Eentje minder in eerste instantie, want het thuisteam bleek bij de aftrap slechts over tien spelers te beschikken. Bijzonder, want van de bovenin de poule meedraaiende Wateringers had je vooraf wel wat anders verwacht. Iets van een gedegen wedstrijdvoorbereiding of zoiets. Maar dat losten ze creatief op, dat moet gezegd. In de massaliteit van thuisspelende teams werden na naburige wedstrijden stante pede op het oog wat argeloos voorbij wandelende spelers geronseld en toen hadden ze er zomaar ineens vijftien. "Hoe heet je? Hoe, Bert? Nee, Fred! Hallo Fred, je staat rechtsachter!", aldus de enigszins merkwaardige intakegesprekken in de eerste speelminuten nabij de VELO dug-out. Ik heb wijselijk maar een stapje achteruit gedaan, want voor je het weet sta je ineens linkshalf, je weet het maar niet.
De wedstrijd dan, in een gure wind tegen een achtergrond van huizen met witte daken aan de overkant, het deed allemaal nogal winters aan. DUNO had net elf spelers, Max had zich ziek afgemeld, maar was op het veld zeker niet de mindere. Het vreemdelingenlegioen van het thuisteam moest het vooral van nogal houterig 'dik- hout- zaagt- men- planken' voetbal hebben, maar kwam desondanks wel op voorsprong. Hij kwam een beetje uit de lucht vallen, maar hij was wel hard en onhoudbaar en bovenal: hij telde. De achterstand deed zichtbaar wat met het vertrouwen van sommige DUNO-ers. Emoties speelden weer eens op en de taakopvatting van begeleiders van het thuisteam leverde nou ook niet altijd een even effectieve bijdrage aan het vlekkeloze verloop van het geheel op. In een uiterste poging een bal binnen te houden botste een verhitte DUNO-speler langs de lijn onopzettelijk tegen de VELO-coach op. Heftig misbaar was het gevolg, waarna de DUNO-trainer er verstandig voor koos de speler maar even voor een afkoelingsperiode in de dug-out te plaatsen. Of het nou als volwassen begeleider zo verstandig was om vuurtjes bij jeugdspelers op deze manier op te stoken en uit te buiten bleef zodoende buiten beschouwing. Ze doen daar ook aan judo en jiu jitsu, zo las ik, dus we waren maar voorzichtig met al te kritisch zijn. Mijn bescheiden kyu-graad is immers al van heel wat jaartjes geleden en met enkel zwarte band kamasutra kun je in dit soort situaties nu eenmaal maar weinig.
Bijna rust was het inmiddels en VELO had er ondertussen alweer twee bijgemaakt. De DUNO verdediging oogde soms kwetsbaar en je miste eigenlijk een type Rinus Israel. Maar die bleek vandaag, de 19e maart, jarig en kon dus helaas niet meedoen. Ook jarig was trouwens vandaag Yolanthe Sneijder Cabau, maar daar heb je in verdedigend opzicht waarschijnlijk dan weer niet al teveel aan. Vanwege blessures, een gele kaart en de genoemde afkoelingsmaatregel hadden we de eerste helft voor een groot deel met tien man gespeeld. Tegen de rust kwam Yassir uit de C2(!) ons als twaalfde man versterken en beschikten we zowaar over een heuse wisselmogelijkheid. Uitdagingen als het continu doorwisselende VELO hadden we hierbij trouwens niet, want hoe haal je een speler die je tot vandaag nog nooit gezien hebt in vredesnaam naar de kant. "Hey-ehh, ja jij daar!" bood bij onze gastheren in dit soort gevallen uiteindelijk de gewenste uitkomst. Vermakelijk om te zien, dat zeker.
De scheids was vandaag ook maar een mens, zoals we regelmatig kunnen lezen op de borden langs de DUNO-velden. Een vrijwilliger bovendien, goedwillend, dus dan ben je eigenlijk bij voorbaat al boven elke kritiek of tegenwerping verheven. De man leek zich bij zijn niet altijd even navolgbare beslissingen eerder op zijn persoonlijke emoties dan op inzicht te baseren. Een emotionele scheids, dat is dan toch ook wel weer eens mooi. Even was ik nog bang dat hij in de middencirkel spontaan in het lokale clublied zou uitbarsten, maar dat liet hij gelukkig achterwege.
Traditiegetrouw bleef DUNO in deze wedstrijd moeite houden de ook nu weer geboden kansen te benutten. De winst was onbereikbaar, maar een of twee hadden er best in gemogen. Het mocht niet zo zijn. De winst van VELO was even ruim als geflatteerd, 6-0, waardoor het daar nog een prettige kennismakingsbijeenkomst werd. Volgende week een vrij Paasweekeinde en daarna wachten respectievelijk opnieuw VELO, Sport Club Monster, FC 's Gravenzande en Westlandia. Stuk voor stuk teams waartegen we bij voorbaat zeker niet kansloos zijn. Alle mogelijkheden voor een positieve afsluiting van deze competitie liggen dus ondanks het resultaat van vanmiddag nog ruimschoots open.
Alvast een vrolijk Pasen!
Sjaak Hof
