Vandaag mocht DUNO JO17-2 in haar laatste competitieduel voor de winterstop weer eens op de zondagochtend. Tegen HBS, een van de clubs die met haar jeugdteams bereid is aan dergelijke verschuivingen mee te werken. Net als bijvoorbeeld Quick, dat met enkele JO9-teams op veld 1 al eerder het spits afbeet op deze speeldag. Nadat ik DUNO JO9-5 daar een fraaie overwinning zag boeken en de JO9-1 een nipte nederlaag zag lijden was het tijd om het veld aan de andere kant van het clubgebouw eens te gaan bekijken.
Net op tijd om de bal op de penaltystip te zien liggen met topscorer Calvin erachter. Waar het tot nu toe altijd goed ging, kwam nu het onvermijdelijke moment, waarvan je wist dat het ooit zou komen. Via de buitenkant van de paal zoefde de inzet aan de voor DUNO verkeerde kant van de paal langs het doel. Een lekkere binnenkomer dus, maar ik bleek verder niet al teveel gemist te hebben, het stond nog 0-0. HBS bleek een aanzienlijke supportersschare te hebben meegenomen, het stond lekker vol langs de lijn en de stemming zat er goed in. Op het veld twee hardwerkende teams, maar echt hoogstaand was het allemaal nog niet. Veel balverlies aan beide kanten en vrijwel geen uitgespeelde kansen. De keepers hoefden zich over het algemeen nog niet al te druk te maken.
Met de 0-0 stand gingen we ook de rust in, de tweede helft moest het dan maar gaan brengen. De scheids vertrouwde me nog toe, dat hij achteraf gezien toch niet helemaal zeker was of de overtreding bij de penalty erbinnen of erbuiten was geweest. Sportief als we zijn, konden we er des te beter mee leven dat-ie er niet in was gegaan. De continuing blessurestory van dit seizoen bleef ook nu weer doorgaan, de nodige invallers waren opnieuw nodig om het team te completeren. Een bevlieging van een van hen, Yassir, betekende in de beginfase van de tweede helft dan toch de voorsprong voor DUNO. Een actie binnen de zestien tot aan de achterlijn, waarna de bal vervolgens met een curve bij de verre paal werd binnengeschoten. Een fraaie treffer, met een schoonheid die eerlijk gezegd niet zo goed in het beeld van deze wedstrijd paste. Want buffelen werd het nu, van beide kanten. En spannend vooral, met een HBS dat gedreven de achtervolging inzette. DUNO kwam steeds moeilijker van de eigen helft af en moest het middenveld steeds vaker aan de tegenstander laten. Met een individuele actie kwamen we er soms nog dreigend uit, maar het combinatiespel van HBS oogde verzorgder.
Na enkele situaties waarbij we door het oog van de naald kropen of Dani reddend kon optreden gebeurde dan toch wat er al een tijdje zat aan te komen. Een aanval door het midden werd te slapjes gepareerd en de HBS-spits kon vrijwel ongehinderd van dichtbij binnenschieten. Met deze 1-1 leken zich de kansen definitief in het voordeel van de gasten te gaan keren. Rechterverdediger Nick moest er tot overmaat van tegenslag geblesseerd af met als gevolg dat rechterspits Remzi twee linies moest zakken. HBS, in punten gelijk met DUNO, maar met een minder doelsaldo een plekje lager op de ranglijst probeerde de wedstrijd definitief naar zich toe te trekken. DUNO moest steeds verder terug maar, ieder nadeel 'heb' zijn voordeel, de ruimtes achter de HBS-defensie werden hiermee ook steeds groter. Het scheelde niet veel, of het thuisteam counterde zich alsnog naar de overwinning, maar we kwamen hierbij net tekort in de afronding.
Een gele kaart dan nog voor laatste man Calvin, waardoor invaller-spits Marten de laatste minuten centraal achterin moest gaan spelen. Maar met de onverzettelijke Wouter en David naast zich in de laatste linie en een weer betrouwbare Dani in het doel kon hij zonder verder al teveel in de problemen te komen overeind blijven. Een spannend duel tussen aan elkaar gewaagde middenmoters eindigde zo in balans: 1-1. DUNO mocht met dit resultaat naar mijn mening het meest tevreden zijn, want HBS verdiende op sommige momenten, zeker in de tweede helft, meer dan een punt. Zonder nederlaag, maar als koning van de gelijke spelen, vijf van de zeven duels bleven onbeslist, en met elf punten gaan we zo de winterstop in. Al met al verdient dit resultaat toch wel een eervolle voordracht voor de slagroomtaart!
Of we deze ongeslagen status nog lang vast kunnen houden is allerminst zeker, want als eerste tegenstander in 2017 wacht onbetwiste koploper Quick, op Nieuw Hanenburg. Zo een goeie hebben wij -waarschijnlijk- nog niet gehad! Eerst maar 2016 uitluiden, met mogelijk komend weekend nog iets vriendschappelijks. Onder de toeschouwers vandaag helaas geen fotograaf, zodat we het ditmaal zonder plaatjes moeten doen. Volgende keer weer beter!
Sjaak Hof
