Op het aloude complex van LenS aan de Hengelolaan zagen we bij de gastheren in de aanloop al een bont gezelschap van al dan niet gesponsorde shirts, rugnummers en ontbrekende kledingstukken, hetgeen voorzichtig deed vermoeden dat we dit keer met een speciaal voor deze wedstrijd samengesteld geheel te maken gingen krijgen. Om een nogal luidruchtige verzameling van handige pingeldozen bleek het uiteindelijk te gaan.
De skills van de spelers werden daarbij door hun maten op het veld onderling luidkeels beoordeeld evenals de beslissingen van de scheids, zonder dat dit in de beginfase overigens tot enig gevolg leidde. Er bleken er bij ons nog meer jarig vandaag, verre neven en goede buren, zodat we als JO17-2 opnieuw wat absenten in het team hadden. De familie Madih toonde zich gelukkig andermaal bereid gevallen gaten te dichten, zodat we in ieder geval met genoeg waren. We hadden het soms best moeilijk, maar de spelers van het thuisteam toonden zich vaak nogal zelfzuchtig als het om het benutten van de kansen ging. Een schot op de lat was de belangrijkste aanleiding voor oe's en ah's langs de kant. Voornamelijk van DUNO-zijde, want van de kant van GSC ESDO was er buiten de dugout verder niemand langs de lijn te zien. Die wisten waarschijnlijk al dat ze vanmiddag makkelijk gingen winnen en hadden dus blijkbaar wel wat beters te doen.
Het rustsignaal klonk bij een 0-0 stand. Wij meenden echter te weten dat een JO17-wedstrijd per speelhelft geen dertig maar veertig minuten duurt. Die minuten werden er uiteindelijk bij nader inzien dan toch maar stante pede aan toegevoegd. Niet alleen begon het juist op dat moment zachtjesaan te regenen, maar we kwamen in die extra minuten ook nog eens pardoes op achterstand. Een voorzet werd keurig op de borst aangenomen en binnengeschoten. Daar sta je dan met je goeie gedrag. DUNO leek nog snel hierna op gelijke hoogte te komen. Yassir kwam volledig vrij voor de keeper, had alle tijd maar tikte buienkant voet naast, weg kans. Dat had hem toch echt moeten wezen, zodat de wereld er vanachter de thee nog heel anders had uitgezien.
Dus met een 1-0 achterstand de tweede helft in, we zaten in ieder geval nog in de wedstrijd. Ondertussen was het duel op het aangrenzende veld tegen TAC'90 afgelopen en werd het ineens een stuk drukker op de bank van het thuisteam. De opgave werd zodoende almaar pittiger, maar uiteindelijk deed DUNO zichzelf schlemielig de das om. Een wel zeer nonchalante terugspeelbal werd keurig in de voeten van een gretige ESDO-aanvaller gespeeld en die wist met dit onbegrijpelijke cadeautje natuurlijk wel raad.
Dit bleek het breekpunt in de wedstrijd, zeker toen keeper Dani kort hierop met een knieblessure het strijdtoneel moest verlaten. Stand-in Spike deed nog zijn uiterste best onder de lat, maar het geloof bij DUNO was definitief verdwenen, de hoofdjes gingen hangen. Tijd voor galleryplay bij het thuisteam, de panna's en zidane's volgden elkaar in rap tempo op en DUNO werd gaandeweg aardig zoek gespeeld.
Uiteindelijk werd het nog 5-0, na de afgetekende oefennederlaag van afgelopen maandag tegen WIK, dat per ongeluk en abusievelijk met zijn JO17-1 was komen opdraven heeft het vertrouwen binnen het team inmiddels een aardig tikkie gekregen. Want laten we wel wezen, na twee keer tachtig minuten JO17-voetbal zonder een DUNO-doelpunt gezien te hebben, loop ook ik niet bepaald met verende tred van zo'n terrein af. Volgende week naar HBS, hopelijk gaan we daar de weg omhoog weer een beetje terugvinden.
De foto's
>>> Sjaak Hof
