenstander bepaalde dat zij inmiddels allang op bed hadden moeten liggen, we weten het niet, maar het wachten was nu toch echt wel op een tegentreffer van onze kant.
Die kwam er ook, van de voet van Yassir, en wat hadden we er nog lang op moeten wachten. Langs de kant zaten we inmiddels relatief droog, op de overdekte tribune, met een weliswaar uitbundig lekkend dak en konden we daar vandaan veilig alle voetbalwijsheid in pacht blijven houden. De tegenstoten van Verburch werden ondertussen steeds schaarser. Het moment van de wedstrijd, op film vastgelegd en mogelijk binnenkort ook nog via DUNO-TV te bewonderen deed zich voor halverwege de tweede helft. Dani bracht op weergaloze wijze redding bij een Verburch-aanval en verplaatste meteen het spel naar voren. Een counter uit het boekje volgde: over rechts ontsnapte Marten aan de andere kant en bracht met een loepzuivere assist Yassir in stelling. Een op een met de keeper betekende een koel "stiffie" vervolgens de luid bejubelde gelijkmaker. Door niemand meer verwacht, het was dat het zo regende, anders was het dak er zeker bij de fel meelevende DUNO-aanhang op de hoofdtribune volledig afgegaan.
Bij de gastheren sloop langzaam irritatie in het spel, want hoe kon dit gebeuren. Juist op het moment dat we dachten dat, als er nog een winnaar uit het duel moest komen, DUNO hier het meeste recht op had sloeg het noodlot alsnog toe. Na een discutabele corner, de aanvankelijk onberispelijk fluitende scheids leek nu toch af en toe wat minder objectief, schutterde de DUNO-defensie door de spekgladde bal maar half te raken. Hiervan wist de Verburch-spits slim te profiteren door alsnog de 3-2 op het bord te brengen. Jammer, maar we hebben gestreden voor wat we waard waren en hebben onze huid duur verkocht, was toen de gedachte . DUNO, met een paar ouderwetse straatvoetballers in de gelederen, tegen een Verburch dat het toch vooral van haar fysieke kwaliteiten moest hebben. Juist dat laatste aspect leek de gastheren in de slotfase nog de das om te doen.
Een vrije trap nog, op een metertje op twintig en laatste man Calvin schaarde zich erachter. De keeper was bescheiden van postuur dus een hoge bal gaf wellicht mogelijkheden. Hij paste precies, met een fraaie curve en we kwamen alsnog weg met een punt. Het duurde voor ons gevoel oneindig lang voor het eindsignaal klonk, een JO17-wedstrijd duurt toch 40 minuten?, maar uiteindelijk bleek het punt toch gewoon binnen. Wat bitter voor Verburch, want die hadden zeker meer verwacht, maar al met al had het uiteindelijk ook nog zo maar ook een overwinning voor DUNO kunnen zijn.
De hoosbui hield maar niet op, de wedstrijd wel en 3-3 was een uitslag waar we mee verder kunnen. Verder in de komende wedstrijden tegen de ook al Westlandse tegenstanders KMD en FC 's Gravenzande. Gezien hun eerdere resultaten liggen hier zeker mogelijkheden om het puntentotaal verder op te vijzelen. Wie had dat aan het begin van het seizoen verwacht.
Sjaak Hof
