Wel zou het natuurlijk lekker zijn om in het slotduel de puntjes op de Haagsche Dynamiek te houden. Al was het alleen maar, omdat het voor verschillende spelers hun allerlaatste officiële wedstrijd in het jeugdvoetbal zou gaan zijn en zo'n moment wil je natuurlijk passend afsluiten. Het team was compleet, dat wil zeggen we waren met twaalf spelers, we zijn al gauw tevreden. Gaande het seizoen zijn er helaas een paar jongens afgehaakt, naar verluidt omdat de resultaten achterbleven bij hun verwachtingen. Om klein maar dapper te zijn of braef stant te houden moet je duidelijk bij andere clubs zijn, wij zijn slechts sportief, gastvrij en behulpzaam, je kunt nu eenmaal niet alles hebben. Weglopen als het lastig wordt kan immers altijd nog, de gemiddelde A-speler heeft pak'm beet nog een jaartje of zestig te gaan om hier achter te komen.
Tussen de pittige buien door, onder een soms blauwe hemel, trapten we af en, het moet gezegd, de wedstrijd was best het aankijken waard. De teams waren aan elkaar gewaagd en de spelers lieten zien prima te weten hoe het hoort:
"Sportief zijn is ook nog iets anders: het beteekent ook en niet in de laatste plaats: een degelijke voorgeoefendheid in de sport of het spel, waaraan men wil deelnemen. Het is even pijnlijk als onaangenaam voor goede spelers - het doet er niet toe om welke sport of welk spel het gaat - te moeten spelen met een krukkebeen, die geen recht heeft het plezier van anderen te bederven. Alvorens men zich dus waagt aan medespelen hetzij aan boord, hetzij in club, hotel of besloten gezelschap, zorge men ervoor tenminste een middelmatige speler te zijn. Heeft men het zelfs zoover niet gebracht, dan vergenoege men zich met toekijken."
Zo leerde ons al in 1939 mevrouw A. Groskamp-Ten Have, de befaamde etiquette goeroe uit die tijd. En zodoende kunnen we de wereld ook overzichtelijk verdelen in deelnemers en toekijkers. Tot ons genoegen als toekijkers waren het deze keer de groenzwarte deelnemers die halverwege de eerste helft de leiding namen. Glenn schoot een vrije trap van een meter of twintig diagonaal en onhoudbaar in de benedenhoek, een goal die er wezen mocht.
Aan beide kanten kwamen er daarna kansen, een paar keer kreeg DUNO de kans de wedstrijd definitief te beslissen, maar het laatste beetje geluk ontbrak. Op slag van rust kwam Westlandia dan toch op gelijke hoogte. Jammer dat we de voorsprong weer niet vast konden houden, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook de actie van de Westlandia-aanvaller heel aardig om te zien was. De tweede helft kon met 1-1 dus nog alle kanten op, het hield bij de aftrap abrupt op met regenen en het zonnetje heette ons zelfs weer vrolijk welkom op veld 1. We gingen verder waar we voor rust mee waren opgehouden, een spannende strijd op het enigszins versleten kunstgras leggen. De Naaldwijkers waren in totaal met dertien, die ze ook zeker nodig hadden. De wedstrijd moest regelmatig onderbroken worden voor blessurebehandelingen van Westlandia spelers. Voor wie dat misschien mocht denken: gemeen of onsportief was de wedstrijd geen moment. Scheidsrechter Van Loon had dan ook niet al teveel moeite om het duel in goede banen te leiden. DUNO probeerde uit alle macht de winst naar zich toe te trekken en het strijdtoneel bevond zich hoofdzakelijk op de speelhelft van de gasten. Die er trouwens wel af en toe gevaarlijk uitkwamen, maar een alert meevoetballende Sergio voorkwam in een paar gevallen verdere averij.
Net toen we voorzichtig aan een gelijkspelletje begonnen te denken rondden de Naaldwijkers een hoekschop even verrassend als doeltreffend af. De op maat gegeven bal belandde op het hoofd van een aanvaller en buiten bereik van alles en iedereen plofte de bal in de verre hoek. Dat was nogal even een domper, in plaats van op voorsprong te komen, moesten we weer achter de feiten aanlopen. DUNO ging alles of niets spelen, een beetje gehaast en met de moed der wanhoop en het degelijk verdedigende Westlandia had niet al teveel moeite om overeind te blijven. De gifbeker was zelfs nog niet geheel leeg, zou nog blijken. Een snelle uitval kon door de DUNO-defensie slechts onreglementair onderbroken worden en een vrije trap op een kansrijke plek volgde. Die werd hard in de muur geschoten maar de terugstuitende bal werd vervolgens van grote afstand ineens in de touwen gerost. De meeste DUNO-ers hebben hem waarschijnlijk alleen maar voorbij horen suizen. Het pleit voor de ploeg dat zelfs op dat moment nog op jacht gegaan werd naar een draaglijker score. Met tien man inmiddels, want aanhoudend gemopper werd zelfs de scheids op enig moment teveel. Evenals vorige week knokten we ons nog tot een doelpunt achterstand terug, waarom kon dat niet eerder, maar de tijd was tekort om nog op gelijke hoogte te kunnen komen. De wedstrijd kende daarmee met 2-3 in Westlandia toch nog een -opgelucht juichende- winnaar waar we gezien het spelbeeld ook best met een gelijkspel hadden kunnen leven.
Een puntloos slot dus, waarmee we het moeten doen, het is niet anders. Om de eerder genoemde mevrouw nog maar eens te citeren:
"Door woord noch blik verraadt de sportieve speler zijn innerlijke triomf bij winnen noch zijn diepe teleurstelling bij verliezen. De sportieve speler tracht nimmer zijn verlies door noodelooze lange redenaties te verontschuldigen, evenmin zal hij uitweiden over de manier waarop en hoe hij won" en zo is het natuurlijk.
Trainer Bert zorgde namens het team nog voor een aardige attentie voor onze vaste fotografe Anoushka en vlagger Dennis. In weer en wind stonden zij het gehele seizoen voor het team paraat, klasse. Voor wat mijzelf betreft: bedankt dat we nog een paar maanden met jullie mochten meedoen. Of, om in de woorden van de legendarische orkestleider Wallace Hartley te spreken: "Gentlemen, it has been a pleasure playing with you!"
Sjaak Hof
