Maar goed, iedere wedstrijd staat op zichzelf en vol goede moed togen we op deze zonnige zaterdagmiddag richting Bosjes van Pex. Versterkt met twee jongens uit de JO15-2, nog bedankt mannen, traden we daar HBS tegemoet. Een team waarvan we thuis in de najaarsreeks nog hadden verloren. En ook nu leek het niet echt een "dagje naar het strand" te gaan worden, want de Kraaien lieten er al meteen na de aftrap geen gras over groeien. Nou speelden we op kunstgras, dus wat dat betreft zou het allemaal zo'n vaart niet lopen, maar toch.
Het was dat we Ramon onder de lat hadden staan anders hadden we al rap tegen een achterstand aangekeken. Want bepaald solide oogde de DUNO-defensie bij vlagen niet, maar ook de HBS-voorwaartsen misten tot onze opluchting soms nog de nodige scherpte. DUNO gokte vooral op de counter, maar had veel moeite onder de druk van het thuisteam uit te komen. Het was een beetje pompen of verzuipen en hopen op de lange bal naar voren. Aan die kant, waar het kunstgras vandaag vermoedelijk maar weinig aan slijtage onderhevig was, lagen namelijk zeeën van ruimte. En waar we voorzichtig op hoopten gebeurde plotseling ook. Een bal door het midden schoot door en Remzi had vrij baan. Alleen voor de keeper bleef hij ogenschijnlijk kalm en schoof binnen, 0-1 voor, wie had dat verwacht? Tegen de veldverhouding in, maar daarom maalde natuurlijk geen DUNO-er.
HBS leek aangeslagen want DUNO kon zich langzaam maar zeker aan de druk ontworstelen en kreeg zowaar enkele kansjes. Helaas wisten we die niet te verzilveren en de rust werd dan ook bereikt met de o zo zwaarbevochten 0-1. Dat we na de hervatting nog verder zouden gaan piepen en kraken in onze scharnieren leek vrij waarschijnlijk, dus was het zaak deze krappe voorsprong zo lang mogelijk vast de houden. De twijfel zou dan mogelijk bij de tegenstander binnensluipen, waarvan we dan, wie weet, nog even stiekempjes als doeltreffend konden profiteren. Het hielp dan weer niet dat we door pijntjes en blessures in Damian, David en Ayoub al snel onze vaste fysieke steunpilaren moesten missen, terwijl duidelijk was dat HBS er vooral een slijtageslag van wilde maken. Gelukkig hadden we de nodige wissels, maar DUNO wankelde. Steeds meer. En viel uiteindelijk, dat kon gewoonweg niet uitblijven. Een gelegenheidsverdediger werd nogal simpel opzij gezet en zelfs Ramon kon de gelijkmaker niet meer voorkomen.
Op dat moment zeker verdiend, het moet gezegd. Ons succes leek nu verder weg dan ooit en HBS ging op zoek naar meer. Lang hoefden ze daarbij niet te speuren, want binnen een vloek en een zucht lag nummer twee al in het netje. Mazzel voor DUNO was vervolgens dat HBS leek te twijfelen tussen volle bak doorgaan voor de definitieve beslissing of zuinigjes de krappe voorsprong over de streep trekken. DUNO kwam hierdoor toch nog een laatste keer in de wedstrijd, werd aanvallender, maar op de beslissende momenten leek het vertrouwen bij sommige spelers toch net even te ontbreken. Dat je in zo'n alles of niets situatie uiteindelijk ook nog tegen de beslissende 3-1 aanloopt kan dan gebeuren. Ook Remco moest er uiteindelijk nog met een bovenbeenblessure vanaf. Het eindsignaal van de scheids, niks aan te merken op de leiding van vandaag vond ik, was dan ook welkom. De wedstrijd was immers ruimschoots gelopen.
Een start van de voorjaarscompetitie met nul punten uit twee wedstrijden, we hadden misschien op iets beter gehoopt. Laten we blij zijn dat we in ieder geval een keer gescoord hebben. Dat we er ondertussen alweer tien tegen hebben, het zij dan maar zo. We staan lekker onderaan, met als duidelijk voordeel dat het vanaf nu alleen nog maar beter kan. Onze komende tegenstanders zijn trouwens tot nu toe ook nog puntloos, zoals vierdeklasser Kethel Spaland, waar we volgende week tegen oefenen. Qua naamgeving staan de Schiedammers eigenlijk bij voorbaat al met 1-0 voor, je zou er nog dorst van krijgen. Proost dus en nog een prettig weekend!
Sjaak Hof
