Henriëtte: "Misschien wel een hoogtepunt, dat voorkwam uit een eerder dieptepunt. Door omstandigheden viel de toenmalige B2 uit elkaar, een drama voor de resterende, goedwillende spelers. Gelukkig waren er andere teams zoals de A1 en C2 die hen bereidwillig in hun midden opnamen, op dit soort momenten zie je dat DUNO als het erop aankomt toch echt een saamhorige vereniging is."
Aan welke wedstrijd bewaar je de beste, leukste herinnering?
Henriëtte: "Dat was eigenlijk wel het toernooi met de C2 in het Drentse Nieuw Buinen. Na de afgelopen jaren al te hebben deelgenomen aan de internationale toernooien voor de North Limburg Cup en de Strijthagen Cup was dit ook weer een prachtig en gezellig evenement. Voetballen tegen clubs waarvan je nog nooit gehoord hebt, met z'n allen feesten en slapen in een tentenkamp, een onvergetelijke ervaring die je iedere jeugdspeler gunt. Ook de uitwedstrijd waarbij we VELO in de slotminuten van een mogelijk kampioenschap afhielden zullen velen van ons niet snel vergeten."
Wat had er anders gemoeten of gekund bij DUNO?
Henriëtte: "Jammer van die gestaakte wedstrijden van de JO17-1 in de bekercompetitie, dat deed het team echt tekort, zonder dat de jongens er zelf iets aan konden doen. Ook de tijden van trainingen en wedstrijden zijn soms niet zoals je graag zou willen. Natuurlijk is het met zoveel teams in een vereniging soms geven en nemen, maar een redelijke bijdrage aan de veldbespeling lijkt niet altijd evenredig verdeeld. De belangen van de jeugdteams zouden hierbij wat meer kunnen meetellen."
Waar heb je het meest om gelachen in het DUNO-jaar 2016?
Henriëtte: "We hebben natuurlijk best veel gelachen, maar de vlagger van onze Duitse tegenstander op het toernooi in Drenthe komt dan al snel in mijn gedachten. In Duitsland kennen ze bij de jeugd helemaal geen grensrechters, dus die man had totaal geen idee en zwaaide ons aan de verkeerde kant van het veld uitbundig toe. Misschien niet netjes om iemand uit te lachen, want iedereen weet dat ik er zelf ook wel wat van kon. Een wedstrijd fotograferen, zonder geheugenkaartje in mijn toestel, dat moest mij natuurlijk weer overkomen. Gelukkig kon ik dat snel oplossen."
Welke hoop koester je voor 2017 als het om DUNO gaat?
Henriëtte: "We moeten misschien wat meer onze zegeningen blijven tellen. Denk aan de vele vrijwillige trainers, leiders en ouders, die het allemaal mogelijk maken dat al die honderden jeugdspelers iedere week lekker kunnen voetballen. Vergeet ook de jeugdspelers niet, die samen met enkele ouderen telkens klaarstaan om op de vroege zaterdag- en zondagochtend de wedstrijden van onze jongere jeugd te fluiten. Grote klasse en zeker niet vanzelfsprekend. Laten we dus vooral waarderen wat soms zo logisch lijkt!"
En wat hoop je voor jezelf en de mensen die je lief zijn?
Henriëtte: "Zaken als gezondheid en geluk zijn ook niet vanzelfsprekend, in mijn persoonlijke omgeving hoop ik dat dit mij en mijn naasten gegeven blijft. In deze zorgelijke tijden van polarisatie en harde oordelen wens ik iedereen bovendien een luisterend oor en wat begrip voor elkaar toe. Dat gaan we in 2017 zeker nodig hebben. Een vereniging als de onze vervult hierbij een ontzettend belangrijke rol, wat dat betreft ben ik blij om er op mijn manier iets aan bij te kunnen dragen."
