We speelden op veld 4 en dat was nog ouderwets echt gras. We merkten tijdens de warming-up al dat het veld glad en hobbelig was, dus dat maakte het technische voetbal een stuk moeilijker. Het team van Vredenburch bestond uit louter tweedejaars, dus het waren ten opzichte van onze spelers grote en fysiek sterke jongens. Onze spelers lieten zich niet imponeren, en speelden vanaf het begin hun eigen spelletje. Het duurde niet lang, of we werden hiervoor beloond, want Joey bediende Thijn op maat, en hij schoof de bal in de uiterste hoek (0-1). Dat was ook wel nodig, want de keeper van Vredenburch was erg groot. Hij was bovendien de neef van Rohit, wat de wedstrijd voor hem een speciaal tintje gaf.
Vredenburch had al 9 punten gehaald uit de eerste vier wedstrijden, en dat waren er drie meer dan onze helden tot dusver hadden verzameld. Het was dus een ploeg om rekening mee te houden. Vredenburch ging dan ook op jacht naar de gelijkmaker. Zij maakten daarbij gebruik van hun fysieke kracht. Dat is op zich niet erg, maar het ging helaas wel erg vaak met overtredingen gepaard, al dacht de scheidsrechter daar bijna altijd anders over. Lucas, onze motor op het middenveld, was regelmatig het slachtoffer. De verdediging van DUNO stond als een huis, met Ejin, Joey , Xander, Jasper en Thijn in afwisselende combinaties, maar het was jammer, dat in de eerste helft de aanvallers niet wat meer vooruit verdedigden. Hierdoor kwam er een onevenredig hoge druk op onze verdediging te liggen.
Dat leidde tot kansen. Ilja moest een keer ingrijpen, en hij werd een keer geholpen door de lat, maar dit kon niet goed blijven gaan.
Het was dan ook niet geheel onverdiend dat ze gelijk maakten na balverlies op het middenveld (1-1). Lang konden ze niet genieten van hun gelijkmaker, want mooi samenspel van Jelmer en Rohit leidde tot een schot van laatstgenoemde. Zijn neef was hem de baas, maar de rebound was voor Xander, die de bal met zijn ‘verkeerde' linkerbeen intikte (1-2). Dat was ook de ruststand.
Na de limonade bleek, dat onze helden conditioneel het beter voor elkaar hadden dan de tegenstanders, want met mooi combinatiespel werd Vredenburch regelmatig van het kastje naar de muur gestuurd, en je zag de spelers regelmatig vertwijfeld kijken als er weer zo'n deksels klein mannetje er met de bal vandoor ging. Het gevaar was nog niet helemaal geweken, en gelukkig stond de lat opnieuw in de weg. Ejin en Thijn stuitten aan de andere kant beiden op de keeper. Vredenburch stribbelde nog een beetje tegen met een schot in het zijnet, dat er gevaarlijker uitzag dan het daadwerkelijk was. Vanaf dat moment namen onze kleine helden definitief de regie over, en er werden kansen gecreëerd om de voorsprong een wat geruststellender karakter te geven. Ejin was een aantal keren bij een aanval betrokken, maar zijn vizier stond nog niet op scherp. Oefening baart kunst, zeggen ze wel eens, en uiteindelijk was het Ejin die de beslissing forceerde. Een corner kwam bij hem terecht, en ook hij liet zien, dat er veel getraind is op schieten met het chocoladebeen, want na Xander was hij de tweede die dit kunstje uithaalde (1-3).
De wedstrijd was beslist, en ondanks dat Vredenburch de pech had nog een keer de paal te raken, was de overwinning verdiend. Het was vooral knap, dat onze helden zich niet bang lieten maken door het harde spel van Vredenburch, en gewoon hun eigen spelletje bleven spelen. Het was voor het karakter van de wedstrijd wel beter geweest, dat de scheidsrechter onze spelers iets vaker in bescherming had genomen, want over de hele wedstrijd hebben we één vrije schop gekregen, waar er toch zeker tien keer aanleiding was geweest om te fluiten.
We moeten er verder maar niet teveel woorden meer aan vuil maken, want de drie punten zitten weer in de tas, en DUNO heeft de weg omhoog ingeslagen na een moeizaam begin. Opnieuw waren er voetbalplaatjes voor het winnende team, en we moeten ons langzaam aan gaan afvragen of onze helden ook zo gemotiveerd zijn, als er geen materiële beloning tegenover staat. Volgende week zondag is de thuiswedstrijd tegen HBS.
Ruud Nobel
