Die toepassing van de spelregels, het zou nog een dingetje worden op deze late namiddag op veld 4 op Nieuw Hanenburg. Nou ja veld, een keiharde, grijzig gekleurde vlakte omgeven door hoge hekken moest hiervoor doorgaan. Waarschijnlijk niet het decor waar normaliter wedstrijden van enige importantie worden afgewerkt, maar goed, we moesten het ermee doen en we kennen bescheiden als we zijn onze plaats. Het eerdere thuisduel was gewonnen en Quick had in de voorafgaande acht duels nog geen enkel puntje weten te vergaren. Hoewel het vertrouwen vanuit de voorgaande duels bij onze mannen niet bepaald huizenhoog was, dichtten we onszelf vanuit die statistieken toch wel wat mogelijkheden toe. Dat bleek ook al snel op het veld. DUNO had het beste van het spel en in de tegenstand van de Haantjes zat, met alle respect, niet al te veel samenhang. Kansen regen zich aaneen en uit een ervan was het Glenn, die DUNO aan de dikverdiende voorsprong hielp. Die voorsprong had natuurlijk vele malen hoger moeten zijn, maar het houtwerk en gebrek aan scherpte in de afwerking stonden verder succes voorlopig in de weg. En dan gebeurt waar je bang voor bent, bij een verdwaalde uitval door het midden stond de Quick-spits ineens volkomen vrij en had vrije doortocht.
De vlag voor enkele meters buitenspel ging omhoog, maar tot afgrijzen van al wat DUNO was liet de scheids gewoon doorgaan. Een Quick-mevrouw bleek achter onze vlagger meegehobbeld en maakte via handgebaren duidelijk dat het gegeven vlagsignaal niet terecht was. Doelpunt toegekend en de mevrouw nam vervolgens nog even beleefd de moeite om de DUNO-aanhang langs de lijn haar overwegingen uitgebreid toe te komen lichten. Stond er recht achter, op het moment van spelen, enzovoorts. We mogen hopen dat dit geen verenigingsbeleid is, maar voorlopig lag ons lot blijkbaar in handen van het oordeel van langs de lijn loslopende mevrouwen. Na ons welgemeende commentaar hebben we haar hierna trouwens niet meer terug gezien in die rol. Ordinair, vond ze ons na afloop en in alle eerlijkheid, ze zat er vanuit haar perspectief niet eens zo heel ver naast. We gingen dus de rust in met een magere 1-1 tussenstand, het aangedane flagrante onrecht moest dus in de tweede helft maar rechtgezet gaan worden.
We gingen dus verder waar we voor rust waren opgehouden. En wat was-ie mooi, het schot van Dani van een metertje of twintig, meegenomen door de wind en landend in de bovenhoek. Zo, nu zouden we eindelijk eens ruim afstand gaan nemen van de steeds onmachtiger ogende tegenstander. Trainer Bert had inmiddels Casper, Michael en Sven ingebracht, waarmee het totaal aantal B-spelers in het team op vier kwam. Opnieuw liet DUNO een paar keer na de wedstrijd definitief naar zich toe te trekken en bleef het thuisteam daarmee nog enige hoop houden. Via een goede combinatie door het midden verscheen Michael alleen voor de keeper. De centrale verdediger zag hierop geen andere mogelijkheid hem in een ultieme reddingspoging meedogenloos onderuit te schoffelen. Tot verbijstering van vriend en vijand volgde geen rood of tenminste een strafschop maar werd er doodgemoedereerd doorgevoetbald. Hilariteit, want dergelijke tonelen hadden we met zijn allen op de velden nou nog niet heel vaak meegemaakt.
DUNO was in het tumult vervolgens totaal niet meer in positie en de tragiek voor de arme leidsman, die het ook allemaal niet meer leek te weten, leidde er tot overmaat van ramp ook eens toe dat Quick de daaropvolgende uitval meteen succesvol wist af te ronden. De wedstrijd met 2-2 in plaats van 1-3 volledig op zijn kop, zoals ze dan zeggen. Maar goed, hand in eigen boezem: moet je de talrijke opgelegde kansen zelf ook maar benutten! Een gelijke stand op het veld , met tot nu toe opvallende verschillen ernaast: een luidruchtige DUNO-aanhang versus nogal ingetogen zwijgende Quick-ouders. Ook in dit opzicht bleek Den Haag weer een veelkleurige multi(sub)culturele stad. Nog een laatste keer kregen we de kans om de wedstrijd naar ons toe te trekken. Een duel in het Quick-strafschopgebied, waarbij een DUNO-aanvaller stevig opzij werd gezet leverde nu wel een onverwachte penalty op. Helaas bleek ook dit goedmakertje niet aan de groenzwarten besteed, de zwak ingeschoten strafschop werd door de Quick-doelman dapper gekeerd.
Het vertrouwen sloop hierna geleidelijk uit het geplaagde DUNO-team. Op zo'n moment weet je: het is zo'n dag waarop alles tegenzit. De tegenstander rook echter haar kansen op een door niemand nog verwacht resultaat. Casper wist een bal nog in een uiterste inspanning van de doellijn te glijden en DUNO kwam na toegekend geel aan het einde van de officiële speeltijd nog voor tien minuten met tien man te staan. Om volstrekt onduidelijke redenen werd er vervolgens nog een fors aantal minuten speeltijd bijgetrokken en uiteindelijk moest het mentaal geknakte DUNO zelfs nog een derde allesbeslissende tegentreffer incasseren. Dit was blijkbaar ook meteen aanleiding voor het eindsignaal en de pijnlijke 3-2 nederlaag was een feit. Pijnlijk, want er had vanmiddag na al die tegenslag voor onze mannen zoveel meer ingezeten. Door het zelf op de beslissende momenten te laten liggen lieten we externe factoren helaas doorslaggevend worden. Hoewel we ons langs de lijn erg vermaakt en soms ook verwonderd hebben: snel vergeten deze wedstrijd en de blik weer vooruit gericht, volgende week wacht alweer FC 's Gravenzande.
Voor meer foto's en filmpjes van deze wedstrijd. Bekijk dan DUNO A1 op Facebook.
Sjaak Hof
