Maar vervolgens rolde het balletje toch ineens de andere kant op. Het thuisteam kreeg wat plompverloren een ingooi toebedeeld. Tot zichtbare verrassing van de DUNO-ers , omdat er ogenschijnlijk geen sprake was van passeren van de zijlijn. Onze mannen leken wat beduusd en Vredenburch profiteerde maximaal van het in de schoot geworpen voordeeltje door er over links snel vandoor te gaan. De concentratie en de bezetting van de posities waren achterin even volledig weg en de gastheren konden de 1-3 binnenschieten. Misschien toch niet helemaal een appeltje-eitje voor DUNO vanmiddag, want de roodbroeken putten zichtbaar moed uit deze treffer. Men vloog er vooral fysiek met volle overgave in, waarbij het randje soms nadrukkelijk werd opgezocht. Dat hielp natuurlijk niet direct om de onderlinge vriendschapsbanden op het veld te verstevigen. DUNO leek wat geïntimideerd en de irritaties namen toe. Het spelletje wat tot dan toe met succes gespeeld was, leek plots ver verleden tijd.
De gifbeker moest zelfs nog verder worden leeggedronken toen ineens ook de 2-3 achter keeper Ramon lag. Zouden we dan toch nog schipbreuk lijden op deze 14e april, uitgerekend de datum waarop de Titanic 106 jaar geleden zo dramatisch op een ijsberg stuitte? Trainer Ferry moest in ieder geval op bevel van de scheids alvast noodgedwongen worden geëvacueerd, bij gebrek aan reddingsboten bleek een staanplaats achter het hek te volstaan. Aanmerkingen op de leiding waren de aanleiding en Patrick zou voor het vervolg de interim coaching op zich nemen.
Zonder verdere kleerscheuren haalden we de rust, maar niet dan nadat de scheids de beide teams tot zich had geroepen. Een toespraak beoogde de onderlinge vijandelijkheden wat te laten bedaren en de spelers eraan te herinneren dat ze zich op het spelletje en niet voornamelijk op elkaars ledematen moesten focussen. Allemaal waar natuurlijk, geen speld tussen te krijgen, hoewel dovemansoren bij de zwijgzame geadresseerden rijkelijk de overhand leken te hebben.
Verder ging het na de wisseling van speelhelft en DUNO moest het nuvooral van de snelle counters hebben. Een ervan werd door Remzi bekwaam afgerond en we hadden weer wat lucht. Kaarten moesten de boel nu in het gareel houden en er werden vooral gele aan de blauwroden toegekend. De dug-out van de gastheren werd nog eens duchtig op kwaliteit en vandalismebestendigheid getest en bij gebrek aan voorhanden zijnde DUNO-ers ging men zelfs elkaar onderling te lijf. Aan energie en motivatie mankeerde het aan die kant dus in ieder geval niet. Maurizio had bij een snelle uitval alles kunnen beslissen maar zijn inzet belandde ongelukkigerwijze op de paal. Ook een afstandsschot van David zeilde net over het Vredenburch doel. Maar in plaats van de 2-5 viel het doelpunt toch aan DUNO-kant. De laatste fase bestond zodoende voornamelijk uit billenknijpen en verdedigen onder het motto "vrouwen en kinderen eerst". Vredenburch probeerde eerder met brute kracht dan met overleg en gogme de gelijkmaker te forceren, maar DUNO hield ondanks een serie vrije trappen en hoekschoppen moedig stand. Twee keer moest de bal nog van de lijn gehaald worden, waardoor de stand uiteindelijk 3-4 bleef.
Vier keer gescoord en met drie punten naar huis, wat wil je nog meer. Uitdaging is nog wel dat we de staartploegen nu wel zo'n beetje gehad hebben en voornamelijk nog tegen de bovensten moeten. Ach, we zien het allemaal wel. Om te beginnen volgende week thuis tegen Wilhelmus. Voor de foto's van het duel van vandaag
Sjaak Hof
