Vandaag moest het dan gebeuren: in de uitwedstrijd tegen directe concurrent HBS moest de F3 minimaal een punt veilig stellen om het najaarskampioenschap binnen te halen. In de stromende regen en striemende wind met links en rechts kapot waaiende paraplu's maakten de teams en hun aanhang zich op voor het beslissende duel.
Zoals afgesproken lieten we het er niet op aankomen: direct vanaf het beginsignaal golfde de ene na de andere Duno-aanval op het HBS-doel af. De tegenstander moest alle zeilen bijzetten om haar doel schoon te houden en slaagde erin, soms met kunst- en vliegwerk, schadevrij door de openingsfase heen te komen. Net als vorige week hadden onze spitsen net geen geluk bij de afwerking en vlogen de ballen rakelings voorlangs, over en naast het HBS-doel.
Of het kwam door de zenuwen, het gladde veld of de weersomstandigheden: bij de eerste de beste HBS-aanval ontstond een vreselijk misverstand tussen onze keeper en verdedigers. Tot grote ontzetting van alles en iedereen wat Duno was, kon de HBS-spits de bal daarna zomaar in het lege doel tikken. Op achterstand, hoe was dit mogelijk!
Deze tegenslag moesten de jongens toch even verwerken. Voor dit goed en wel gebeurd was leidde een nieuw misverstand, nu bij het uitverdedigen tot opnieuw een tegendoelpunt. Zou het dan toch nog, in het zicht van de haven, helemaal misgaan met de F3?
De tegenstander ging erin geloven, maar Duno gaf het nog niet op. Eindelijk lukte het dan: een aanval over veel schijven werd door Diyar doeltreffend afgerond, 1 - 2 op slag van rust. We zaten dus nog steeds in de wedstrijd en we gingen ervan uit dat we dit HBS met een beetje meer geluk toch moesten kunnen hebben.
In de tweede helft zetten we nog een tandje bij, op jacht naar de, zeker in Duno- ogen zo verdiende gelijkmaker. Wat ze daar met de doelen gedaan hebben was niet duidelijk, maar weer wilde de bal er op de een of andere onverklaarbare manier niet in. Toen, net als voor rust, de eerste HBS-aanval zo ongelukkig verwerkt werd dat we op een 1 - 3 achterstand kwamen, was dit het breekpunt, dachten we.
Toch was het weer Diyar die direct hierop met opnieuw de aansluitingstreffer de spanning helemaal terugbracht. Wat heet: de emotie en spanning bij de aanhang van beide teams reikte tot grote hoogte en de scheidsrechter meende hierbij soms zelfs, als ware het een heus topduel, regulerend te moeten optreden.
Duno bleef de aanval zoeken en HBS moest steeds verder terug. Juist toen het een beetje op de "moed der wanhoop" ging lijken was het David, die bij een onoverzichtelijke scrimmage nog net zijn knie tegen de bal kreeg. Tergend langzaam rolde de bal over de doellijn: de gelijkmaker, 3 - 3, eindelijk loon naar werken! Uitbundige vreugde uiteraard in het Duno-kamp, het zo hard nodige punt was nu echt binnen bereik, maar er was nog even te gaan. (lees hieronder verder)
Vastbesloten om het nu echt niet meer weg te geven knokten onze spelers zich met zijn allen naar het eindsignaal. De tegenstander zat er nu helemaal doorheen en kwam nauwelijks meer over de middellijn. Ondanks enkele grote kansen lukte het niet de wedstrijd nog helemaal naar ons toe te trekken, maar wie maalde daar vandaag nog om?
Het najaarskampioenschap was definitief binnen en het feest kon beginnen. Daarbij toch wel grote opluchting aan Duno-zijde, want wat hebben we vandaag diep moeten gaan met zijn allen! Fantastisch jongens, jullie zijn er ondanks tegenslag steeds in blijven geloven en hebben er met zijn allen echt voor geknokt. Gefeliciteerd allemaal en dat geldt natuurlijk, namens de hele F3, ook voor de Duno-kampioenen van de andere E- en F-teams.
Maandag allemaal gewoon weer trainen en woensdag komt Sinterklaas, gevolgd door een week later het kampioensfeest in de Duno-huiskamer. Allemaal leuke vooruitzichten, om deze competitie waardig en verdiend mee af te sluiten.
Sjaak Hof
