20 april 2014 0:00
Henk Ruijl
Dit paasweekend staat voor de E1 niet in het teken van het zoeken naar paaseieren, maar van het spelen van toernooien. Vandaag was er toernooi gepland in Vijfhuizen. Sommigen waren in de veronderstelling, dat dit in de buurt van Zoetermeer te vinden was. Dit kan worden toegeschreven aan een gebrekkige topografische kennis, of een gebrek aan rekenvaardigheden, waardoor men moeite heeft een 5 van een 7 te onderscheiden.
Vijfhuizen ligt dus in de Haarlemmermeer, en iedereen was er, al werden zij misschien deels geholpen door de moderne techniek.
Het leuke van een toernooi in een andere provincie is, dat we nu niet weer tegen de traditionele tegenstanders moesten spelen, maar dat er wat meer exotische namen op het wedstrijdschema stonden, zoals DSOV, VV UNO, BSM, Schoten en HBC.
Nadat het toernooischema grondig bestudeerd was, kwam wakkere Henk, de vader van Sem, erachter dat we met zes ploegen in een poule zaten, en maar vier wedstrijden moesten spelen. Navraag bij het wedstrijdsecretariaat leerde, dat dit een bewuste keuze was, aangezien het toernooi anders te lang zou duren. Misschien was een iets andere toernooiopzet dan een betere keuze geweest. In elk geval kon er wel lekker gevoetbald worden, en dat was natuurlijk het belangrijkste doel van deze dag. Onze helden staan bekend als slow starters, en deze korte partijtjes waren daarom niet echt op maat gesneden. Direct scherp zijn was dus de opdracht.
De eerste ronde waren we vrij, en daarom konden we rustig onze concurrenten analyseren, en de conclusie daaruit was, dat we het vandaag niet gemakkelijk zouden krijgen. Onze eerste tegenstander was HBC. Op verzoek van de coach van deze ploeg was er voor gekozen om 8 tegen 8 te spelen. DUNO was duidelijk de betere ploeg, en het was dan ook verdiend, dat Elian voor 1-0 zorgde. Rowan werd in deze wedstrijd nauwelijks op de proef gesteld, al zal hij opgelucht hebben ademgehaald, toen een wel erg harde terugspeelbal van Issam naast ging. Sem liet later nog eens zien hoe je wel in de handen van de keeper moest terugspelen, al gebeurde dit ook niet al te zachtzinnig.
DUNO E1 wordt dit seizoen geteisterd door blessures. Freddy is er natuurlijk nog niet bij, Rowan speelde met een zere enkel. Sem heeft last van zijn hiel, en ook Levi, Elian en Joël hebben al eens naast het veld gestaan met fysieke klachten. Daar kwam vandaag Gino bij, die zich verstapte en last kreeg van zijn lies. In overleg met de coach van de tegenstander werd er met 7 tegen 7 verder gespeeld. Gino ging er later gelukkig wel weer in, maar hij bleef last houden. Freddy kon weliswaar niet spelen, maar hij was er wel met de hele familie. Freddy's vader had blijkbaar gerekend op donker weer, want hij had ervoor gezorgd, dat hij goed zichtbaar was met zijn felgele schoenen.
Zonder al teveel problemen, werd de eerste wedstrijd dus gewonnen. Dit leidde ertoe, dat de afspraak werd gemaakt dat Nathan bij toernooiwinst in de sloot zou springen. Aangezien het in de ochtend nog best koud was, hoopten we maar, dat dit zijn manier van coachen niet zou beïnvloeden.
In de tweede wedstrijd was Schoten de tegenstander. Zij deden hun naam geen eer aan, want ook in deze wedstrijd werd Rowan niet getest. De kansen waren voor DUNO. Levi zag dat zijn vrije schop door de keeper nog net tot corner kon worden verwerkt. Het was maar goed dat Gino nog in het veld stond, want hij kopte prachtig de 1-0 binnen uit een corner van Elian. Er waren ook nog kansen voor Djordi en Sem, maar gescoord werd er niet meer.
Met zes punten uit twee wedstrijden stonden onze helden op de eerste plaats. Voor we aan de derde wedstrijd begonnen, moest er eerst nog worden meegedaan aan de Dikke-Bertha-competitie. Waar deze wedstrijd haar naam aan te danken heeft, is ongewis, maar het kwam er in elk geval op neer, dat elke speler moest proberen zo hard mogelijk te schieten, waarbij een sensor het aantal kilometers per uur registreerde. We gokten een beetje op onze kanonnen Gino, Sem en vooral Issam. Laatstgenoemde was wel de sterkste DUNO-speler (met 82 km/u), maar de winnaar haalde maar liefst 87 km/u. Het weer werd langzaam beter, en het zonnetje brak door. Daar was iedereen blij mee, behalve Monique, de moeder van Joël, want zij kreeg last van een migraine-aanval. Daarom moest zij noodgedwongen het donker van haar auto opzoeken. Hopelijk herstelt ze weer snel.
De volgende tegenstander was DUNO zonder D. Zij speelden in het blauw en hadden al zeven punten uit drie wedstrijden. Nu was het DUNO dat geen vuist kon maken, en door een paar individuele fouten werd een kansloze 2-0 nederlaag geleden. Omdat dit de laatste wedstrijd was van VV UNO, was al bekend, dat DUNO de eerste plaats kon vergeten. Gemengde gevoelens bij Nathan, die graag eerste had willen worden, maar die zich op deze manier wel een nat pak bespaarde. Tegen het einde van deze wedstrijd raakte ik nog in gesprek met een vader van één van de tegenstanders. Toen ik hem vroeg wat voor klasse deze ploeg speelde, moest hij me het antwoord schuldig blijven, aangezien hij bijna nooit gaat kijken. Ik denk dat we ons bij DUNO gelukkig mogen prijzen met de betrokkenheid van de ouders van onze helden.
In de laatste wedstrijd stond de tweede plaats nog op het spel. De tegenstander was BSM. DUNO herpakte zich aardig, maar de aanvallers waren deze wedstrijd onmachtig, al had Djordi nog een kans uit een voorzet van Sem. De keeper kon een doelpunt voorkomen. BSM kreeg ook niet veel kansen, maar wist nog een keer de paal te raken, en Rowan haalde een bal fantastisch uit de hoek. Toch kon ook hij een nederlaag niet voorkomen. Het kwam een beetje ongelukkig tot stand. Rowan trapte uit, maar de bal belandde bij een tegenstander, die niet aarzelde en van afstand de bal direct hoog richting doel van Rowan schoot, die nog op de weg terug was. De bal viel perfect over hem heen in het doel, al werd er nog gefluisterd, dat de bal nog van richting veranderd werd. Het eindresultaat was dus een derde plaats. We hadden hele tassen vol met uitdeelspulletjes gekregen, dus niemand ging met lege handen naar huis. De beker was niet groot, maar met een beetje goed fotobewerkingsprogramma valt daar natuurlijk nog wel wat van te maken. Na loting kwam de beker uiteindelijk bij Djordi terecht.
Maandag mogen we weer aantreden. Ongetwijfeld zullen we dan weer wel de bekende tegenstanders gaan tegenkomen, want dan mogen we naar Laakkwartier.
Ruud Nobel
