In het holst van de nacht reden via het Don Boscolaantje naar het Julialaantje, acht uur was de verzameltijd. Slechts een paar uur daarvoor had het bijna complete E1 team de wedstrijd tussen ADO en PEC Zwolle bezocht. De uiteindelijke 0-2, of was het toch 0-3 voor PEC mocht de E1 pret niet drukken. Kortom, een geslaagd E1 uitje waar de jongens zichtbaar van genoten hebben. Dit alles werd ons aangeboden door DUNO, bedankt hiervoor! Of had het op het oog fitte Vredenburch hier stiekem ook iets mee te maken?
Vermoeid verzamelen we dus in de kantine. Alleen Mo is klaarwakker, maar hij is het gewend, normaal zit hij op dit tijdstip al in zijn tweede pauze. De rest zit er verslagen bij met een bakkie, en we mokken wat over het wokken. Dat zou vanavond het volgende E1 uitje worden. We hebben dit weekend niet alle deelnemers paraat, dus dit komt later in het seizoen. Ik kijk ernaar uit, dat moet een hoop schrijfvoer opleveren. Om tien over acht moeten we toch wel in actie gaan komen, want het drassige veldje waar we op spelen ligt niet direct naast de kantine. Het paadje dat je volgt over de slootjes doet mij eraan denken dat je met de kleuterklas een bezoek gaat brengen aan een kinderboerderijtje. De laan, de sloot alles is hier met een tje erachter. We lopen ook nog langs een onder water staand trainingsveldje. Er lopen limonademoeders voor ons met limonadekannetjes. Die vinden het makkelijker om in plaats van één kan meerdere kannetjes mee te nemen.
We zijn net als vorige week met precies genoeg spelers. Jesper en Daniel zijn al aan de vakantie begonnen, maar gelukkig is Daniel niet meer ziek. En Collin is dus terug in plaats van Jesper. Ook Vredenburch heeft zijn elftal bij elkaar gesprokkeld hoor ik, en heeft precies genoeg spelers. Altijd lastig, het weekend voor en na de schoolvakantie. De leider vraagt aan de aanwezige Vredenburchtoeschouwers of er iemand is die een beetje eerlijk kan fluiten. Wat een heerlijke eerlijke vraag vind ik dat. Vooral dat beetje. Goed, om half negen kunnen we na een korte warming up beginnen. Het o, o, Den Haag van gisteravond is hier niet ver vandaan geschreven, en ook hier staan de ahwers langs de lèin. Plat is de taal, maar het is gezellig Haags, en zelfs Frank doet mij bij een klein akkefietje verbazen. Zoals hij alleen dat kan loopt hij breed op een tegen Jort klagende Vredenburchcoach af, die een vermeende elleboogstoot van Ayman heeft gezien. Frank bemiddelt dit binnen een paar seconden tot een wederzijdse lach. Frank? Ja Frank, hij gaat vanmiddag zelfs naar een wandel en fietsbeurs waar allemaal stellen op leeftijd komen met de dezelfde jas, en met een hoog trapondersteunend fietsgehalte. U gelooft het niet, maar ik bedoel echt Frank, de papa van Julian.
We beginnen met Cas als keeper, Ayman, Collin en Julian achterin, en Gradie, Diego en Nick voorin. Om half negen rolt de bal, en deze rolt de eerste vijf minuten voor ons team de verkeerde kant op. Invalkeeper Cas heeft twee keer het nakijken bij een vogelvrijstaande speler van Vredenburch. We zijn nog niet helemaal wakker en het staat ook nog niet helemaal goed. De DUNO trainersstaf is compleet en zet het recht. We krijgen de overhand en dat blijft zo. We rijgen kansen, corners en schoten op doel aan elkaar, maar de man of the match gaat bij de thuisclub vandaag duidelijk de keeper worden. Alleen Diego weet hem met een geplaatst schot een keer te verschalken. Het is rust, en we staan dus met 2-1 achter. Ayman heeft duidelijk de wedstrijd van gisteravond nog in de benen, en een Vredenburchse limonademoeder en zijn papa helpen hem zijn tranen te drogen. Ik snap hem wel hoor, al die kansen en al dat duw en trekwerk kost een hoop energie. In de kring worden de puntjes op de ï gezet en vol goede moed gaan we aan de tweede helft beginnen.
Het wordt net als vorige week weer fantastisch om naar te kijken, en het doelpunt van de week wordt met Gradie als eindstation via het hele team opgezet. Een voetbalhoogstandje van de buitencategorie. Het is 2-2, en nu moeten we erop en erover, maar het mag vandaag niet zo zijn. Bijna alle papa's zijn vandaag hulpcoach en schreeuwen de jongens naar een goed resultaat. We komen na vele corners en kansen voor ons via de beetje eerlijke scheids uiteindelijk op een 4-3 nederlaag uit. Het derde doelpunt is wederom van Gradie, die een vrije trap met honderd kilometer per uur bijna door het net knalt. Daar zat alles van de hele ochtend in, in dat schot. Het Vredenburchpubliek heeft met de overwinning op zak makkelijk praten, maar is wel zo eerlijk om ons ook uit te roepen tot de beste ploeg van de ochtend. Met de goed keepende Cas onder de lat winnen we wel de penalty's, maar gaan we toch met hangende schouders en in mijn geval lood in de schoenen huiswaarts. Ik heb zoals u heeft gelezen nog een bezoek op het programma staan vandaag. Terwijl het inmiddels dus zondag is, kijk ik terug op een fantastische zaterdag met veel mooie momenten. Jongens, ik heb gisteren weer veel geleerd en jullie moeten weten dat de beste niet altijd kan winnen. En een lach en traan liggen dicht bij elkaar. Maar jullie vaste DUNO publiek wint ondanks de uitslag altijd.
Prettige zondag nog en fijne vakantie, Paul
